20:0 Յաղագս Խոստովանութեան անձին
տկարութեան. եւ կենցաղոյս
թշուառութեանց:
| 20:0 CONFESSING OUR WEAKNESS IN THE MISERIES OF LIFE:
| 20:1 Խոստովան եղէց զինէն զանիրաւութիւն իմ. խոստովան եղէց քեզ, տէր, զտկարութիւն իմ: Բազում անգամ խուն ինչ իրք են, որ նկուն առնեն զիս եւ տխրեցուցանեն: Առաջադրեմ արիանալ, այլ ‘ի գալ դոյզն փորձութեան՝ անձկութիւն մեծ ունի զիս: Ի չնչին իմն իրաց երբեմն ծանր փորձութիւն գայ ‘ի վերայ: Եւ ‘ի կարծեալ զիս առ վայր մի յապահովի, յանկարծ գտանիմ ‘ի դոյզն փչմանէ որպէս թէ յաղթեալ:
| 20:1 I WILL bring witness against myself to my injustice, and to You, O Lord, I will confess my weakness. Often it is a small thing that makes me downcast and sad. I propose to act bravely, but when even a small temptation comes I find myself in great straits. Sometimes it is the merest trifle which gives rise to grievous temptations. When I think myself somewhat safe and when I am not expecting it, I frequently find myself almost overcome by a slight wind:
| 20:2 Եւ արդ տե՛ս, տէր, զխոնարհութիւն իմ եւ զտկարութիւն՝ որում ամենայնիւ իրագէտդ ես: Ողորմեա, եւ ապրեցո զիս ‘ի կաւոյ, զի մի՛ ընկլայց եւ մի՛ մնացից անկեալ կործանեալ իսպառ: Այս է որ յոլովակի գանէ զիս, եւ առաջի քո յամօթ առնէ. զի դիւրասահ եմ, եւ տկար ‘ի կալ հակառակ կրից: Թէպէտ եւ ոչ գլխովին բերիմ ‘ի հաւանութիւն, բայց եւ վանել զնոսա տաղտկալի է ինձ եւ ծանր. եւ ձանձրանամ յոյժ՝ հանապազ լինել ընդ նոսա ‘ի կռուի: Եւ յայսմանէ իմանամ զիմ տկարութիւն, զի դիւրագոյն յիս յարձակին գարշ ցնորք քան թէ մեկնին:
| 20:2 Look, therefore, Lord, at my lowliness and frailty which You know so well. Have mercy on me and snatch me out of the mire that I may not be caught in it and may not remain forever utterly despondent. That I am so prone to fall and so weak in resisting my passions oppresses me frequently and confounds me in Your sight. While I do not fully consent to them, still their assault is very troublesome and grievous to me, and it wearies me exceedingly thus to live in daily strife. Yet from the fact that abominable fancies rush in upon me much more easily than they leave, my weakness becomes clear to me:
| 20:3 Երանի՜ թէ Աստուածդ Իսրայէլի հզօր, որ նախանձաւորդ ես հոգւոց հաւատացելոց, հայէիր ‘ի ծառայի քո յաշխատութիւնս եւ ‘ի ցաւս, եւ օգնէիր սմա յամենայնի՝ յոր վայր եւ երթայր: Զօրացո զիս երկնաւոր զօրութեամբ, զի մի՛ մարդն հին՝ տառապեալ մարմինն՝ ոչ լիով հնազանդեալ հոգւոյ, իշխեսցէ տիրել. ընդ որում հարկ լիցի մաքառել, ցորչափ է յիս շունչ ‘ի թշուառ կենցաղումս: Բա՜բէ, որպիսի՛ ինչ են այս կեանք, ուր ոչ պակասեն նեղութիւնք եւ տառապանք, ուր լի է ամենայն որոգայթիւք եւ թշնամեօք: Զի ‘ի մեկնել միոյ նեղութեան կամ փորձութեան՝ միւս այլ ‘ի վերայ գայ: Նա՝ ‘ի մղել անդ առաջնոյ մարտի, այլք բազումք ‘ի վերայ հասանեն յանկարծակի:
| 20:3 Oh that You, most mighty God of Israel, zealous Lover of faithful souls, would consider the labor and sorrow of Your servant, and assist him in all his undertakings! Strengthen me with heavenly courage lest the outer man, the miserable flesh, against which I shall be obliged to fight so long as I draw a breath in this wretched life and which is not yet subjected to the spirit, prevail and dominate me. Alas! What sort of life is this, from which troubles and miseries are never absent, where all things are full of snares and enemies? For when one trouble or temptation leaves, another comes. Indeed, even while the first conflict is still raging, many others begin unexpectedly:
| 20:4 Եւ զիա՞րդ հնար իցէ սիրել զկեանս, որ այսպիսիս ունի դառնութիւնս, եւ այսչափ չարիք եւ թշուառութիւնք են ‘ի նմա: Զիա՞րդ կոչիցի եւ կեանք, որ այսպիսիս ծնանի մահունս եւ ժանտախտս. բայց սակայն սիրի, եւ բազումք խնդրեն ‘ի գրգանս նորա վայելել: Յանդիմանի յոլովակի աշխարհ, թէ խաբեբայ է եւ սնոտի. բայց ոչ դիւրաւ թողուն զնա, զի ցանկութիւնք մարմնոյ զօրացեալ են յոյժ: Է ինչ ‘ի նմա, որ ձգէ ‘ի սէր. եւ է ինչ, որ յարհամարհութիւն: Ձգեն ‘ի սէր աշխարհի ցանկութիւն մարմնոյ, ցանկութիւն աչաց, եւ ամբարտաւանութիւն աստի կենաց: Բայց պատիժք եւ թշուառութիւնք, որք իրաւամբք զհետ գան այնց, ատելութիւն բերեն աշխարհի եւ տաղտկութիւն:
| 20:4 How is it possible to love a life that has such great bitterness, that is subject to so many calamities and miseries? Indeed, how can it even be called life when it begets so many deaths and plagues? And yet, it is loved, and many seek their delight in it. Many persons often blame the world for being false and vain, yet do not readily give it up because the desires of the flesh have such great power. Some things draw them to love the world, others make them despise it. The lust of the flesh, the desire of the eyes, and the pride of life lead to love, while the pains and miseries, which are the just consequences of those things, beget hatred and weariness of the world:
| 20:5 Այլ ո՜վ աղէտիցս, յաղթէ թիւր հեշտութիւն՝ աշխարհասէր մտաց, եւ զլինելն ընդ փշովք՝ փափկութիւնս համարի. զի զԱստուծոյ քաղցրութիւն եւ զներքին առաքինութեանն զուարճութիւն ոչ ետես եւ ոչ ճաշակեաց: Բայց որք զաշխարհ կատարելապէս արհամարհեն, եւ ըստ սուրբ խրատու յԱստուած կեալ կամին, այնք զԱստուծոյ քաղցրութիւնն զխոստացեալն ճշմարիտ հրաժարողաց ոչ անգիտանան. եւ թէ քանի՛ սխալէ աշխարհ եւ խաբի, յայտնի տեսանեն:
| 20:5 Vicious pleasure overcomes the soul that is given to the world. She thinks that there are delights beneath these thorns, because she has never seen or tasted the sweetness of God or the internal delight of virtue. They, on the other hand, who entirely despise the world and seek to live for God under the rule of holy discipline, are not ignorant of the divine sweetness promised to those who truly renounce the world. They see clearly how gravely the world errs, and in how many ways it deceives:
|
Copyright (C) 2008-2022 |