28:0 ԹԷ ՈՐՈՎ ՕՐԻՆԱԿԱՒ ՊԱՐՏ ԵՒ ՊԱՏՇԱՃ ԻՑԷ ԱԲԱՍՈՒՆ ԽՆԱՄ ՏԱՆԵԼ ՈՐՈՇԵԼՈՑՆ Ի ՀԱՂՈՐԴՈՒԹԵՆԷ:
| 28:0 Qualiter debeat abbas sollicitus esse circa excommunicatos:
|
28:1 ԱՄԵՆԱՅՆ խնամով փոյթ յանձին կալցի Աբասն վասն եղբարցն յանցուցելոց, զի Ոչ է պիտոյ բժիշկ ողջոց այլ հիւանդաց:
| 28:1 Omni sollicitudine curam gerat abbas circa delinquentes fratres, quia: Non est opus sanis medicus, sed male habentibus:
|
28:2 Վասն որոյ զամենայն փոյթ ի մէջ առեալ իբրեւ զբժիշկ իմաստուն, առաքիցէ զԵրիցագոյնսն յեղբարցն, որպէս թէ գաղտ մխիթար լիցին եղբօրն որ ալէկոծն ծովածուփ իցէ, եւ ի զեղջ խոնարհութեան թելադիր նմա լինիցին. եւ մխիթարեսցեն զնա զի մի յառաւել տրտմութենէն ընկղմեսցի {(Բ. Կորն. Բ. 7)}: Այլ, որպէս Առաքեալ ասէ, հաստատեսցեն զնա ի սէր, եւ աղօթս առնիցեն վասն նորա ամենեքեան:
| 28:2 Et ideo uti debet omni modo ut sapiens medicus: inmittere senpectas, id est seniores sapientes fratres, qui quasi secrete consolentur fratrem fluctuantem et provocent ad humilitatis satisfactionem et consolentur eum ne abundantiori tristitia absorbeatur, sed, sicut ait item Apostolus: Confirmetur in eo caritas, et oretur pro eo ab omnibus:
|
28:3 Քանզի արժան է Աբասուն մեծապէս խնամ տանել, եւ ամենայն հոգաբարձութեամբ եւ խելօք հնարիւք գուն ի վերայ գործել, զի մի ոք յոչխարացն որ նմայն հաւատացան, կորիցէ: Գիտասցէ զի հիւանդաց յանձին կալաւ խնամ տանել, եւ ի վերայ ողջոց մի ճոխանալ: Եւ երկիցէ ի սպառնալեաց մարգարէին. որով ասացն Աստուած, եթէ Զպարարտն զենուիք, եւ զտկարն ոչ զօրացուցանէիք:
| 28:3 Magnopere enim debet sollicitudinem gerere abbas et omni sagacitate et industria currere, ne aliquam de ovibus sibi creditis perdat. Noverit enim se infirmarum curam suscepisse animarum, non super sanas tyrannidem. Et metuat Prophetæ comminationem per quam dicit Deus: Quod crassum videbatis, et quod debile erat proiciebatis:
|
28:4 Փութալ քաջի հովուին օրինակի գթութեանն նմանելոյ, որոյ թողեալ զիննսուն եւ զինն ոչխարսն ի լերինս {(Ղուկ. ԺԵ. 4, 5)} , միոյ ոչխարին մոլորելոյ ել ի խնդիր. եւ եղեւ վշտակից տկարութեան նորա մինչեւ ի վերայ սուրբ ուսոց իւրոց արժանի արար դնելոյ եւ այնպէս ի հօտն տանել:
| 28:4 Et Pastoris boni pium imitetur exemplum, qui, relictis nonaginta novem ovibus in montibus, abiit unam ovem quæ erraverat quærere. Cuius infirmati in tantum conpassus est, ut eam in sacris humeris suis dignaretur inponere et sic reportare ad gregem:
|