51:0 ՎԵՐՍՏԻՆ ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ ԿՐԿԻՆ ՀԵԾՈՒԹԵԱՆ ՆՈՐԻՆ ՀՍԿՈՂԻ ԱՌ ՆՈՅՆ ԱՂԵՐՍ ՄԱՂԹԱՆԱՑ ԲԱՆԻ
Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻՑ ԽՕՍՔ ԸՆԴ ԱՍՏՈՒԾՈՅ:
| 51:0 Speaking with God from the Depths of the Heart:
| 51:1 Եւ արդ, առ երկրածի՞ն ոք պաղատեցայց այրս մահացու ամենապատիր,
Եթէ ընդունայն է աղաղակելն,
Առ մահկանացո՞ւ բանական,
Եթէ սուտ իցէ փրկութիւնն առ յուսոյն վստահութիւն,
Առ մա՞րդ ոք եղծական,
Եթէ ընդ տկարութեան բանին` եւ նանիր է զօրութիւնն,
Առ իշխա՞նս երկրաւոր գահից,
Եթէ անցաւոր է ընդ ինքեանս եւ իւրեանցն բարութիւն,
Առ եղբա՞յր ոք հարազատ,
Եթէ կարօտ է կամելոյն առ անձինն անդորրութիւն,
Առ հա՞յրն իմ երկրաւոր,
Եթէ պակասեալ են խնամականքն ընդ աւուրց նուազութեանն,
Առ մայրն, իմ, որ երկնեաց,
Եթէ կասեցան գթութիւնքն ընդ նահանջել կենդանութեանն,
Առ թագաւորութի՞ւնս աշխարհի արդեօք,
Որք զմահացուցանելն միշտ արուեստաւորեն, քան զկենագործելն,-
Այլ առ քեզ, բարերար Աստուած, օրհնեալ ի բարձունս,
Որ կենդանի ես եւ զկենդանութիւն տաս ամենայնի,
Որ եւ յետ վախճանին զօրես անեղծապէս նորոգել:
| 51:1 Now, should I, a mortal who has strayed in every way,
plead with another earthly being,
to whom it is vain to cry out?
To a mere rational mortal, on whom it would be false to
place hope of salvation?
To a frail human, whose strength is as feeble and
faltering as his word?
To the princes on earthly thrones,
whose trappings are as transitory as their beings?
To a blood brother,
who likewise is needy of contentment?
To my earthly father,
whose care diminishes with his dwindling days?
To my mother, who bore me,
whose compassion waned with her retreating life?
To the kingdoms of this world, perhaps, who are always
more artful in killing than giving life?
Or to you, beneficent God, glorified in the highest,
who live and give life to all and
who after death are able to work incorruptible renewal.
| 51:2 Որ եթէ փախնումք ի քէն` դու զկնի ընթանաս,
Եթէ տկարանամք` զօրացուցանես,
Եթէ վրիպիմք` շաւիղ դիւրութեան ուղղես,
Եթէ պատկառեմք` քաջալերես,
Եթէ ախտանամք յանձն եւ ի մարմին` բժշկես,
Եթէ գարշանամք մեղօք` մաքրես,
Եթէ ստեմք` քո ճշմարտութեամբդ արդարացուցանես,
Եթէ յանդունդս ներքինս սուզեալ գլորիցիմք` յերկինս ցուցանես,
Եթէ ի կամաց մերոց ոչ դառնամք` դու դարձուցանես,
Եթէ մեղանչեմք` ողբաս,
Եթէ արդարանամք` ժպտիս,
Եթէ օտարանամք` սգաս,
Եթէ մերձենամք` տօնես,
Եթէ տամք` ընդունիս,
Եթէ յամրանամք` երկայնամտես,
Եթէ մեք ժխտեմք` դու առատապէս շնորհեալ ընձեռես,
Եթէ լքանիմք` տրտմիս,
Եթէ արիանամք` խնդաս:
| 51:2 For if we flee, it is you who come after us.
If we are weak, you give us strength.
If we falter, you set us on the right and easy path.
If we faint, you encourage us.
If we are ailing in body and soul, you heal us.
If we lie, you justify us with your truth.
If we stumble into the abyss, you direct us to heaven.
If we do not turn from our willfulness, you guide us.
If we sin, you weep.
If we are just, you smile.
If we are estranged, you mourn.
If we approach, you celebrate.
If we give, you receive.
If we become stubborn, you are patient.
If we are ungrateful, you grant abundantly.
If we quit, you are sad.
If we are brave, you rejoice.
| 51:3 Որպէս հարիւրորդ երկրորդ սաղմոսն օրհնաբան, հրաշաւորական
Զվհատելոյս զսիրտ սփոփէ
Եւ մեծ յոյս կենաց աւետարանէ` առ փրկութեանն հանդէս,
Որ յաղթականն է դիւաց եւ տարակոյս` բանսարկուին,
Որ իբր զխաչին տէրունի նշան բարեբախտ, պանծալի, սքանչելափառ,
Անխոնարհելի` բարձրութեամբ լուսոյ
Եւ անպարտելի` վերնոյն զօրութեամբ,
Կանգնեալ է ախոյեան անվանական
Եւ անշարժական ամենայնիւ յաւիտենական`
Ընդդէմ անբարի բարուց բռնութեանն Բելիարայ,
Որ ունի յինքեան գանձս հոգեւոր օգտից գիտողաց մտաց`
Ընծայեալս զպարտումն մահու եւ զլուծումն մեղաց,
Եւ յոյսս կրկինս յերկուս յաւիտեանս,
Եւ զնորոգումն խոստման անեղծութեան արդարոցն,
Կանոնս բարեհրաւէրս եւ կենդանատուրս, գրեալս հոգւովն Աստուծոյ,
Որպէս ամենայն իսկ երգ սաղմոսացն,
Մաքուր սրտից է տեսանելի,
Կտակ կենաց` մարդկան նկարեալ:
| 51:3 The blessed and wonderful Psalm One Hundred Three
comforts my failing heart,
and heralds the good news of the hope of life.
It is an assurance of salvation
that triumphs over demons and the doubts of
the Slanderer.
It is like the Lord’s cross, a sign of good fortune,
glorious and resplendent,
unshakable in its exalted light,
invincible in the strength on high,
standing as an irresistible champion,
unmovable forever
against the immoral ways of Satan’s tyranny.
For the discerning soul, it is a treasure of spiritual goods,
showing the defeat of death and the absolution
of sin, plus
double hopes for each, now and eternally.
It promises restoration for the righteous.
Its rules preach goodness and give life as
written by the Spirit of God.
The Psalms were songs of everything for
the pure in heart: a testament of life, written for all people.
| 51:4 Զի թէ ի նախնումն տկար կերպարանն
Զայս աւետիս եւ վստահութիւն ընդգոգեալ ունէր`
Կործանման մահու նախաժաման մեծ աւետագիր
Եւ կեանս երկնակրօնս, վերնակենցաղս, միշտ անճառելիս,
Եւ այն` ջնջական գիրն եւ յեղանակաւոր օրինակն,
Եւ պաշտօնն` դատապարտիչ վհատութեան յանցաւորացն,
Եւ խափանելի` կտակն երկրային,
Եւ տկար` հաշտարարութիւն միջնորդացն,
Եւ թերութիւն` բանից մաղթողացն:
Որ զի թէ Մանասէի փրկութիւնն խոստովանելի է անդուստ վկայեալ`
Յետ այնքանեաց մեղանաց անբժշկականաց,
Որ արեամբն արդարոց ելից
Զնուիրեալն մեծի թագաւորին հրաշանուն քաղաք հայրենի,
Ըստ մարգարէագիր անսուտ պատմութեանն,
Որ եւ զմեծն իսկ տեսանողաց`
Բազմերախտիս ձեռնկալութեան խնամողօրէնն պաշտպանութեան,
Նախնակերտ յարկին տեսչութեան, մանկավարժ ինքեան եւ նախնի,
Մեքենայիւ մահու սղոցեաց,
Ի յերկուս մասունս խզեալ` դժնդակ տանջանօք մաշեաց,
Իբր խորհրդով ապստամբութեան` զյուսոյն փրկանակ կտրեալ:
Առ որով զչար յաւելուածն մոլեգնական`
Զքրէական վերնամարտութիւնն ի բարձրեալն յանդգնութիւն,
Քանզի ոչ պատկառեաց երբէք
Զստեղծողին պատիւ եւ զանուն յիւրաբնակ խորանէն մերժել,
Հալածեալ զԱստուծոյ հոգին`
Բելիարայ զանձն դաւանեաց:
Քանզի զնոյն տաճար տիրական`
Խնկարկութեան հաստողին սահման,
Հռչակաւորն երկրի տեսարան,
Զսարսափելին ազանց սրբարան,
Ուր տեսիլք հրեշտակականք եւ աստուածային հրաման յաղթողականք
Լուսաւորապէս յայտնութեամբ ազդեալ երեւէին,
Զայն վայր երկնանման, ահաւոր, սքանչելատես,
Քեւանայ ումեմն քառադիմակի նախանձարկու պատկերի
Աւերածոյն անապատի պաշտօնատեղ գարշելի
Եւ դիւաճենճեր զոհարան պատրաստեալ կազմեաց,
Զրկեալ զարքայն երկնաւոր ի յարքայականն կայից,
Զամենահարուստն` ունայն ի ստացուածոց իւրոց,
Զտանուտէրն` անհանգիստ եւ թափառական տատանեալ,
Բէեղզեբուղայ ձեղուն նկարեալ,
Եւ զանունն ահեղ վտարանդի արարեալ,
Գերի տարեալ զաւանդ գովելոյն,
Ողբալի զողորմածին մասն նուազեցուցեալ,
Աղուեսուն փոքու ապարանք զսրահն լուսոյ կարգեալ,
Եւ բնաւից ունողին եւ ոչ գլխոյն տաղաւար յիւրայնոցն եդեալ,
Հատեալ զցանկ հզօրին` բախտից հմայից
Զսեղանն մեծախորհուրդ արեանն սրսկման երեւեցուցեալ,
Լայնեալ հետս բազումս ընթացելոց ի գայթակղութիւն
Հովիւ կորստեան հօտին սատակման`
Մոլորութեան բուռն վարդապետ,
Եւ այն` գիտութեամբ կրօնիցն օրինաց,
Հայր ունելով զմեծն Եզեկիա` զնմանակիցն Դաւթի:
| 51:4 For the Old law was a faint image of the New,
holding in its bosom good news and assurance
of the great, blessed victory over death
and heavenly life like that of the angels forever,
beyond telling.
They were passing writings and replaceable rules.
Their function was to condemn the frailties
of transgressors,
and they were to be taken as earthly commitment and
weak as an intercessor for reconciliation.
They leave undone the words of those who prayed.
Although they show the salvation of Manasseh,
who after so many unforgivable sins,
in the trustworthy account of the prophet,
guilty of spilling the blood of the righteous in
the city of his ancestors, a city
renowned for its miracles and dedicated to
the great king.
Even the greatest of the seers, his teacher
and the steward of the estate built by his forebears,
was hacked in two by Manasseh with horrific torment.
As a symbol of his revolt, cutting off the last
hope of his salvation,
he committed yet another brutal misdeed and still
he had the arrogance to enter into unlawful battle with
the Most High.
Never even having respected the honor of the creator
and having denied the name of him who
dwells in the altar,
he persecuted the spirit of God and pledged
himself to Satan.
And that very temple of the Lord,
designated by God for adoration with incense,
the most renowned gathering place,
revered by the nations as a sacred place,
where angelic visions and triumphant divine signs
appeared in brilliant revelation.
In that place reminiscent of heaven,
awesome, resplendent,
he erected the four- faced idol Kevan as
a competing deity
turning it into a vile cult center, a wasteland of rubble,
and altar for satanic sacrifices,
dispossessing the heavenly king of his regal
dwelling place,
stripping the most bountiful of his belongings.
Transforming the landlord into a vagabond with
no place to rest,
he built a splendid tabernacle to Beelzebub,
and expelled the awesome name from there.
Taking the legacy of the praiseworthy hostage,
wretchedly degrading the stature of the most merciful,
he turned the hall of light into a small fox hole
and for him who holds the world in his hand,
he left not even a hut from his own creation to
cover his head.
He tore down the sanctuary of the Holy of Holies,
where the mysteries of blood sacrifice were conducted,
and in their place installed fortune tellers.
He opened many ways to sinfulness.
Like a shepherd of destruction he led his flock
to slaughter, a frenzied priest of waywardness.
And all this he did, knowing full well the religion
of the Laws, having as a father the great King Hezekiah,
the likeness of David.
| 51:5 Այնքան ստացեալ գտմունս չարեաց, որ եւ զԱստուծոյ պատիւն,
Որ զարքայութեանն փառս ընծայեաց նմա, հայհոյեալ եւ թշնամանեալ
Եւ զաղօթկերացն բազմութիւն սուսերաւ մահու խողխողեալ,
Ընտանի դաւաճան, մերձաւոր վատնիչ,
Հարազատ սատակիչ, կցորդակից սպանող:
Առ Աստուած ոչ գոյր դառնալ, զի ուրացեալ էր զնա,
ԶԱբրահամ ոչ էր յիշել, զի խորթացեալ էր ի նմանէ,
Իսահակաւ ոչ էր աղօթել, զի նզովեալ էր ի նմանէ,
Իսրայելիւ ոչ էր պարծել,
Զի տարագիր էր անուան կոչմանն մեծախորհուրդն շնորհի,
Զդաւթեան երգ ոչ էր նուագել, զի կշտամբիչ էր նորին,
Ի քաւարանն ոչ էր մերձենալ, զի պղծեալ էր զնա,
Ի տապանակն աստուածագիծ ոչ էր ապաւինել,
Զի ընդ գարշութեան ձուլածուին էր փոխանակեալ,
Առ Մովսէս ոչ էր կարդալ, զի անքաւելի էր պարտիքն, որ առ նա,
Առ Ահարոն ոչ գոյր աղաչել, զի վնասապարտ էր առ նա,
Առ մերձաւոր մարգարէիցն գունդ ոչ էր դիմել, զի սպանող էր նոցա:
Եւ նորա քաւութիւն մեղաց
Եւ արքայութիւն թագաւորութեան
Վերստին պարգեւեալ տուաւ,
Զի քեզ, բարերար, բազմացուսցես եւ կարգեսցես
Զգովեստս անճառս եւ անլռելիս
Ի յազգս տոհմից եւ ի դարս ժամանակաց,
Եւ զդուռն յուսոյն մտից անփակելի պահեսցես`
Ի փառս քոյդ բարձրութեան
Եւ ի փրկութիւն դատապարտելոյս,
Անմահութեանց պարգեւաց տուիչ Քրիստոս,
Գովեալ յաւիտեանս:
Ամէն:
| 51:5 He was so resourceful in his evil- doing that
he blasphemed and contested God’s honor
with which he had been granted the glory
of the kingdom.
He butchered the multitude of the pious at prayer,
a traitor to his family, a bane to his associates,
murderer of his intimates, killer of his companions,
he could not turn toward God, for he had rejected him.
He could not remember Abraham,
for he had become estranged.
He could not pray by Isaac, for he had cursed him.
He could not take pride in Israel, for he had been
banished from the glory of that name
of great mystery.
He could not sing a song of David,
for he had reprimanded him.
He could not approach the place of penitence,
for he had befouled it.
He could not take refuge in the tabernacle of God,
for he had replaced it with a molten idol.
He could not call to Moses, for his sins
against him were unforgivable.
He could not pray to Aaron, for he was
guilty before him.
He could not turn to the group of prophets close at hand,
for he had killed them all.
Nevertheless, he was granted forgiveness of sins
and regained his rule over the kingdom,
so that you, Lord who does good,
might multiply and inspire
praise beyond words that cannot be silenced,
through the peoples of all nations and
the ages of all times,
so that you might keep the gates of hope open for entry,
for the glory of your exaltation
and as salvation for condemned people like me, to whom
Christ gives the gift of immortality.
Praise forever.
Amen.
|
Copyright (C) 2008-2022 |