15:0 Թէ զշնորհ եռանդեան՝ խոնարհութեամբ
եւ անձին ուրացութեամբ
լինի ստանալ.
Ձայն սիրեցելոյն:
| 15:0 Quod gratia devotionis humilitate, et sui ipsius abnegatine acquiritur:
| 15:1 Պարտ է քեզ զշնորհ եռանդեան ստէպ խնդրել, փափաքմամբ հայցել, երկայնմտութեամբ եւ յուսով սպասել, գոհութեամբ ընդունել, խոնարհութեամբ պահել, ժրաջան ‘ի գործ արկանել, եւ զսահման եւ զպայման վերնական այցելութեան յԱստուած յանձն առնել, մինչեւ եկեսցէ: Խոնարհիլ առաւել պարտ է քեզ, յորժամ նուազ կամ ոչինչ եռանդն զգաս յանձին. այլ ոչ կարի իմն լքանիլ, եւ ոչ տարապայման տրտմել: Տայ յոլովակի Աստուած ‘ի վայրկեան ժամանակի, զոր չետ ընդ ժամանակս բազումս: Տայ երբեմն ‘ի վախճանի, զոր ‘ի սկզբան աղօթից յապաղեաց տալ:
| 15:1 Oportet te devotionis gratiam instanter quærere, desideranter petere, patienter et fiducialiter exspectare, gratanter recipere, humiliter conservare, studiose cum ea operari, ac Deo tempus et modum supernæ visitationis, donec veniat, committere. Humiliare præcipue te debes, cum parum, aut nihil devotionis interius sentis, sed non nimium dejici, nec inordinate contristari. Dat sæpe Deus in uno brevi momento, quod longo negavit tempore. Dat quandoque in fine, quod in principio orationis distulit dare:
| 15:2 Եթէ հանապազ արագ տուեալ լինէր շնորհ, եւ զոյգ ընդ խնդրոյն ‘ի վերայ հասանէր, տկարութիւն մարդկան ոչ ճանաչէր զյարգ նորա: Վասն այսորիկ քաջ յուսով, եւ խոնարհ երկայնմտութեամբ պարտ է սպասել շնորհի եռանդեան: Այլ դու՝ քեզ եւ մեղաց քոց լեր մեղադիր, յորժամ ոչ տուեալ լինի կամ լռելեայն բնաւ իսկ բառնի: Փոքր իմն է երբեմն, որ զշնորհն խափանէ եւ ծածկէ. սակայն թէ արժան իցէ փոքր կոչել զայն, եւ ոչ մանաւանդ մեծ, որ մեծի բարւոյ է խափանարար: Եւ թէ զայս փոքր կամ զմեծ ‘ի բաց առնես, եւ ‘ի սպառ վանես, լինելով լիցի զոր ինչ խնդրեցեր:
| 15:2 Si semper cito gratia daretur, et pro voto adesset, non esset infirmo homini bene portabile. Propterea in bona spe et humili patientia exspectanda est devotionis gratia. Tibi tamen, et peccatis tuis imputa, cum non datur vel etiam occulte tolitur. Modicum quandoque est quod gratiam impedit et abscondit, si tamen modicum et non potius grande dici debeatur, quod tantum bonum prohibet. Sed si hoc ipsum modicum vel grande amoveris et perfecte viceris, erit quod petiisti:
| 15:3 Զի վաղվաղակի իբրեւ յամենայն սրտէ ‘ի ձեռս Աստուծոյ զքեզ աւանդեսցես, եւ ոչ այսմ կամ այնմ ըստ հաճոյից կամաց քոց ‘ի խնդիր լիցիս, այլ բովանդակ ‘ի նա յանձն եղիցիս, անդէն ընդ նմա յօդեալ՝ հանդարտեալ գտցիս. վասն զի ոչ ինչ այնուհետեւ քաղցրասցի քեզ եւ ոչ ինչ հաճոյեսցի՝ իբրեւ զհաճոյս կամացն Աստուծոյ: Ապա որ ոք զիւր կամս միամիտ սրտիւ ‘ի վեր առ Աստուած ամբառնայ, եւ զինքն յամենայն անկարգ սիրոյ կամ ‘ի չկամութենէ արարածական իրաց դատարկէ, եղիցի դիպող ընդունելութեան շնորհի, եւ արժանի պարգեւի եռանդեան: Քանզի անդ տայ տէր զիւր օրհնութիւն, ուր անօթս գտանէ դատարկս: Եւ որչափ կատարելագոյն ‘ի ստորայնոց ոք հրաժարէ, եւ արհամարհութեամբ անձին մեռելութիւն զգենու, այնչափ շնորհն վաղագոյն գայ, առատագոյն մտանէ, եւ զազատ սիրտ նորա բարձրագոյն ‘ի վեր ամբառնայ:
| 15:3 Statim namque ut te Deo ex toto corde tradideris, nec hoc vel illud pro tuo libitu seu velle quæsieris, sed integre te in illo posueris, unitum te invenies et pacatum, quia nihil ita tibi sapiet et placebit, sicut beneplacitum divinæ voluntatis. Quisquis ergo intentionem suam simplici corde sursum ad Deum levaverit, seque ab omni inordinato amore, seu displicentia cujuslibet rei creatæ evacuaverit, aptissimus gratiæ percipiendæ, ac dignus devotionis munere erit: dat enim Dominus ibi benedictionem suam, ubi vasa vacua invenerit, et quanto perfectius infimis quis renunciaverit, et magis sibi ipsi per contemtum sui moritur, tanto gratia celerius enit, copiosius intrat, et altius cor liberum elevat:
| 15:4 Յայնժամ տեսցէ, եւ խնդասցէ, զարմասցի եւ ընդարձակեսցի սիրտ նորա ‘ի նմա. զի ձեռն տեառն է ընդ նմա, եւ ինքն գլխովին եդ զանձն ‘ի ձեռին նորա մինչեւ յաւիտեան: Ահա այսպէս օրհնեսցի այր, որ խնդրէ զտէր յամենայն սրտէ իւրմէ, եւ որ ոչ առնու զնանրութիւն յանձն իւր: Սա յընդունելութեան սուրբ հաղորդութեան՝ մեծի արժանաւորի աստուածային միաւորութեան շնորհի. զի ոչ հայի յիւր եռանդն եւ ‘ի մխիթարութիւն, այլ ի վեր քան զամենայն եռանդն եւ մխիթարութիւն ‘ի փառս Աստուծոյ եւ ‘ի պատիւ նորա:
| 15:4 Tunc videbit et affluet et mirabitur et dilatabitur cor ejus in ipso, quia manus Domini cum illo est, et ipse se posuit totaliter in manu ejus usque in sæculum. Ecce sic benedicetur homo, qui quærit Deum in toto corde suo, nec in vanum accipit animam suam. Hic in accipiendo sacram Eucharistiam magnam promeretur divinæ unionis gratiam, quia non respicit ad propriam devotionem et consolationem, sed ad Dei gloriam et honorem:
|
Copyright (C) 2008-2022 |