6:0 ՎԱՍՆ ՀՆԱԶԱՆԴՈՒԹԵԱՆ:
| 6:0 De oboedentia:
| 6:1 ԱՌԱՋԻՆ աստիճան խոնարհութեան հնազանդել փութով: Այս վայել է այնոցիկ, որ քան զՔրիստոս չհամարին ինչ մեծ վասն սրբոյ ծառայութեանն զոր յանձն առեալ իցեն. կամ վասն երկիւղի գեհենին կամ վասն փառաց կենացն յաւիտենից: Այնպիսիք, թէ հրամայիցի ինչ նոցա ի մեծ է անտի, որպէս թէ յաստուածակոյս կողմանէ անտի հրամայեալ, դանդաղել բնաւ առ ի կատարումն ոչ գիտեն: Զայսպիսեաց ասաց Տէր. ի լուր ակընջաց լուաւ ինձ {(Սղմ. ԺԷ. 45)}. եւ զվարդապետսն ասէ դարձեալ, Որ ձեզ լսէ, ինձ լսէ:
| 6:1 Primus humilitatis gradus est oboedientia sine mora. Hæc convenit his qui nihil sibi a Christo carius aliquid existimant. Propter servitium sanctum quod professi sunt seu propter metum gehennæ vel gloriam vitæ æternæ, mox aliquid imperatum a maiore fuerit, ac si divinitus imperetur, moram pati nesciant in faciendo. De quibus Dominus dicit: Obauditu auris oboedivit mihi. Et item dicit doctoribus: Qui vos audit me audit:
| 6:2 Արդ այսպիսիք թողեալ վաղվաղակի զորս իւրքն են, եւ զիւրեանց կամս լքեալք, անդէն մինչ դեռ ի ձեռս իսկ էին գործքն անկատար թողին, եւ հնազանդութեան կազմ եւ պատրաստական ոտիւք զբարբառոյ հրամանատուին զհետ երթան գործովք. եւ գրեթէ ի միում վայրկեան ժամանակի հրամայեալ բան վարդապետին, եւ կատարեալ գործ աշակերտին, զուարթութեամբ երկիւղիւ Տեառն երկոքեանն միանգամայն առ հասարակ արագ արագ ի գլուխ ելեալ վճարին յայնցանէ, որոց ի կեանսն յաւիտենականս մտանելոյ խնամ ի սրտի կայցէ:
| 6:2 Ergo hii tales, relinquentes statim quæ sua sunt et voluntatem propriam deserentes, mox exoccupatis manibus et quod agebant imperfectum relinquentes, vicino oboedentiæ pede iubentis vocem factis sequuntur, et veluti uno momento prædicta magistri iussio et perfecta discipuli opera, in velocitate timoris Dei, ambæ res communiter citius explicantur:
| 6:3 Յայն սակս զանձուկ ճանապարհն ընթանան, զորմէ Տէրն ասաց, թէ Նեղ է ճանապարհն որ տանի ի կեանս {(Մտթ. Է. 14)} , զի մի ըստ իւրեանց հեշտի կեցեալ իւրեանց տենչանացն եւ ցանկութեանց անսայցեն, այլ օտարին դատաստանաւն եւ հրամանաւ զընթացս ընթանայցեն. նմին իրի իսկ ի մենաստանս հանդարտեն եւ ցանկան ընդ Աբասուն իշխանութեամբ կալ:
| 6:3 Quibus ad vitam æternam gradiendi amor incumbit, ideo angustam viam arripiunt, unde Dominus dicit: Angusta via est quæ ducit ad vitam, ut non suo arbitrio viventes et desideriis suis et voluptatibus oboedientes, sed ambulantes alieno iudicio et imperio, in coenobiis degentes abbatem sibi præesse desiderant:
| 6:4 Սոքա են առանց երկմտութեան որ զհետ երթան Տեառն բանի, այնմ զի ասէն, Ոչ եկի զի զկամս իմ արարից, այլ զկամս այնորիկ որ առաքեացն զիս:
| 6:4 Sine dubio hii tales illam Domini imitantur sententiam qua dicit: Non veni facere voluntatem meam, sed eius qui misit me:
| 6:5 Սակայն եւ այս հնազանդութիւն յայնժամ Աստուծոյ ընդունելի է եւ մարդկան հեշտական, յորժամ ոչ ծոյլս ինչ, ոչ յամր, ոչ յուլութեամբ, եւ կամ բնաւ տրտնջելով իսկ եւ բանընդդէմ լինելով զհրամայեալն ոք վճարիցէ. քանզի հլութիւն որ աւագացն հարկանի, առ Աստուած գնայ. քանզի ինքնին իսկ ասաց, թէ Որ ձեզ լսէ, ինձ լսէ:
| 6:5 Sed hæc ipsa oboedientia tunc acceptabilis erit Deo et dulcis hominibus, si quod iubetur non trepide, non tarde, non tepide, aut cum murmurio vel cum responso nolentis efficiatur, quia oboedientia quæ maioribus præbetur Deo exhibetur; ipse enim dixit: Qui vos audit me audit:
| 6:6 Առ այսու, եւ զուարթագին սրտիւ արժան է աշակերտացն հնազանդել. Քանզի զտուրս զուարթ առատս սիրէ Տէր {(Բ. Կորն. Թ. 7)}: Եթէ դժկամակ մտօք ոք հնազանդեսցի, եւ ոչ լեզուաւն միայն, այլ եւ սրտիւն տրտնջեսցէ, լնուլ լնուցու զհրամանն, այլ ընդունելի Տեառն ոչ լինի, որ ի սիրտ անդր նայի այնր որ տրտնջէն:
| 6:6 Et cum bono animo a discipulis præberi oportet, quia hilarem datorem diligit Deus. Nam, cum malo animo si oboedit discipulus et non solum ore, sed etiam in corde si murmuraverit, etiam si impleat iussionem, tamen acceptum iam non erit Deo, qui cor eius respicit murmurantem:
| 6:7 Մի ակն կալցի այնպիսին առնուլ ինչ շնորհս ընդ այնր գործոյ. այլ մանաւանդ եթէ ոչ ըստ արժանին ապաշաւիցէ, զպատիժ պատուհասի տրտնջողացն ընկալցի:
| 6:7 Et pro tali facto nullam consequitur gratiam, immo poenam murmurantium incurrit, si non cum satisfactione emendaverit:
|
Copyright (C) 2008-2022 |