3:0 ԹԷ ՈՐՊԻՍԻ ԻՆՉ ՈՔ ՊԱՐՏԻՑԻ ՎԱՆԱՅ ՀԱՅՐՆ ԼԻՆԵԼ:
| 3:0 Qualis debeat esse abbas:
| 3:1 ՊԱՐՏ եւ պատշաճ է Աբասուն, որ արժանին իցէ գլուխ լինել վանիցն, զանուն յորջորջնացն զոր կրէն, յամենայն ժամ առաջի աչաց ունել, եւ զմեծի անունն արդեամբք լնուլ, այնու զի զՔրիստոսի կերպարանսն յանձն իւր բարձեալ բերէ ի վանսն, նորին գեղեցիկ անուամբն կոչելով, ըստ որում ասէ Առաքեալ. Առէք զհոգի որդեգրութեան, որով աղաղակեմք Աբբա, Հայր:
| 3:1 Abbas qui præesse dignus est monasterio semper meminere debet quod dicitur et nomen maioris factis implere. Christi enim agere vices in monasterio creditur, quando ipsius vocatur pronomine, dicente apostolo: Accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus: Abba, Pater:
| 3:2 Նմին իրի իսկ չէ պարտ չէ պատշաճ Հօր, ինչ մի ընդդէմ հրամանացն Տեառն, որ քաւէ մի լիցի ուսուցանել կամ կարգել կամ թէ հրամայել ինչ: Այլ պատուիրանք նորա կամ վարդապետութիւն իբրեւ խմոր աստուածեղէն արդարութեանն ի միտս աշակերտելոցն սփռեսցին:
| 3:2 Ideoque abbas nihil extra præceptum Domini quod sit debet aut docere aut constituere vel iubere, sed iussio eius vel doctrina fermentum divinæ iustitiæ in discipulorum mentibus conspargatur:
| 3:3 Յուշ լիցի նմա միշտ, զի երկոցունցն իսկ միանգամայն, իւրոյ վարդապետութեանն ասեմ, եւ աշակերտացն հնազանդութեան ճշդիւ քննութիւնք լինելոց են յահաւոր ատենի Տեառն: Գիտասցէ, զի եթէ խնդիր արարեալ Տանուտեառնն, գտանիցէ ինչ ինչ ի կարեւորացն պակաս եղեալ ի խաշինսն, պատճառք վնասուն առ հովիւ անդր ընթանան:
| 3:3 memor semper abbas quia doctrinæ suæ vel discipulorum oboedientiæ, utrarumque rerum, in tremendo iudicio Dei facienda erit discussio. Sciatque abbas culpæ pastotis incumbere quidquid in ovibus paterfamilias utilitatis minus potuerit invenire:
| 3:4 Սակայն եթէ հովուին ամենայն հաւաստեաւ հնարս հնարեալ եւ մարդասէր գթովք զամենայն համօրէն, խնամս տարեալ, խստապարանոց ինչ եւ անհաւան զհօտն գտանիցէ, ինքն յատենի Աստուծոյ զանձն իւր արդարացոյց, եւ ասասցէ այնու հետեւ Տեառն ընդ մարգարէին. Զարդարութիւնս քո ոչ ծածկեցի ի սրտի իմում, զճշմարտութիւն քո եւ զփրկութիւն քո ասացի {(Սղմ. ԼԹ. 11)} եւ նոքա արհամարհեալ անգոսնեցին զիս: Իսկ խաշանցն որ անհնազանդն եղեն խնամոցն իւրոց, ինքնին իսկ մահն ահագին եկեալ հասեալ, լինիցի այնու հետեւ նոցին պատուհաս:
| 3:4 Tantumdem iterum erit ut, si inquieto vel inoboedienti gregi pastoris fuerit omnis diligentia adtributa et morbidis earum actibus universa fuerit cura exhibita, pastor eorum in iudicio Domini absolutus dicat cum Propheta Domino: Iustitiam tuam non abscondi in corde meo, veritatem tuam et salutare tuum dixi; ipsi autem contemnentes spreverunt me, et tunc demum inoboetientibus cursæ suæ ovibus poena sit eis prævalens ipsa mors:
| 3:5 Իսկ արդ յորժամ զՀօր ոք զանուն առ, այնպիսւոյն պարտ եւ պատշաճ է կրկին վարդապետութեամբ զաշակերտեալսն հովուել. այս ինքն, զի զամենայն լաւութիւնսն եւ զպարկեշտս արդեամբք առաւել քան բանիւք ցուցանիցէ. որպէս զի աշակերտաց որ ազնուագոյն միտս ունիցին, բանիւք լոկով զպատուիրանս Տեառն կարգիցէ դնիցէ առաջի. իսկ խստացն սրտիւք եւ պարզամտացն, գործովքն իւրովք զԱստուծոյ հրամանսն յանդիման կացուցանիցէ:
| 3:5 Ergo, cum aliquis suscipit nomen abbatis, duplici debet doctrina suis præesse discipulis, id est omnia bona et sancta factis amplius quam verbis ostendat, ut capacibus discipulis mandata Domini verbis proponere, duris corde vero et simplicioribus factis suis divina præcepta monstrare:
| 3:6 Իսկ զոր միանգամ ուսուցանելն կամիցի աշակերտացն թէ դժպատեհ են, զայն ինքնին իւրովի յիւր գործսն ցուցանիցէ թէ առնել չէ արժան. զի մի գուցէ որ այլոցն քարոզեաց, ինքն անպիտան գտանիցի {(Ա. Կորն. Թ. 27)}: Զի մի լինիցի ասել նմա Աստուած յորժամ ուրեք մեղիցէն, եթէ Դու ընդէ՞ր բնաւ պատմես զարդարութիւն իմ, կամ առնուս զուխտս իմ ի բերան քո: Զի դու ատեցեր զխրատ իմ, մերժեցեր եւ յետս ընկեցեր զբանս բերանոյ իմոյ {(Սղմ. ԽԹ. 16, 17)}: Եւ, Որ տեսանէիրդ զշիղ յական եղբօր քո, ի քում ական զգերանդ ո՞չ նշմարեցեր:
| 3:6 Omnia vero quæ discipulis docuerit esse contraria, in suis factis indicet non agenda, ne aliis prædicans ipse reprobus inveniatur, ne quando illi dicat Deus precanti: quare tu enarras iustitias meas et adsumis testamentum meum per os tuum? tu vero odisti disciplinam et proiecisti sermones meos post te, et: qui in fratris tui oculo festucam videbas, in tuo trabem non vidisti:
| 3:7 Մի առնիցէ Հայրն ի վանսն խտիր ընդ մէջ եղբօր եւ եղբօր: Մի զոք քան զնա առաւել սիրել. բայց եթէ զայն, որ ի գործս քան բարեաց կամ ի հլուականութեան ազնուագոյն գտանիցի: Մի ոք եղբայր ազատ, քան զայն որ ի ծառայութենէ անտի դարձեալ եկեալն իցէ, նախամեծար համարիցի. բայց միայն եթէ այլ ինչ կարեւոր բարուրք ի միջի կայցեն: Որպէս զի թէ այնպէս ինչ լաւ թուիցի Հօրն ըստ արդարութեան, զնոյն եւ յայլ ամենայն կարգսն պահեսցէ. ապա թէ այլ ազգ ինչ, իւրաքանչիւր զիւր տեղին կալցի: Զի թէպէտ ծառայ ոք իցէ թէպէտ ազատ, ամենեքեան մի եմք ի Քրիստոս. եւ ընդ միով Տերամբ զհասարակ ծառայութեան զինուորութիւն յանձին ունիմք. Զի չիք ակնառութիւն առաջի Աստուծոյ {(Գործ. Ժ. 34)}: Այլ յայսմիկ միայն ի միմեանց զատանիմք առաջի նորա, եթէ լաւագոյնք քան զայլս ի գործս բարեաց եւ ի խոնարհութեան գտանիցիմք:
| 3:7 Non ab eo persona in monasterio discernatur. Non unus plus ametur quam alius, nisi quem in bonis actibus aut oboedientia invenerit meliorem. Non convertenti ex servitio præponatur ingenuus, nisi alia rationabilis causa existat. Quod si ita, iustitia dictante, abbati visum fuerit, et de cuiuslibet ordine id faciet; sin alias, propria teneant loca, quia: Sive servus sive liber, omnes in Christo unum sumus et sub uno Domino æqualem servitutis militiam baiulamus, quia: Non est apud Deum personarum acceptio. Solummodo in hac parte apud ipsum discernimur, si meliores ab aliis in operibus bonis et humiles inveniamur:
| 3:8 Ապա սէր նորա առ ամենեսին հասարակ լինիցի. եւ զնոյն խրատ ամենեցուն, ըստ իւրաքանչիւր արժանեացն մատուցանիցէ: Քանզի յիւրում վարդապետութեանն զառաքելական կարգն պիտի պահել յամենայն ժամ, զայն զի ասէ: Յանդիմանեա, սաստեա եւ մխիթարեա {(Բ. Տիմ. Դ. 2)}. այս ինքն է, զժամանակսն ընդ ժամանակս կշռեալ, եւ ընդ դառն եւ ընդ երկեւղ զողոքանսն խառնեալ:
| 3:8 Ergo æqualis sit ab eo omnibus caritas, una præ beatur in omnibus secundum merita disciplina. In doctrina sua namque abbas apostolicam debet illam semper formam servare in qua dicit: Argue, obsecra, increpa, id est, miscens temporibus tempora, terroribus blandimenta, dirum magistri:
| 3:9 Զխստութիւն վարդապետի եւ զհօր քաղցրութիւն ի միասին միանգամայն ցուցանիցէ. այս ինքն է, զի զանխրատսն եւ զանսաստս խստիւ յանդիմանեսցէ. իսկ զհլուսն եւ զզգօնս եւ զհամբերողս մխիթարեսցէ կամ աղաչեսցէ, զի ի լաւ անդր յառաջադէմք գտանիցին. այլ չփութիցն եւ անարգուաց, խրատ տամք սաստել եւ կշտամբել:
| 3:9 pium patris ostendat affectum, id est indisciplinatos et inquietos debet durius arguere, oboedientes autem et mites et patientes, ut in melius proficiant obsecrare, neglegentes et contemnentes ut increpat et corripiat admonemus:
| 3:10 Մի անտես առնիցէ զմեղս յանցուցելոցն. այլ անդէն ի սկզբանն յորժամ սկսանիցին ի վեր երեւել, որչափ ձեռնհաս իցէ կարճնովին ի բաց հատանիցէ, յիշեալ զվիշտս Հեղեայ քահանային ի Սեղովամ:
| 3:10 Neque dissimulet peccata delinquentiump; sed ut, mox ut coeperint oriri, radicitus ea ut prævalet amputet, memor periculi Heli sacerdotis de Silo:
| 3:11 Այլ եւ զցածուն ոգիսն եւ զմտավարժսն յետ մի անգամ կամ երկիցս խրատելոյ, բանիւք յանդիմանեսցէ. իսկ զթիւրեալս եւ զխիստս սրտիւք եւ զամբարտաւանսն կամ զանհնազանդս գանից կամ թէ այլ ինչ մարմնոյ պատուհասիւք անդէն իսկ ի սկիզբն մեղաց խափանեսցէ. գիտելով զասացեալն, թէ Ոչ ուղղեսցի բանիւք անմիտն {(Առկ. ԺԸ. 2)}: Եւ դարձեալ, թէ Դու հարկանես զորդին քո գաւազանաւ, բայց զանձն նորա փրկես ի մահուանէ:
| 3:11 Et honestiores quidem atque intellegibiles animos prima vel secunda admonitione verbis corripiat, inprobos autem et duros ac superbos vel inoboedientes verberum vel corporis castigatio in ipso initio peccati coerceat, sciens scriptum: Stultus verbis non corrigitur, et iterum: Percute filium tuum virga et liberabis animam eius a morte:
| 3:12 Պատշաճ է Աբասուն յիշել միշտ զինչ էն եւ զինչ անուանեալ կոչի. եւ գիտել եթէ որում բազում աւանդեցաւ, առաւել եւ պահանջեսցի {(Ղկ. ԺԲ. 48)}: Եւ դարձեալ, եթէ որպիսի ծանունս եւ խիստս յանձն առեալ իցէ. զոգիսն ուղղել, եւ բազմացն բարոյից ի ծառայութեան կալ:
| 3:12 Meminere debet semper abbas quod est, meminere quod dicitur, et scire quia cui plus committitur, plus ab eo exigitur. Sciatque quam difficilem et arduam rem suscipit, regere animas et multorum servire moribus, et alium quidem blandimentis:
| 3:13 Զոմն քաղցրենի բանիւք, զմեւս ոմն կշտամբելով, եւ զմեւս ոք հաւանեցուցանելով. եւ ըստ իւրաքանչիւր կերպարանաց կամ մտավարժութեան այնպէս իմն զանձն պատշաճեալ յօրինեալ կարգիցէ, որպէս զի հօտն որ նմա յանձն իցէ, ոչ միայն չվնասիցի, այլ եւ յաճել բարւոք հօտին ուրախ լինիցի:
| 3:13 alium vero increpationibus, alium suasionibus; et secundum unuscuiusque qualitatem vel intellegentiam, ita se omnibus conformet et aptet ut non solum detrimenta gregis sibi commissi non patiatur, verum in augmentatione boni gregis gaudeat:
| 3:14 Եւ առաջին քան զամենայն. մի կերպարանելով, եւ կամ փոքր ինչ համարեալ զոգւոցն որ նմայն հաւատացան զփրկութիւն, ընդ անցականսն եւ երկրաւորս եւ ընդ չմնալիս առաւել հոգ յանձին կալցի. այլ միշտ զմտաւ ածիցէ, զի ոգւոց առաջնորդել յանձն առ, վասն որոց եւ համարս եւս տայցէ: Եւ զի մի զայն ինչ պատճառիցի, որպէս եթէ դուզնաքեայ ինչ իրքն իցեն, յիշեսցէ զգրեալն, թէ խնդրեցէք նախ զարքայութիւն Աստուծոյ եւ զարդարութիւն նորա, եւ այդ ամենայն յաւելցի ձեզ {(Մտթ. Զ. 33)}: Եւ դարձեալ, Ոչ պակասէ ինչ երկիւղածաց նորա:
| 3:14 Ante omnia, ne dissimulans aut parvipendens salutem animarum sibi commissarum, ne plus gerat sollicitudinem de rebus transitoriis et terrenis atque caducis, sed semper cogitet quia animas suscepit regendas, de quibus et rationem redditurus est. Et ne causetur de minori forte substantia, meminerit scriptum: Primum quærite regnum Dei et iustitiam eius, et hæc omnia adicientur vobis, et iterum: Nihil deest timentibus eum:
| 3:15 Գիտասցէ, զի որոյ զոգիսն յերիւրել յանձն առեալ իցէ, այնպիսւոյն պարտ է պատրաստել վասն նոցա համարս տալոյ: Եւ ծանիցէ ստուգութեամբ զի ըստ թուոյ եղբարցն որ ընդ իւրով հովուութեամբն կայցեն, ըստ նմին եւ համարս տալոց է Տեառն անշուշտ յաւուրն դատաստանի, վասն ամենեցուն նոցա ոգւոցն եւ վասն իւրոյ անձինն. եւ այնպէս ցանգ ի հանդերձեալ հարցափորձէ հովուին վասն խաշանցն որ նա հաւատացեալ իցեն, երկուցեալ, եւ յօտարոտի խծբծից զգուշացեալ, իւրացոցն սկիցէ:
| 3:15 Sciatque quia qui suscipit animas regendas paret se ad rationem reddendam. Et quantum sub cura sua fratrum se habere scierit numerum, agnoscat pro certo quia in die iudicii ipsarum omnium animarum est redditurus Domino rationem, sine dubio addita et suæ animæ. Et ita, timens semper futuram discussionem pastoris de creditis ovibus, cum de aliis ratiociniis cavet, redditur de suis sollicitus:
| 3:16 Եւ յորժամ յորդորանաց բանիւք իւրովք այլոց ուղղութեանն թելադիր լինիցի, եւ ինքն յիւրոց չարեացն ուղղեսցի այնու հետեւ:
| 3:16 et cum de monitionibus suis emendationem aliis subministrat, ipse efficitur a vitiis emendatus:
|
Copyright (C) 2008-2022 |