55:0 Յաղագս ապականութեան բնութեան,
եւ ազդուութեան աստուածային
շնորհաց:
| 55:0 THE CORRUPTION OF NATURE AND THE EFFICACY OF DIVINE GRACE:
| 55:1 Տէր Աստուած իմ, որ արարեր զիս ըստ պատկերի քում եւ ըստ նմանութեան, շնորհեա ինձ զշնորհդ զայդ՝ զոր ցուցեր այդչափ մեծ եւ հարկաւոր առ փրկութիւն, զի յաղթեցից իմում ապականեալ բնութեանս՝ որ ձգէ ‘ի մեղս եւ ‘ի կորուստ: Զի տեսանեմ ‘ի մարմնի իմում զօրէնս մեղաց, որ հակառակ կայ օրինաց մտաց իմոց, եւ գերէ զիս ‘ի հնազանդութիւն զգայութեան ‘ի բազումս: Եւ ոչ կարեմ ընդդէմ դառնալ կրից նորա, թէ ոչ օգնէ ինձ շնորհ քո սուրբ հրածորան հեղեալ ‘ի սիրտ իմ:
| 55:1 O LORD, my God, Who created me to Your own image and likeness, grant me this grace which You have shown to be so great and necessary for salvation, that I may overcome my very evil nature that is drawing me to sin and perdition. For I feel in my flesh the law of sin contradicting the law of my mind and leading me captive to serve sensuality in many things. I cannot resist the passions thereof unless Your most holy grace warmly infused into my heart assist me:
| 55:2 Կարօտ եմ շնորհի քոյ, եւ մեծի շնորհի, առ յաղթելոյ բնութեան՝ որ հաստատեալն է միշտ ‘ի խնամս չարին ‘ի մանկութենէ իւրմէ: Քանզի ‘ի նախամարդն Ադամ սահեալ սորա եւ յոռացեալ մեղօք, այնուհետեւ յամենայն մարդիկ էջ պատիժ այսր արատոյ. մինչեւ բուն բնութեանն, որ ‘ի քէն բարիոք եւ ուղիղ հաստեցաւ, յայնմ հետէ դնիլ փոխանակ ախտի եւ տկարութեան ապականեալ բնութեան. իբր զի ‘ի թողուլ ‘ի նա զբերումն իւր, ձգէ ‘ի չարիս եւ ի ստորինս: Քանզի սակաւ այն զօրութիւն՝ որ մնաց, է որպէս կայծ իմն ղօղեալ ‘ի գազախի: Այն ինքն է բանն բնական՝ մածեալ մթին մառախլով. յորոյ դեռ ‘ի ձեռս է ընտրութիւն բարւոյ եւ չարի, եւ որոշումն ճշմարտի ‘ի ստոյ. թէպէտ եւ չէ ձեռնհաս ‘ի գործ դնել զամենայն՝ որում հաւանի, եւ ոչ լիապատար ունի զլոյս ճշմարտութեան, եւ ոչ քաջառողջ է յախորժակս իւր:
| 55:2 There is need of Your grace, and of great grace, in order to overcome a nature prone to evil from youth. For through the first man, Adam, nature is fallen and weakened by sin, and the punishment of that stain has fallen upon all mankind. Thus nature itself, which You created good and right, is considered a symbol of vice and the weakness of corrupted nature, because when left to itself it tends toward evil and to baser things. The little strength remaining in it is like a spark hidden in ashes. That strength is natural reason which, surrounded by thick darkness, still has the power of judging good and evil, of seeing the difference between true and false, though it is not able to fulfill all that it approves and does not enjoy the full light of truth or soundness of affection:
| 55:3 Վասն այսորիկ հաճեալ եմ, տէր, ընդ օրէնս քո ըստ ներքին մարդոյն, գիտելով՝ թէ պատուիրանք քո բարի են եւ արդար եւ սուրբ, եւ թէ խորշել պարտ է յամենայն չարէ եւ ‘ի մեղաց: Բայց մարմնով ծառայեմ օրինաց մեղաց, առաւել անսացեալ զգայութեան քան բանի: Վասն այսորիկ կամք առաջի կան ինձ, եւ առնել զբարին ոչ: Բազում անգամ բազում բարիս առաջադրեմ, բայց առ ‘ի չգոյէ շնորհաց օգնել իմումս տկարութեան՝ ‘ի դոյզն հակառակութենէ յետս ընկրկիմ եւ կասիմ: Վասն այսորիկ դէպ լինի, զի զճանապարհ կատարելութեան ճանաչեմ. եւ թէ զիարդ արժան իցէ ինձ գործել, զայն քաջ տեսանեմ. բայց ծանրութեամբ իմոյ ապականութեան ճմլեալ, ‘ի կատարելագոյնս անդր ոչ ժամանեմ:
| 55:3 Hence it is, my God, that according to the inward man I delight in Your law, knowing that Your command is good, just, and holy, and that it proves the necessity of shunning all evil and sin. But in the flesh I keep the law of sin, obeying sensuality rather than reason. Hence, also, it is that the will to good is present in me, but how to accomplish it I know not. Hence, too, I often propose many good things, but because the grace to help my weakness is lacking, I recoil and give up at the slightest resistance. Thus it is that I know the way of perfection and see clearly enough how I ought to act, but because I am pressed down by the weight of my own corruption I do not rise to more perfect things:
| 55:4 Ո՜վ որպէս պիտոյ է ինձ տէր շնորհ քո ‘ի սկսանել զբարին, ‘ի յառաջ վարել, եւ ‘ի կատարել: Զի առանց նորա ոչ կարեմ առնել ինչ. այլ ամենայնի կարող եմ քեւ, ‘ի զօրացուցանել զիս շնորհաց քոց: Ո՜վ երկնային շնորհի, առանց որոյ ոչինչ են մեր վաստակք, եւ ոչ ինչ ձիրք բնութեան են արգոյք: Ոչինչ արուեստ, ոչինչ մեծութիւն, ոչինչ գեղեցկութիւն կամ քաջութիւն, ոչինչ ճարտարութիւն կամ ճոռոմութիւն արժեն ինչ առաջի քո, տէր, առանց շնորհաց: Քանզի ձիրք բնութեան՝ բարեաց եւ չարեաց են հասարակք. այլ ընտրելոց սեպհական պարգեւ է շնորհն եւ սէր. որով պերճացեալքն արժանի համարին կենացն յաւիտենից: Այնչափ գեր ‘ի վերոյ է շնորհս, զի ոչ պարգեւ մարգարէութեան, ոչ նշանագործութիւն, եւ ոչ որոց եւ իցէ խորոց խորհրդածութիւն՝ համարին ինչ առանց սորա: Այլ եւ ոչ հաւատք, ոչ լոյս, եւ ոչ այլ առաքինութիւնք ընդունելի են քեզ՝ առանց սիրոյ եւ շնորհաց:
| 55:4 How extremely necessary to me, O Lord, Your grace is to begin any good deed, to carry it on and bring it to completion! For without grace I can do nothing, but with its strength I can do all things in You. O Grace truly heavenly, without which our merits are nothing and no gifts of nature are to be esteemed! Before You, O Lord, no arts or riches, no beauty or strength, no wit or intelligence avail without grace. For the gifts of nature are common to good and bad alike, but the peculiar gift of Your elect is grace or love, and those who are signed with it are held worthy of everlasting life. So excellent is this grace that without it no gift of prophecy or of miracles, no meditation be it ever so exalted, can be considered anything. Not even faith or hope or other virtues are acceptable to You without charity and grace:
| 55:5 Ո՛վ երանաւէտ շնորհ, որ զաղքատն հոգւով ճոխացուցանէս առաքինութեամբք, եւ զճոխացեալն բազում բարեօք՝ խոնարհ առնես սրտիւ: Ե՛կ է՛ջ առ իս, լի՛ց զիս յայգուէ մխիթարութեամբ քով, զի մի՛ նուաղեսցի ‘ի վհատութենէ եւ ‘ի ցամաքութենէ մտաց անձն իմ: Տո՛ւր, տէր, գտանել ինձ շնորհս առաջի քոյ. զի շատ է ինձ շնորհ քո, թէպէտ եւ ոչինչ ունիցիմ ‘ի ցանկալեաց բնութեան: Եթէ փորձեցայց եւ տառապեցայց վշտօք բազմօք, ոչ երկեայց ‘ի չարէ՝ ‘ի լինել շնորհի քո ընդ իս: Նա է իմ զօրութիւն, նա տայ ինձ խորհուրդ եւ օգնութիւն. քան զամենայն թշնամիս է զօրագոյն, եւ քան զամենայն իմաստունս իմաստնագոյն:
| 55:5 O most blessed grace, which makes the poor in spirit rich in virtues, which renders him who is rich in many good things humble of heart, come, descend upon me, fill me quickly with your consolation lest my soul faint with weariness and dryness of mind. Let me find grace in Your sight, I beg, Lord, for Your grace is enough for me, even though I obtain none of the things which nature desires. If I am tempted and afflicted with many tribulations, I will fear no evils while Your grace is with me. This is my strength. This will give me counsel and help. This is more powerful than all my enemies and wiser than all the wise:
| 55:6 Վարդապետ է ճշմարտութեան, ուսուցիչ է խրատու, լոյս սրտի, դիւրիչ վշտաց, փարատիչ տրտմութեան, վանիչ երկիւղի, սնուցիչ եռանդեան, ծնուցիչ արտասուաց: Զի՞նչ եմ ես առանց նորա, բայց եթէ փայտ չոր եւ կոճղ անպիտան ‘ի բաց ընկեցիկ: Ապա շնորհ քո, տէր, յամենայնի իմ առաջի երթիցէ, եւ զհետ եկեսցէ. եւ տացէ ինձ հանապազ փոյթեռանդն լինել ‘ի գործս բարութեան, Քրիստոսիւ Յիսուսիւ որդւով քով. ամէն:
| 55:6 This is the mistress of truth, the teacher of discipline, the light of the heart, the consoler in anguish, the banisher of sorrow, the expeller of fear, the nourisher of devotion, the producer of tears. What am I without grace, but dead wood, a useless branch, fit only to be cast away? Let Your grace, therefore, go before me and follow me, O Lord, and make me always intent upon good works, through Jesus Christ, Your Son:
|
Copyright (C) 2008-2022 |