16:0 Թէ պարտ է մեզ՝ զկարիս մեր
Քրիստոսի յայտնել,
եւ զշնորհ նորա հայցել.
Ձայն աշակերտի:
| 16:0 Quod necessitates nostras Christo aperire debemus et ejus gratiam postulare:
| 16:1 Ո՜վ քաղցր եւ մարդասէր տէր, զոր արդ եռանդեամբ ընդունել ցանկամ, դու գիտես զտկարութիւն իմ եւ զվիշտս զոր կրեմ. յո՛րչափ չարիս եւ ‘ի մոլութիւնս անկեալ դնիմ. ո՞րպէս յոլովակի ծանրիմ, փորձիմ, խռովիմ, եւ աղտեղանամ: Ի հնարս բժշկութեան առ քեզ մատչիմ. վասն մխիթարութեան եւ օգնականութեան առ քեզ պաղատիմ: Առ ամենագէտդ բարբառիմ, որում յայտնի են ամենայն ներքինք իմ, եւ որ միայն կարողդ ես լիով զիս մխիթարել, եւ իմ լինել ձեռնկալու: Դու գիտես որո՛ց բարեաց առաւելապէս կարօտիմ, եւ ո՛րպէս թափուր եմ յառաքինութեանց:
| 16:1 Dulcissime atque amantissime Domine, quem nunc devote desidero suscipere, tu scis infirmitatem meam et necessitatem quam patior, in quantis malis et vitiis jaceo; quam sæpe sum gravatus, tentatus, turbatus et inquinatus. Pro remedio ad te venio, pro consolatione et sublevamine te deprecor: ad omnia scientem loquor, cui manifesta sunt omnia interiora mea, et qui solus potes me perfecte consolare et adjuvare. Tu scis quibus bonis indigeo præ omnibus et quam pauper sum in virtutibus:
| 16:2 Ահա կամ առաջի քո աղքատ եւ մերկ, զշնորհ քո հայցելով եւ ողորմութիւն խնդրելով: Կերակրեա զքաղցեալ մուրացիկ քո, ջեռո զցրտութիւն իմ հրով սիրոյ քոյ, լուսաւորեա զկուրութիւն իմ լուսով եկաւորութեան քոյ: Դարձո զամենայն երկրաւորս ինձ ‘ի դառնութիւն, զամենայն ծանունս եւ ներհակականս ‘ի համբերութիւն, զամենայն ստորինս եւ արարածականս յարհամարհութիւն եւ ‘ի մոռացումն: Ուղղեա զսիրտ իմ առ քեզ յերկինս, եւ մի՛ թողուր ինձ տատանել ‘ի վերայ երկրի: Դու միայն քաղցրասցիս ինձ յայսմ հետէ մինչեւ յաւիտեան. զի դու միայն ես կերակուր եւ ըմպելի իմ, սէր եւ խնդութիւն իմ, քաղցրութիւն իմ եւ ամենայն բարութիւն:
| 16:2 Ecce sto ante te pauper et nudus, gratiam postulans et misericordiam implorans: refice esurientem mendicum tuum, accende frigiditatem meam igne amoris tui, illumina cæcitatem meam claritate præsentiæ tuæ. Verte mihi omnia terrena in amaritudinem, omnia gravia et contraria in patientiam, omnia infima et creata in contemtum et oblivionem. Erige cor meum ad te in cælum, et ne dimittas me vagari super terram. Tu solus mihi ex hoc jam dulcescas usque in sæculum, quia tu solus cibus et potus meus, amor meus et gaudium meum, dulcedo mea et totum bonum meum:
| 16:3 Երանի՜ թէ յեկաւորութեան քում գլխովին զիս վառէիր, կիզուիր, եւ ‘ի քեզ փոխարկէիր. զի մի լինէի ընդ քեզ հոգւով, շնորհօք սերտ միաւորութեան եւ հալմամբ բորբոքեալ սիրոյ: Մի՛ թողուր ինձ նօթի եւ պասքեալ ‘ի քէն հեռանալ. այլ արա ընդ իս մարդասիրապէս, զորօրինակ բազում անգամ արարեր ընդ սուրբս քո սքանչելապէս: Զի՞նչ զարմանք են՝ թէ բնաւին քեւ հրանամ եւ յիս նուազիմ, հուր գոլով քոյ մշտավառ եւ աննիազ, սէր սրբարար սրտի եւ լուսաւորիչ մտաց:
| 16:3 Utinam me totaliter ex tua præsentia accends, comburas, et in te transmutes: ut unus tecum efficiar spiritus per gratiam internæ unionis, et liquefactionem ardentis amoris. Ne patiaris me jejunum et aridum a te recedere, sed operare mecum misericorditer, sicut sæpius expertus es cum Sanctis tuis mirabiliter. Quid mirum si totus ex te cognoscerem, et in me ipso deficerem, cum tu sis ignis semper ardens et nunquam deficiens, amor corda purificans et intellectum illuminans:
|
Copyright (C) 2008-2022 |