45:0 Թէ չէ պարտ հաւատալ ամենեցուն, եւ
յաղագս դիւրասահութեան ‘ի բանս:
| 45:0 ALL MEN ARE NOT TO BE BELIEVED, FOR IT IS EASY TO ERR IN SPEECH:
| 45:1 Տուր ինձ, տէր, օգնութիւն ‘ի նեղութեան. զի ընդունայն է փրկութիւն մարդոյ: Քանի՜ցս անգամ չգտի հաւատարմութիւն անդ՝ ուր կարծէի գտանել, եւ քանի՜ցս անգամ գտի անդ՝ ուր ոչ կարծէի: Ապա ընդունայն է յուսալ ‘ի մարդիկ, եւ փրկութիւն արդարոց ‘ի քէն է տէր: Օրհնեալ ես տէր Աստուած յամենայնի, որ ինչ անցանէ ընդ մեզ: Տկար եմք եւ յողդողդ, վաղվաղակի խաբիմք եւ փոփոխիմք:
| 45:1 GRANT me help in my needs, O Lord, for the aid of man is useless. How often have I failed to find faithfulness in places where I thought I possessed it! And how many times I have found it where I least expected it! Vain, therefore, is hope in men, but the salvation of the just is in You, O God. Blessed be Your name, O Lord my God, in everything that befalls us. We are weak and unstable, quickly deceived and changed:
| 45:2 Ո՞վ է մարդ, որ այնպէս զգուշաւոր եւ աչալուրջ յամենայնի անձնապահ իցէ, մինչ ոչ երբէք անկանել նմա ‘ի պատրանս ինչ կամ ‘ի տարակոյս: Այլ որ ‘ի քեզ տէր յուսացեալ է, եւ միամիտ սրտիւ զքեզ խնդրէ, ոչ դիւրաւ սահի: Եւ թէ անկանի ‘ի նեղութիւն ինչ, թէպէտ եւ շուրջ պատեալ պաշարեսցի, վաղվաղակի քեւ փրծանի, կամ մխիթարութիւն ‘ի քէն ընդունի. զի ոչ անտես առնես զյուսացեալս ‘ի քեզ իսպառ: Ո՞ւր իցէ մտերիմ բարեկամ, որ յամենայն ‘ի վիշտս առ բարեկամի իւրում կացցէ մնասցէ: Դու տէր, դու միայն ես մտերիմ յամենայնի. եւ բաց ‘ի քէն չիք ոք այլ:
| 45:2 Who is the man that is able to guard himself with such caution and care as not sometimes to fall into deception or perplexity? He who confides in You, O Lord, and seeks You with a simple heart does not fall so easily. And if some trouble should come upon him, no matter how entangled in it he may be, he will be more quickly delivered and comforted by You. For You will not forsake him who trusts in You to the very end. Rare is the friend who remains faithful through all his friend' s distress. But You, Lord, and You alone, are entirely faithful in all things; other than You, there is none so faithful:
| 45:3 Ո՜վ ո՞րպէս քաջ իմաստասիրեաց երանելին այն, որ ասաց. միտք իմ ‘ի Քրիստոս հաստատեալ են եւ հիմնեալ: Եթէ եւ ինձ լինէր այդմ վիճակիլ, ոչ այդպէս վաղվաղակի երկիւղ մարդկային զիս տագնապէր, եւ ոչ սլաքք բանից զիս խռովէին: Ո՞վ բաւական իցէ յառաջատես լինել ամենայնի, եւ զգուշանալ ‘ի չարէ որ հանդերձեալն է գալ: Եթէ եւ յառաջատես իրք բազում անգամ վնաս մեզ հասուցանեն, ո՞րչափ եւս յանկարծադէպք ծանր խոցոտեն: Եւ զիա՞րդ տառապեալս ոչ բարւոք զգուշացայ. զիա՞րդ եւ այլոց դիւրաւ հաւատացի: Բայց մարդիկ եմք տկարք, թէպէտ եւ ‘ի բազմաց հրեշտակ համարիմք եւ անուանիմք: Ո՞ւմ հաւատացից, տէր, ո՞ւմ, բաց ‘ի քէն: Ճշմարտութիւն ես, որ ոչ խաբես, եւ ոչ խաբիս: Այն զի ամենայն մարդ սուտ է, տկար եւ յողդողդ եւ գթոտ՝ մանաւանդ ‘ի բանս, մինչեւ ոչ վաղվաղակի հաւատալ արժան է, թէպէտ եւ ‘ի սկզբան անդ ուղիղ թուիցի:
| 45:3 Oh, how wise is that holy soul who said: " My mind is firmly settled and founded in Christ." If that were true of me, human fear would not so easily cause me anxiety, nor would the darts of words disturb. But who can foresee all things and provide against all evils? And if things foreseen have often hurt, can those which are unlooked for do otherwise than wound us gravely? Why, indeed, have I not provided better for my wretched self? Why, too, have I so easily kept faith in others? We are but men, however, nothing more than weak men, although we are thought by many to be, and are called, angels. In whom shall I put my faith, Lord? In whom but You? You are the truth which does not deceive and cannot be deceived. Every man, on the other hand, is a liar, weak, unstable, and likely to err, especially in words, so that one ought not to be too quick to believe even that which seems, on the face of it, to sound true:
| 45:4 Ո՜րպէս իմաստութեամբ յառաջագոյն յիշեցուցեր մեզ՝ զգոյշ լինել ‘ի մարդկանէ, եւ թէ թշնամիք առն ընտանիք իւր, եւ թէ մի հաւատայք՝ եթէ ոք ասիցէ ձեզ թէ ահաւասիկ աստ է կամ անդ: Ուսայ իմովք վնասուք, եւ երանի թէ առ առաւել զգուշաւորութիւն իմ եւ ոչ յանմտութիւն: Զգոյշ լեր, ասաց ոք ցիս, զգոյշ լեր. պահեա առ քեզ, զոր ասեմս: Եւ այն ինչ ես լռէի, եւ ծածկեալ կարծէի, նա ինքն ոչ հանդուրժեաց լռել, զոր խնդրեացն չասել. այլ անդէն զիս եւ զինքն մատնեաց, եւ գնաց: Յայսպիսի զրուցաց եւ յանզգոյշ մարդկանէ ապրեցո զիս, տէր, զի մի՛ ‘ի ձեռս անկայց նոցա, եւ մի՛ այսպիսի ինչ գործեցից երբեք: Զբան ճշմարիտ եւ հաստատուն տուր բերանոյ իմոյ, եւ զլեզու նենգաւոր ‘ի բաց արա յինէն: Զոր ինչ կրել չառնում յանձն, յայնմանէ ամենայնիւ զգուշանալ պարտ է ինձ:
| 45:4 How wise was Your warning to beware of men; that a man' s enemies are those of his own household; that we should not believe if anyone says: " Behold he is here, or behold he is there." I have been taught to my own cost, and I hope it has given me greater caution, not greater folly. " Beware," they say, " beware and keep to yourself what I tell you!" Then while I keep silent, believing that the matter is secret, he who asks me to be silent cannot remain silent himself, but immediately betrays both me and himself, and goes his way. From tales of this kind and from such careless men protect me, O Lord, lest I fall into their hands and into their ways. Put in my mouth words that are true and steadfast and keep far from me the crafty tongue, because what I am not willing to suffer I ought by all means to shun:
| 45:5 Ո՜վ ո՞րպէս բարւոք է եւ խաղաղական զայլոց լռել, ոչ անխտիր ամենայնի հաւատալ, ոչ բերանալոյծ ‘ի խօսս լինել, սակաւուց զսիրտ իւր յայտնել, զքեզ զքննողդ սրտից յամենայնի խնդրել, եւ ոչ յամենայն հողմոյ բանից տատանիլ, այլ զամենայն զներքինս եւ զարտաքինս ըստ հաճոյից կամաց քոց կատարել: Քանի՜ աներկեւան է առ պահպանութիւն երկնային շնորհաց՝ ‘ի մարդկայնոց փախչել ցուցակութեանց, եւ ոչ հետամուտ լինել իրաց՝ որք արտաքոյ երեւին զարմանագործութիւնք. այլ փութաջան զհետ վարիլ այնց՝ որք ուղղութիւն վարուց բերեն եւ եռանդն: Քանի՜ վնաս գործեաց բազմաց՝ յայտնութիւն առաքինութեանց եւ տարաժամ հռչակ: Քանի՜ օգտեցին լռելայն շնորհք յաղցաւոր կենցաղումս, որ գլխովին փորձութիւն կոչի եւ պատերազմ:
| 45:5 Oh, how good and how peaceful it is to be silent about others, not to believe without discrimination all that is said, not easily to report it further, to reveal oneself to few, always to seek You as the discerner of hearts, and not to be blown away by every wind of words, but to wish that all things, within and beyond us, be done according to the pleasure of Thy will. How conducive it is for the keeping of heavenly grace to fly the gaze of men, not to seek abroad things which seem to cause admiration, but to follow with utmost diligence those which give fervor and amendment of life! How many have been harmed by having their virtue known and praised too hastily! And how truly profitable it has been when grace remained hidden during this frail life, which is all temptation and warfare:
|
Copyright (C) 2008-2022 |