2:0 Թէ մեծ բարութիւն եւ սէր Աստուծոյ
‘ի սուրբ խորհրդեան ցուցանի
մարդկան.
Ձայն աշակերտի:
| 2:0 Quod magna charitas et bonitas Dei in Sacramento exhibetur homini:
| 2:1 Ի բարութիւն քո, տէր, եւ ‘ի մեծ ողորմութիւնդ ապաւինեալ՝ մատչիմ տկարս առ կեցուցիչդ, քաղցեալս եւ պասքեալս առ աղբիւրդ կենաց, կարօտեալս առ թագաւորդ երկնից, ծառայս առ տէրդ, արարածս առ արարիչդ, եւ լքեալս առ մխիթարիչդ իմ գթած: Այլ ուստի է ինձ այս, զի եկեսցես առ իս: Ո՞վ եմ ես, զի զանձն քո ինձ ընծայեսցես: Զիա՞րդ իշխեսցէ մեղաւորն երեւել առաջի քո. եւ դու զիա՞րդ յանձն առնուցուս գալ առ մեղաւորն: Դու ճանաչես զծառայ քո, եւ գիտես զի չունի ինչ բարի, թէ արասցես նմա զայդ շնորհ: Ապա խոստովանիմ զիմ անարգութիւն. ճանաչեմ զքո բարութիւնդ. օրհնեմ զգթութիւնդ, եւ շնորհ ունիմ զքէն վասն մեծի սիրոյդ: Զի վասն քոյ զայս առնես, եւ ոչ վասն իմոյ արժանաւորութեան. որպէս զի բարութիւն քո ինձ առաւել եւս յայտնեսցի, սէր քո եւ եւս տպաւորեսցի, եւ խոնարհութիւն քո կատարելագոյն գովեսցի: Արդ վասն զի հաճոյ է քեզ այդ, եւ այսմ այսպէս հրամայեցեր լինել, հաճոյ է եւ ինձ քո զիջումն: Եւ երանի՜ թէ անօրէնութիւն իմ ոչ զդէմ կալցի:
| 2:1 Super bonitate tua et magna misericordia tua, Domine, confisus, accedo æger ad salvatorem, esuriens ad fontem vitæ, egenus ad Regem cæli, et sitiens servus ad Dominum, creatura ad Creatorem, disolatus ad meum pium Consolatorem. Sed unde mihi hoc ut venias ad me? Quis ego sum ut præstes mihi temetipsum? Quomodo audet peccator coram te apparere? Et quomodo tu dignaris ad peccatorem venire? Tu nosti servum tuum, et scis quia nihil coni in se est unde hoc illi præstes. Confiteor igitur vilitatem meam, agnosco tuam bonitatem, laudo pietatem, et gratias ago propter nimiam charitatem. Propter temetipsum hoc facis, non propter mea merita, ut bonitas tua mihi magis innotescat, charitas amplior ingeratur, et humilitas perfectius commendetur. Quia ergo tibi hoc placet et sic, fieri jussisti, placet et mihi dignatio tua, et utinam iniquitas mea non obsistat:
| 2:2 Ո՜վ քաղցր եւ բարերար փրկիչ, քանի՜ պատիւ եւ գոհութիւն հանապազորդ օրհնութեամբ քեզ վայելէ վասն ընդունելութեան սուրբ մարմնոյ քոյ, զորոյ զյարգ ոչ ոք ‘ի մարդկանէ կարող է պատմել: Այլ զի՞նչ խորհիցիմ յայսմ հաղորդութեան ‘ի մատչել իմում առ տէրդ իմ, զոր ըստ արժանեաց պատուել չեմ բաւական, բայց եռանդեամբ ընդունել ըղձանամ: Զի՞նչ խորհիցիմ որ լաւ եւ օգուտ իցէ, բայց զանձն իմ գլխովին խոնարհեցուցանել առաջի քոյ, եւ զքո անբաւ բարութիւնդ բարձրացուցանել ‘ի վերայ իմ: Օրհնեմ զքեզ, Աստուած իմ, եւ բարձր առնեմ յաւիտեան: Արհամարհեմ զանձն իմ, եւ ներքոյ արկանեմ քոյ, ‘ի խորս անարգութեան իմոյ:
| 2:2 O, dulcissime, et benignissime Jesu, quanta tibi reverentia et gratiarum actio cum perpetua laude pro susceptione sacri Corporis tui debetur: cujus dignitatem nullus hominum explicare potens invenitur. Sed quid cogitabo in hac Communione, in accessu ad Dominum meum, quem debite venerari nequeo et tamen devote suscipere desidero? Quid cogitabo melius et salubrius nisi me ipsum totaliter humiliando coram te et tuam infinitam bonitatem exaltando supra me? Laudo te, Deus meus, et in æternum exalto te. Despicio me et subicio tibi in profundum vilitatis meæ:
| 2:3 Ահա դու սուրբ ես սրբոց, եւ ես աղտեղութիւն մեղաց: Ահա խոնարհիս առ իս. որ չեմ արժանի համբառնալ զաչս իմ առ քեզ: Ահա գաս առ իս, եւ կամիս լինել ընդ իս, եւ հրաւիրես ‘ի կոչունս քո: Տաս ինձ երկնաւոր կերակուր եւ հաց հրեշտակաց ‘ի ճաշակումն, ոչ այլ ինչ՝ բայց զքեզ ինքն զհացդ կենդանի. որ յերկնից իջեր եւ կեանս տաս աշխարհի:
| 2:3 Ecce tu Sanctus Sanctorum, et ego sordes peccatorum: et inclinas te ad me, qui non sum dignus ad te respicere. Ecce tu venis ad me, tu vis esse mecum; tu invitas ad vonvivium tuum, tu mihi daer vis cælestem cibum et panem Angelorum ad manducandum, non alium sane quam teipsum, panem vivum, qui de cælo descendisti et das vitam mundo:
| 2:4 Ահա, թէ ուստի՞ գայ սէրն, եւ որպիսի՛ ‘ի վեր երեւի զիջումն: Քանի՜ գոհութիւն եւ փառաբանութիւն քեզ վայելէ վասն ամենայնի այսորիկ: Քանի՜ փրկաւէտ եւ պիտանի եղեւ քո հանճար ‘ի սահմանել զսա. քանի՜ քաղցր եւ զուարթարար են կոչունքս ‘ի պարգեւել քո զքեզ ‘ի կերակուր: Ո՜րպէս սքանչելի են գործք քո տէր, որպէս հզօր քո զօրութիւն, եւ անպատում քո ճշմարտութիւն: Զի ասացեր, եւ եղեւ ամենայն. եւ այս եղեւ, զի դու հրամայեցեր:
| 2:4 Ecce unde dilectio procedit, qualis dignatio illucescit; quam magnæ gratiarum actiones et laudes pro his tibi debentur. O, quam salutare et utile consilium tuum, cum istud constituisti. Quam sauve et jucundum convivium, cum teipsum in cibum donasti. O, quam admirabilis operatio tua, Domine; quam potens virtus tua, quam infallibilis veritas tua. Dixisti enim et facta sunt omnia, et hoc factum es quod jussisti:
| 2:5 Սքանչելի իմն է եւ արժանահաւատ, բայց մարդկայնոց յաղթէ մտաց. զի դու տէր իմ, ճշմարիտ Աստուած եւ մարդ, ընդ դոյզն տեսակաւ հացի եւ գինւոյ ամբողջ կաս, եւ անծախապէս ճաշակիս: Դու տէր ամենայնի, որ ոչինչ իմիք կարօտիս, կամեցար ‘ի ձեռն սուրբ խորհրդոյս բնակել ‘ի մեզ: Անարատ պահեա զսիրտ իմ եւ զմարմին, զի զուարթագին եւ մաքուր խղճիւ մտաց կարողացայց ստէպ կատարել զքո խորհուրդսդ, եւ ընդունել առ իմ մշտնջենաւոր փրկութիւն. զոր ‘ի պատիւ եւ յանմոռաց յիշատակ քո օրինադրեցեր եւ սահմանեցեր:
| 2:5 mira res et fide digna ac humanum vincens intellectum, quod tu, Domine Deus meus, verus Deus et homo, sub modica panis specie et vini integer contineris et sine consumtione a sumente manducaris. Tu, Domine universorum, qui nullius habens indigentiam voluisti per Sacramentum tuum habitare in nobis, conserva cor meum et corpus meum immaculatum, ut læta et pura conscientia sæpius valeam celebrare tua mysteria et ad meam perpetuam accipere salutem, quæ ad tuum præcipue honorem et memoriale perenne sanxisti et instituisti:
| 2:6 Ուրախ լեր անձն իմ, եւ գոհացիր զԱստուծոյ վասն այսր ազնուական պարգեւի եւ մեծի սփոփանաց՝ որ թողաւ քեզ յայսմ արտասուաց վայրի: Զի քանիցս անգամ զայս խորհուրդ պաշտես, եւ զՔրիստոսի մարմին ճաշակես, զփրկութեան քո գործ գործես, եւ ամենայն արժանեաց Քրիստոսի լինիս բաժանորդ: Զի սէրն Քրիստոսի ոչ երբէք նուազի, եւ քաւութիւն նորա ոչ սպառի երբէք: Վասն այսորիկ միշտ նորոգութեամբ մտաց յայս պատրաստեսջիր զանձն, եւ զմեծ զայս խորհուրդ փրկութեան մտադրութեամբ կշռեսջիր: Այնպէս մեծ եւ նոր եւ զուարճալի քեզ թուեսցի՝ ‘ի մատուցանել քո կամ ‘ի տեսանել զպատարագ, որպէս եթէ յայնմ աւուր Քրիստոս իջեալ յարգանդ կուսին մարդանայր, եւ կամ ‘ի խաչի բեւեռեալ՝ վասն փրկութեան քո չարչարէր եւ մեռանէր:
| 2:6 Lætare, anima mea, et gratias age Deo pro tam nobili munere et solatio singulari in hac lacrymarum valle tibi relicto. Nam quoties hoc mysterium recolis, et Christi corpus accipis, toties tuæ redemtionis opus agis et particeps omnium meritorum Christi efficeris: charitas etenim Christi nunquam minuitur, et magnitudo propitiationis ejus nunquam exhauritur. Ideo nova semper mentis renovatione ad hoc disponere te debes et magnum salutis mysterium attenta consideratione pensare. Ita magnum, novum et jucundum tibi videri debet, cum celebras aut missam audis, ac si eodem die Christus primum in uterum Virginis descendens homo factus esset, aut in cruce pendens pro salute hominum pateretur, et moreretur:
|
Copyright (C) 2008-2022 |