Narek Concordance 1:25

Table of Contents | Headwords: Alphabetical - Frequency | Wordforms: Alphabetical - Frequency

Գրք. 1, Գլ. 25

Գրք. 1., Գլ. 25

25:0 ՎԵՐՍՏԻՆ ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ ԿՐԿԻՆ ՀԵԾՈՒԹԵԱՆ ՆՈՐԻՆ ՀՍԿՈՂԻ ԱՌ ՆՈՅՆ ԱՂԵՐՍ ՄԱՂԹԱՆԱՑ ԲԱՆԻ Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻՑ ԽՕՍՔ ԸՆԴ ԱՍՏՈՒԾՈՅ:	25:0 Speaking with God from the Depths of the Heart:
25:1 Բայց քանզի ի վերայ այսքանեաց գերութեանց Ամենաթշուառ վտանգաւորիս` մի զմիով ել եւ ելս առնելոյ, Զորոյ կերպարանս անցիցն ի մասնէ վերաճառեալքդ նախագրեցին, Ուստի եւ փոխեալ զեղանակ բանիս, Այլ ոչ զեղկութիւն աղէտիս: Այն զի ծով է ինձ ծփանաց Կենցաղոյս բերմունք յոյժ նմանագոյն, Յորում կոհակօք բազմօք անթիւ դիմեցմանց Տատանեալ հոգիս ի յայսմ աշխարհի` Մարմնոյս շինուածով, իբր ի նաւակի: Զոր Եսայիաս մարգարէ զյանկարծադէպ կատարածն, Որ ի պարսկականն հինից, Երուսաղեմի եւ Սամարիայ կործանմանն, Նմանութեամբ այսր օրինակի կերպաւորեցոյց, Որ եւ առ իմս հոգեւորական խորտակումն զուգաձայնել ոչ է սխալական:	25:1 In describing my imprisonment and captivity, I have recounted some of the wicked torments that have afflicted me one after another, most unfortunate soul that I am. Now I change my figure of speech, but not the subject of my laments.
25:2 Քանզի մինչդեռ չուէի ես յանհոգութեան անտարակոյսն վստահութեամբ, Դոյզն կասկած արկածից ի միտ բերելով առ խտրոց փոքր միջոցին, Որ ի մէջ հանգստեանն եւ աշխատութեանն, Իբր այն թէ հասեալ իցեմ, Ձմեռն յամարայնի բքաբեր հողմով ժամանեալ` Երեքալեանն դիմակցութեամբ ամբոխեաց զհանդարտութիւնն, Ուստի նաւն ի բախմանէ վայրենի ալեացն խորտակեցաւ: Թեւոցն ձեռնարկութիւն քայքայեցաւ, Կայմն ամբարձման ի կայից իւրոց խլեցաւ, Առագաստին թռչարան յանկարկատելի ծուէնս պատառեցաւ, Շինուածոյն շուք անզարդեցաւ, Առասանք ձգողականացն խզեցաւ, Տեսարան գլխոյն դիտակի խոնարհեցաւ, Ապաւանդակին պարան կտրեցաւ, Ապաւինութիւն խարսխին լուծաւ, Լուծք ստուարք ամոլիցն կցորդութեան բաժանեցան, Սամիք ուղղչացն հետոց գալարեցան, Լաստ հիմանն հաստարանի ընկղմեցաւ, Ղեկացն կառուցմունք անդրէն սուզան, Չուոցն յարմարութիւնք պակասեցան, Ողնափայտին պատսպարան իսկոյն բեկաւ, Կապարանք զստին հաստուածոյ յօշատեցաւ, Գոգք ամփոփման ծոցոյն կազմածոյ անարգեցան, Խելք շրթանցն եզերաց խախտեալ ոստեաւ, Պաղպաջունք բազմականացն անկեալ բարձաւ, Վանդակապատին վայելչութիւն յատակեցաւ, Գահաւորակին հանգստարանն շփոթեցաւ, Մածմունք տախտակաշարք ի միաբանութեանց միմեանց անջատեցան, Հեղոյսք պնդման բեւեռացն քարշեցան:	25:2 The ways of my life are like the waves of the sea, my soul tossing in this world upon countless, endless swells, riding in the shell of my body like the ship lost at sea, as the prophet Isaiah once said mourning the sudden destruction of Jerusalem and Samaria by Persian hordes. Would I then be wrong to use similar sounds and images to describe the spiritual destruction that crashed upon me? For as I strode through life free of doubts and cares, I had no inkling of the peril lying in wait for me between work and rest. It arrived like the winter’s blast on a summer’s day, a turbulent front thrusting me into turmoil. Wrecked by the blows of the wild waves of the sea, like a ship whose rudder has become unhinged, whose tall mast has been ripped from the deck, whose flapping sails are in shreds, whose well- built frame has lost its form, whose ropes have unravelled, whose lookout has been laid low, whose cable strands have snapped, whose anchor has come loose, whose joints are unjointed, whose guiding oar is bent, whose keel is submerged, whose helm is detached, whose steering mechanism is gone, whose backbone has snapped, whose ribs are undone, whose underbelly is shattered, whose deck burst loose, whose cabin has collapsed, whose railing has fallen, whose captain’s chair has tipped, whose deck planks have split apart, whose fastening nails are out.
25:3 Արգասիք իրին յիշատակարան ողբոց ինձ նմանեցաւ: Նաւուղիղն հանդէպ նաւին դեգերեալ ողբայ, Ձեռն ի ծնօտի եդեալ` արտասուաց գետս իջուցանէ, Նշմարք սակաւ մնացուածոցն, ի ծայրից ծփմանց ազդելոյ ծովուն, Իբր խողխողեալ բանաւոր, ողորմագին թախծանօք հեծէ: Վասն զի թէ զբարի նաւապետն երկնաւորօքն զօրօք յաշխարհիս ծովու Առ ի զխորտակեալս իմ տապան իմանալի գոյութեանս Առցէ աշխարել բանիս յարմարութիւն, Ոչ ինչ վրիպեսցէ ի ստուգութենէ: Քանզի արդարեւ ելաց բարեգութն տէր, Յառակ մարդկութեանս, զթաղեալ ազգակիցն, Ելաց առ նմին եւ զԵրուսաղէմ մոլեալ եւ զՅուդաս մոլեգնեալ, Յորոց երկուցն կորեաւ վստահութիւն` Յօրինակ նմանութեան աղարտեալ նաւի, Իսկ միւսն, հասեալ յատակս անդնդոց, Առասան յուսոյն ձեռամբ ունողին Յանքոյթն արտաբերեաց խաղաղութիւն:	25:3 This image of destruction reminds me of my misery, like a captain mourning his ship, chin in hand, tears streaming down, viewing traces of the wreckage bobbing on the crest of the waves. My slain sanity sobs with pitiful grief. I did not stray from the truth in selecting these words to mourn the shattered ark of my intellect. For the Good Captain with his heavenly host took pity on the sea of humanity in just this way. Indeed, our merciful Lord, wept like one of us mortals for the death of a friend and shed tears for fallen Jerusalem and treacherous Judas. Those two, like sunken ships, were lost beyond hope, but the first, having hit bottom, was lifted up into tranquil peace, by the thread of hope held in the hand of our deliverer.
25:4 Արդ, իցէ՞ թէ յաւելից հայել զբազմախորտակելի տապանակ մարմնոյս իմոյ նորոգեալ, Իցէ՞ արդեւք տեսանել զփշրելս նաւ ողբալի հոգւոյս ողջացեալ, Իցէ՞ արդեւք տեսանել զբաժանեցեալս միջոցաւ մեծաւ վերստին կցեալ, Իցէ՞ արդեւք տեսանել զյոգնաթախիծ սիրտ վշտացելոյս բերկրեցեալ: Արդ, իցէ՞ ակն ունել նայել զյաւէտ խաթարեալ կերպարան բնութեանս կրկին հանդերձեալ, Իցէ՞ արդեւք թէ տեսից զքակտեալ տաղաւար թշուառացելումս միւսանգամ կանգնեցեալ, Իցէ՞ արդեւք յուսալի նայել զտարամերժեալ գերիս ազատեալ, Ապաքէն գուցէ՞ ակն ունել զանկեալս ի շնորհէդ լուսոյ դարձեալ կազդուրեալ: Արդեւք տեսի՞ց զվայելչութիւն ընտանիդ քո պայծառութեան յողորմութիւն ինձ երեւեցեալ, Եթէ տեսի՞ց երբէք զամենատխուր կերպարան հոգւոյս իմոյ ժպտեցեալ, Արդեւք լուա՞յց ընդ ձայնի գուժիս աւետեաց համբաւ ինձ առաքեցեալ, Արդեւք տեսի՞ց զբիւրակործան վնասեցեալս անօթ կազմեցեալ: Իցէ՞ թէ տեսցեն պատուհանք աչացս իմաստից զմուրհակ պարտուցս իմոց պատառեալ, Եթէ յայտնեսցի՞ օրն իմ անձկութեան շնորհին քաւութեան բարւոք ինձ ծագեալ, Արդեւք մտի՞ց ի խրախճանութիւն խորանին լուսոյ` քեւ առաջնորդեալ: Իցէ՞ թէ կենդանի լինիցին ոսկերքս, ըստ Եզեկիելի, Ցամաքեալքս ի կենդանութեանց` եկաւորութեամբ ազդողական շնչոյս զօրացեալ, Իցէ՞ թէ յաւելից հայել ի տաճար սուրբ քո, աղաղակաւն մարգարէին Ի պորտոյ կիտին, հերքեալ ի լուսոյ, որ կամ առաջի քո ամաչեցեալ: Եթէ լինիցի՞ խաւարասնունդս մթացելոյ ծագման առաւօտ, Եթէ հասցէ՞ տեսանել զտագնապեալս մշտասառոյց յեղանակս գարնանն մօտ, Եթէ տեսի՞ց զցօղ անձրեւոյն կանաչացուցանողն հոգւոց ինձ արօտ, Եթէ իցէ՞ երբէք նկատել զգազանաբեկ հերքելի ոչխարս վերստին կամաց գթութեան քո հօտ:	25:4 I wonder: Will I ever see the battered ark of my body restored? Will I ever see my shipwrecked soul healthy again? Will I ever see what has been separated by so great a chasm rejoined? Will I ever see the sad and tired heart of this grieved spirit in bliss? Will I ever see the defiled image of nature once again in full bloom? Will I ever see the destroyed temple of my miserable self standing? Is there hope I might see this exiled slave set free? Indeed, may one fallen from grace expect to be lifted once more to the light? Will I ever see the native splendor of your radiance appearing to me in mercy? Will I ever see the saddest aspect of my soul smile? Will I ever hear good tidings instead of bad news? Will I ever see the thousand cracks in my vessel mended? Will I see through the windows of my mind’s eye the bond of my debt torn up? Will I see the goodness of forgiving grace dawn upon the days of my anguish? Will you lead me again into the joyous altar of light? Will my dried bones come alive again like Ezekiel’s through your life- giving breath? Will I again set eyes upon your holy cathedral, I who cry forth like the prophet from the belly of the whale, rejected from the light, standing before you in shame? And will morning’s light ever dawn to dispel my gloom, I, who was reared in darkness? Will one tormented in the deep frost of winter ever see spring? Will the mist of the rain restore the green pasture of my soul? Will the lost sheep, gashed by wild beasts, be again counted among your flock through your merciful will?
25:5 Եւ քանզի, ըստ բանին Յոբայ, շուրջ պատեալ են չարեացն հնարք, Ընդ որ ոչ կարացից անցանել, Իսկ եթէ լոյս ողորմութեան բարերար կամաց քոց ցուցցի, Գթութեան քոյ դուռն բացցի, Ճառագայթ փառաց քոց ծաւալեսցի, Խնամք ձեռին քոյ յայտնեսցի, Արեգականդ կենաց օր տարածեսցի, Առաւօտիդ ըղձալի տեսիլ մերկասցի, Առատութիւն քաղցրութեան քոյ աղբիւրասցի, Վտակ արարչիդ կողից հոսեսցի, Ծորումն անապական սիրոյ քոյ հեղցի, Ծագումն աւետեաց շնորհի քոյ երեւեսցի, Պարգեւիդ քոյ ծառ ծաղկեսցի, Մասունք օրհնեալ մարմնոյդ բաշխեսցի, Համառօտեալն ակնկալութիւն հանդիպեսցի, Հատուածեալն ձայն ողջունի քոյ, Տէր, լուիցի, Հեռացեալդ խաղաղութիւն մերձեսցի,- Յայսոսիկ յաւէտ սովին սահմանաւ երանականաւ, Հաւատ ընկալեալ յուսոյ հաստատնոյ, Ապաւինեալ ի Հոգիդ քո Սուրբ, Որ ընդ Հօր քում պաշտի ձայնիւ քաղցրութեան` Ընդ քեզ փառաւորեալ ի լոյս անմատոյց, Որով կեանք եւ երանութիւն քաւութեամբ հանդերձ ընծայեալ ինձ` մեղապարտիս: Յաւանդ անկորուստ ընդ իս պահելով Առհաւատչեայ ճշմարիտ յիշատակի ի ձիր անեղծութեան, Անուամբդ անճառելեաւ ահաւորութեան հզօրիդ սրբոյ միայնոյ Եւ անքննելի տէրութեան երրեակ անձնաւորութեանդ, Որ եսդ յիսկութեան յէութեան Եւ յարակայութիւն բարձրութեան, Քաղցրութեամբ, ողորմութեամբ եւ մարդասիրութեամբ Պսակեալ, հանդերձեալ եւ թագաւորեալ: Այո՛, առ ամենեսեան ամենայնիւ յամենայնի կարող ես, գթած, Եւ քեզ վայել է փառք յայսմ յաւիտենի Եւ ի հանդերձեալ մշտնջենաւորութիւն Յայտնութեան աւուրն մեծի յաւիտեանս: Ամէն:	25:5 For as Job said, the snares of evil are all around, from these I cannot escape. But by your good will if the light of compassion should shine, if the door of your mercy should open, if the rays of your glory should spread, if the care of your hand should be revealed, if the dawning sun of life should break forth, if the sight of your beautiful morn should be unveiled, if the bounty of your sweetness should flow forth, if the stream from the maker’s side should run, if the drops of your pure love should shower down, if the good news of the dawn of your grace should resound, if the tree of your gift should blossom, if the parts of your blessed body are distributed, if the dashed expectations should be reassembled, if the silenced sound of your beckoning voice, Lord, should again be heard, if your banished peace should return, then with this blessing shall the faith of steady hope be forever mine finding refuge in the Holy Spirit, who with the Father is worshiped with the voice of sweetness and together with you bathed in light too bright for human eyes. Grant life, forgiveness and heavenly bliss to me, a sinner, holding your incorruptible grace, the true token of faith, as an indestructible legacy. This we pray in the name of your awe- inspiring, mighty and holy oneness and the lordship of your three- fold person beyond human words and understanding to you, who are in essence and in existence eternally exalted, crowned, clothed and enthroned with sweetness, mercy and benevolence. Indeed through you, O merciful Lord, all things, in all ways, for all people, are possible. To you glory here, now and forever and in the eternity to come on the great day of revelation. Amen.