11:0 Յաղագս ստանալոյ զխաղաղութիւն,
եւ յաղագս նախանձու յառաջադիմութեան:
| 11:0 ACQUIRING PEACE AND ZEAL FOR PERFECTION:
| 11:1 Ի բազում խաղաղութեան վայելէաք, եթէ ոչ պատաղէաք յայլոց բանս եւ ‘ի գործս, եւ յորս ոչ են անկ հոգաբարձութեան մերոյ: Զիա՞րդ հնար է ընդ երկար ‘ի խաղաղութեան լինել այնմ, որ յօտարի հոգս խառնի, որ արտաքոյ զբաղանս խնդրէ, եւ որում չէ ինչ փոյթ ներանձնանալ: Երանի այնոցիկ, որք միամիտքն են. զի բազում՝ խաղաղութիւն գտցեն:
| 11:1 WE SHOULD enjoy much peace if we did not concern ourselves with what others say and do, for these are no concern of ours. How can a man who meddles in affairs not his own, who seeks strange distractions, and who is little or seldom inwardly recollected, live long in peace? Blessed are the simple of heart for they shall enjoy peace in abundance:
| 11:2 Զիա՞րդ ոմանք ‘ի սրբոց յառաջադէմ գտան ‘ի կատարելութիւնս եւ ‘ի վերնական խոկմունս: Վասն զի գլխովին զանձինս մեռուցանել ջանացան յամենայն երկրաւոր ցանկութեանց: Վասն այսորիկ սրտի մտօք ընդ Աստուծոյ միացան, եւ՝ անխափան կարօք եղեն զանձամբք պատաղիլ: Մեք կարի իմն զբաղիմք ‘ի մեր կիրս, եւ զանցաւորաց յոյժ խնամ ունիմք: Դժուարահաս եմք գէթ միում ‘ի մոլութեանց յաղթել, եւ առ օրըստօրէ յառաջադիմութիւն չունիմք ինչ եռանդն. վասն այսորիկ կամք մնամք ցուրտք եւ գաղջք:
| 11:2 Why were some of the saints so perfect and so given to contemplation? Because they tried to mortify entirely in themselves all earthly desires, and thus they were able to attach themselves to God with all their heart and freely to concentrate their innermost thoughts. We are too occupied with our own whims and fancies, too taken up with passing things. Rarely do we completely conquer even one vice, and we are not inflamed with the desire to improve ourselves day by day; hence, we remain cold and indifferent:
| 11:3 Եթէ էաք կատարելապէս մեռեալք յանձինս, եւ ներքոյ ‘ի զբաղանաց զերծք, կարող լինէաք զաստուածայինս խորհիլ, եւ զերկնային խոկմանց առնուլ ինչ ճաշակ: Մեծ խոչ խափանարար այն է, զի չեմք ‘ի կրից եւ ‘ի ցանկութեանց զերծք, եւ ոչ ընդ սրբոց շաւիղ գնալ կամիմք անվրէպ: Եթէ դոյզն վիշտ ընդ առաջ լինի, անդէն վաղվաղակի լքանիմք, եւ ‘ի մարդկային մխիթարութիւնս բերիմք:
| 11:3 If we mortified our bodies perfectly and allowed no distractions to enter our minds, we could appreciate divine things and experience something of heavenly contemplation. The greatest obstacle, indeed, the only obstacle, is that we are not free from passions and lusts, that we do not try to follow the perfect way of the saints. Thus when we encounter some slight difficulty, we are too easily dejected and turn to human consolations:
| 11:4 Եթէ ջանայաք որպէս քաջք՝ պինդ կալ ‘ի մարտի, տեսանէաք արդեօք զտեառն օգնութիւն յերկնից ‘ի մեզ հասեալ: Զի նա ինքն քաջամարտից եւ ‘ի շնորհս իւր յուսացելոց՝ պատրաստ է օգնել. որ առաջի առնէ մեզ ասպարէզ մարտի, զի յաղթեսցուք: Եթէ միայն յարտաքին պահպանութիւնս կանանոց դնեմք զյառաջադիմութիւն կրօնաւորութեան, փութով շիջցի մեր եռանդն: Այլ զտապարն առ արմին դիցուք, զի մաքրեալք ‘ի կրից՝ խաղաղական միտս ստասցուք:
| 11:4 If we tried, however, to stand as brave men in battle, the help of the Lord from heaven would surely sustain us. For He Who gives us the opportunity of fighting for victory, is ready to help those who carry on and trust in His grace. If we let our progress in religious life depend on the observance of its externals alone, our devotion will quickly come to an end. Let us, then, lay the ax to the root that we may be freed from our passions and thus have peace of mind:
| 11:5 Եթէ ամ յամէ զմի ‘ի մոլութեանց խլէաք, վաղվաղակի լեալ էաք արք կատարեալք: Բայց արդ բազում անգամ զհակառակն տեսանեմք. Զի լաւագոյնս եւ մաքրագոյնս գտանեմք զմեզ ‘ի սկզբան դարձի, քան յետ բազմամեայ ուխտադրութեան: Պարտ էր եռանդանն եւ յառաջադիմութեան օր ըստ օրէ առաւելուլ. Այլ այժմ մեծ իմն համարի, եթէ ոք զառաջնոյ եռանդան զմասն ինչ յանձին ունիցի: Եթէ առ փոքր մի բռնադատէաք զանձինս ‘ի սկզբան, ապա զամենայն կարող էաք առնել հեշտեաւ եւ խնդութեամբ:
| 11:5 If we were to uproot only one vice each year, we should soon become perfect. The contrary, however, is often the case -- we feel that we were better and purer in the first fervor of our conversion than we are after many years in the practice of our faith. Our fervor and progress ought to increase day by day; yet it is now considered noteworthy if a man can retain even a part of his first fervor. If we did a little violence to ourselves at the start, we should afterwards be able to do all things with ease and joy:
| 11:6 Ծանր է զսովորականս թողուլ. Այլ ծանրագոյն եւս՝ ընդդէմ կամաց անձին գնալ: Արդ թէ չես յաղթօղ ‘ի փոքունս եւ ‘ի թեթեւս, զիա՞րդ յաղթեսցես ‘ի դժուարինս: Ի սկզբան անդ լեր դիմական քում յօժարութեան, եւ կասիր ‘ի չար սովորութենէ. Զի մի՛ առ փոքր փոքր արկցէ զքեզ յառաւել դժուարութիւն: Եթէ գիտէիր թէ քանի՛ խաղաղութիւն՝ անձինդ բարեկրութիւն, ժրագոյն արդեօք լինէիր ‘ի փոյթ հոգեւոր յառաջադիմութեան:
| 11:6 It is hard to break old habits, but harder still to go against our will. If you do not overcome small, trifling things, how will you overcome the more difficult? Resist temptations in the beginning, and unlearn the evil habit lest perhaps, little by little, it lead to a more evil one. If you but consider what peace a good life will bring to yourself and what joy it will give to others, I think you will be more concerned about your spiritual progress:
|
Copyright (C) 2008-2022 |