3:0 Յաղագս վարդապետութեան ճշմարտութեան:
| 3:0 THE DOCTRINE OF TRUTH:
| 3:1 Երանի՜, որում ճշմարտութիւնն ինքնին ուսուցանէ ոչ օրինակօք եւ ոչ անցաւոր բարբառովք, այլ որպէս եւ էն: Կարծիք մեր եւ միտք բազում այն է զի խաբեր զմեզ, եւ ընդ աղօտ տեսանեն: Զի՛նչ օգուտ է կարի իմն հետազօտութիւն գաղտնի եւ մթին իրաց, վասն որոց ոչ յանդիմանիցիմք ‘ի դատաստանի՝ թէ զմէ՛ ոչ գիտացաք: Մեծ անմտութիւն է, զի զանց զպիտանեօք արարեալ եւ զկարեւորօք, կամակար ձգիմք յընդվայրաքնինս եւ ‘ի վնասակարս: Աչս ունիմք, եւ ոչ տեսանեմք:
| 3:1 HAPPY is he to whom truth manifests itself, not in signs and words that fade, but as it actually is. Our opinions, our senses often deceive us and we discern very little. What good is much discussion of involved and obscure matters when our ignorance of them will not be held against us on Judgment Day? Neglect of things which are profitable and necessary and undue concern with those which are irrelevant and harmful, are great folly. We have eyes and do not see:
| 3:2 Եւ զի՞նչ փոյթ է մեզ զսեռից եւ զտեսակաց: Ընդ որում յաւիտենական Բանն խօսի, նա ‘ի բազում խնդրոց զերծ գտանի: Ի միայնոյ Բանէ անտի է ամենայն, եւ զնոյն պատմէ ամենայն ինչ. եւ այն է սկիզբն որ եւ խօսի ընդ մեզ: Առանց նորա ոչ ոք իմանայ կամ դատի ուղիղ: Որում ամենայն ինչ ‘ի միումն է, եւ զամենայն ‘ի մի ձգէ, եւ զամենայն ‘ի միում տեսանէ, մարթ է սրտի նորա լինել յանդորրու, եւ խաղաղական անձամբ կալ մնալ յԱստուած: Աստուած ճշմարտութեան, յօդեա՛ զիս ընդ քեզ մշտնջենաւոր սիրով: Տաղտկալի է ինձ յաճախ բազումս ընթեռնուլ եւ լսել. ‘ի քեզ է ամենայն զոր խնդրեմ, եւ որում անձկամ: Լռեսցեն ամենայն վարդապետք. կարկեսցին ամենայն արարածք առաջի քո. դու միայն խօսեաց ընդ իս:
| 3:2 What, therefore, have we to do with questions of philosophy? He to whom the Eternal Word speaks is free from theorizing. For from this Word are all things and of Him all things speak -- the Beginning Who also speaks to us. Without this Word no man understands or judges aright. He to whom it becomes everything, who traces all things to it and who sees all things in it, may ease his heart and remain at peace with God. O God, You Who are the truth, make me one with You in love everlasting. I am often wearied by the many things I hear and read, but in You is all that I long for. Let the learned be still, let all creatures be silent before You; You alone speak to me:
| 3:3 Որչափ ոք ներանձնացեալ է, եւ ներքուստ պարզեալ, այնչափ բազումս եւ վսեմականս անաշխատ առնու ‘ի միտ. զի ‘ի վերուստ անտի ընդունի զլոյս հանճարոյ: Ջինջ եւ պարզ եւ անդրդուելի հոգի՝ ‘ի յաճախել գործոց ոչ զբաղնու. Զի զամենայն ‘ի փառս Աստուծոյ գործէ, եւ ‘ի խնդրելոյ զիւրն յամենայնի ջանայ լինել անձնապահ: Զի՞նչ է, որ խափանէ զքեզ եւ նեղէ, բայց քո անմեռ իղձ սրտի: Այր բարի եւ փոյթեռանդն զգործս իւր, զոր արտաքոյ առնել ունի, նախ ‘ի ներքոյ կարգադրէ: Եւ ոչ այնք ձգեն զնա ‘ի ցանկութիւն ախտաւոր յօժարութեան. Այլ ինքն շրջէ զնոսա ըստ հաճոյից ուղիղ բանի: Ո՞ւմ այնպէս սաստիկ պատերազմ առաջի կայցէ, որպէս այնմ՝ որ ջանայ յաղթել անձին: Այսմ՝ պարտ էր փոյթ ունել մեզ. անձանց յաղթել, եւ օր ըստ օրէ ‘ի մեր վերայ զօրանալ, եւ ‘ի լաւ անդր յառաջադէմ լինել:
| 3:3 The more recollected a man is, and the more simple of heart he becomes, the easier he understands sublime things, for he receives the light of knowledge from above. The pure, simple, and steadfast spirit is not distracted by many labors, for he does them all for the honor of God. And since he enjoys interior peace he seeks no selfish end in anything. What, indeed, gives more trouble and affliction than uncontrolled desires of the heart? A good and devout man arranges in his mind the things he has to do, not according to the whims of evil inclination but according to the dictates of right reason. Who is forced to struggle more than he who tries to master himself? This ought to be our purpose, then: to conquer self, to become stronger each day, to advance in virtue:
| 3:4 Ամենայն կատարելութիւն յաստի կեանս՝ թերութիւն ինչ ունի ընդ իւր լծորդ, որպէս եւ ամենայն տեսութիւն մեր չէ ամենեւին անմռայլ: Խոնարհ ճանաչումն անձին՝ ստուգագոյն ճանապարհ է առ Աստուած, քան զխորազնին գիտութիւն: չէ ինչ ստգտանելի գիտութիւն, կամ զինչ եւ իցէ իրաց պարզ ծանօթութիւն, որ յիւրմէ բարի է, եւ առ յԱստուծոյ կարգեալ. բայց նախադասել պարտ է յամենայնի զբարիոք խիղճ մտաց եւ զառաքինի վարս: Եւ քանզի բազումք առաւել ջանան գիտել, քան բարւոք կեալ. վասն այսորիկ ստէպ մոլորին, եւ ոչինչ կամ սակաւս պտղաբերեն:
| 3:4 Every perfection in this life has some imperfection mixed with it and no learning of ours is without some darkness. Humble knowledge of self is a surer path to God than the ardent pursuit of learning. Not that learning is to be considered evil, or knowledge, which is good in itself and so ordained by God; but a clean conscience and virtuous life ought always to be preferred. Many often err and accomplish little or nothing because they try to become learned rather than to live well:
| 3:5 Եթէ այնչափ փոյթ ‘ի մէջ առնուին ‘ի խլել զմոլորութիւնս եւ ‘ի տնկել զառաքինութիւնս, որչափ ‘ի յուզել զխնդիրս, որ արդեօք ‘ի վեր երեւէին այսչափ չարիք եւ գայթակղութիւնք ‘ի ժողովրդեան, եւ ոչ այսչափ թուլութիւն ‘ի վանականս: Ի գալ աւուրն դատաստանի ոչ լինի առ մեզ հարցփորձ, թէ զի՞նչ ընթերցաք, այլ թէ զի՞նչ գործեցաք. եւ ոչ, թէ քանի՞ ճարտար խօսեցաք, այլ թէ քանի՞ կրօնասիրութեամբ քաղաքավարեցաք: Ասա՛ ինձ. ո՞ւր են արդ այն ամենայն տեարք եւ վարդապետք՝ զորս քաջ ճանաչէիր, մինչ դեռ կենդանի էին եւ գիտութեամբք ծաղկէին: Այժմ ‘ի հասս նոցա այլք վայելեն, եւ չգիտեմ թէ խորհից՞ին ինչ զնոցանէ: Ի կենդանութեան իւրեանց համարէին լինել ինչ. բայց արդ լռութիւն է զնոցանէ:
| 3:5 If men used as much care in uprooting vices and implanting virtues as they do in discussing problems, there would not be so much evil and scandal in the world, or such laxity in religious organizations. On the day of judgment, surely, we shall not be asked what we have read but what we have done; not how well we have spoken but how well we have lived. Tell me, where now are all the masters and teachers whom you knew so well in life and who were famous for their learning? Others have already taken their places and I know not whether they ever think of their predecessors. During life they seemed to be something; now they are seldom remembered:
| 3:6 Ո՜վ, որպէս վաղվաղակի անցանեն փառք աշխարհի: Երանի՜ թէ վարք նոցա ընդ գիտութիւն իւրեանց միաբանէին: Յայնժամ քաջադէպ յաջողեալ էր նոցա ուսումն եւ դպրութիւն: Քանի՜ք կորնչին սնոտի գիտութեամբ յաշխարհի, ոյք անփոյթ են զԱստուծոյ ծառայութենէ: Եւ զի առաւել ընտրեն մեծարգի լինել քան խոնարհ, վասն այնորիկ նանրանան ‘ի խորհուրդս իւրեանց: Նա է ճշմարտապէս մեծ, որոյ մեծ է սէր: Նա է ճշմարտապէս մեծ, որ յաչս անձին փոքր է, եւ զամենայն բարձրութիւն պատուոյ ոչ համարի ինչ: Նա է ճշմարտապէս խոհեմ, որ զերկրաւորս ամենայն համարի կղկղանս, զի զՔրիստոս շահեսցի: Եւ նա է քաջ ուսեալ, որ զկամս Աստուծոյ առնէ, յիւրոց կամաց հրաժարեալ:
| 3:6 How quickly the glory of the world passes away! If only their lives had kept pace with their learning, then their study and reading would have been worth while. How many there are who perish because of vain worldly knowledge and too little care for serving God. They became vain in their own conceits because they chose to be great rather than humble. He is truly great who has great charity. He is truly great who is little in his own eyes and makes nothing of the highest honor. He is truly wise who looks upon all earthly things as folly that he may gain Christ. He who does God' s will and renounces his own is truly very learned:
|
Copyright (C) 2008-2022 |