Մեր ամենամեծ թշնամիները իմաստակներն են եղած: Գեշ պարտիզպանները: Նրանք, որ ուրիշների աչքերն են փոխ առած` որովհետեւ չունեն սեփական աչք, ուրիշի սիրտը` որովհետեւ չունեն սեփական սիրտ, ուրիշի խելքը` որովհետեւ չունեն սեփական խելք:
Ի՜նչ հանգիստ հանճար է հայ ժողովրդի հանճարը: Հավասարակշռված, պարզ, լուասվոր, ժուժկալ: Համեմատում ենք, քննուն, զննում` արյունի ոչ մի հետք, ոչ մի նշան, այլ անդոորրություն, միամտություն, հստակ արեւային պարզություն:
Դարերից ի վեր կյանքի մոտից ենք անցնում: Կիսաքանդ եկեղեցիների շուրջը մատաղ ենք բերում եւ մատաղ ենք դառնում: Հայ ոգին հեռավոր հիշատակ է, մի տեսակ սրբություն, որի հետ մենք խոսում ենք հեռվից, տարին մի քանի անգամ վերակոչում ենք մեքենաբար, տոնի առիթ ենք համարում եւ նորից մտնում ենք մեր ամենօրյա լինելիության խանութը` փոքրիկ զգացումներ, փոքրիկ գաղափարեր, Ռուսաստանից եւ Եվրոպայից եկած աժան ապրանքներ ծախելու համար:
Կոստան Զարյան, (կազմող` Յորի Խաչատրյան), Դեպի Արարատ, (Երեւան: Սարգիս Խանչենց, 2001) էջ 298.
