8:0 Յաղագս նուաստ համարման անձին
առաջի Աստուծոյ:
| 8:0 De vili exstimatione sui ipsius in oculis Dei:
| 8:1 Խօսեցայց ընդ տեառն իմում, բայց ես հող եմ եւ մոխիր: Եթէ առաւել ինչ զանձն համարեցայց, ահա ընդդէմ դառնաս դու ինձ. եւ ճշմարտութեամբ վկայեն անօրէնութիւնք իմ, եւ չունիմ տալ պատասխանի: Ապա եթէ անարգեցից զիս եւ արհամարհեցից, եւ յամենայն պարծանաց անձին կարճեցայց, եւ որպէս եմս իսկ հողոյ հաւասարեցայց, խնայեսցեն յիս շնորհք քո, եւ ծագեսցէ ‘ի սիրտ իմ լոյս քո. եւ ամենայն յարգ անձին, թէպէտ եւ չնչին, ‘ի ձոր չքութեան իմոյ սուզեսցի եւ կորիցէ իսպառ: Անդ ցուցանես զիս ինձ, զի՛նչ եմ, զի՛նչ էի, եւ ցոր վայր հասի: Քանզի ոչինչ եմ, եւ ոչ գիտացի: Եթէ թողանամ յիս, ահա ոչինչ եմ եւ գլխովին ապիկար. ապա թէ յիս հայիս, անդէն զօրանամ եւ նոր խնդութիւն զգենում: Եւ զարմանք մեծ այն են, զի այսպէս յանկարծ վերբերիմ, եւ ‘ի մարդասիրէդ գրկալիր ողջունիմ, որ իմովս ծանրութեամբ միշտ ‘ի ստոր բերիմ:
| 8:1 Loquar at Dominum meum, cum sim pulvis et cinis? Si me amplius reputavero, ecce tu stas contra me; et dicunt te testimonium verum iniquitates meæ nec possum contradicere. Si autem me vilificavero et ad nihilum me redegero, et ab omni propria reputatione defecero, atque sicut sum spulverizavero erit, mihi propitia gratia tua, et vicina cordi meo lux tua, et omnis exstimatio, quantulacumque minima, in valle nihilitatis meæ submergetur, et peribit in æternum. Ibi ostendes me mihi, quid sum, quid fui, et de quo veni, quia nihil sum et nescivi. Se mihi ipsi relinquor, ecce nihil, et tota infirmitas; si autem subito me respexeris, statim fortis efficior, et novo repleor gaudio. Et mirum valde quod sic repente sublevor, et tam benigne a te complector, qui proprio pondere semper ad imi feror:
| 8:2 Զայս առնէ սէր քո, ձրի առ իս կանխեալ, եւ ‘ի բազմադէմ կարիս ինձ ‘ի թիկունս հասեալ, ‘ի ծանունց վշտաց զիս ապրեցուցեալ, եւ յանհամար չարեաց զերծուցեալ: Իբր զի ‘ի սիրել զիս չարաչար՝ զանձն իմ կորուսի. այլ իբրեւ զքեզ միայն խնդրեցի եւ սրբութեամբ սիրեցի, զիս եւ զքեզ միահաղոյն գտի. եւ ‘ի սիրոյ անտի խորագոյն եւս յիմ չքութիւն խոնարհեցայ: Զի դու տէր քաղցր՝ առնես ընդ իս ‘ի վեր քան զիմ արժանաւորութիւն, եւ աւելի քան զոր իշխեմ ակն ունել կամ խնդրել ‘ի քէն:
| 8:2 Facit hoc amor tuus gratis præveniens me, et in tam multis subveniens necessitatibus, a gravibus quoque custodiens me periculis, et ab innumeris, ut ver dicam, eripiens malis. Me siquidem male amando perdidi; et te solum quærendo et pure amando me et te pariter inveni, atque ex amore profundius ad nihilum me redegi. Quia tu, o Dulcissime, facis mecum supra meritum omne et supra id quod audeo sperare vel rogare:
| 8:3 Օրհնեալ ես տէր. զի թէպէտ եւ անարժան եմ ես ամենայն բարեաց, բայց քո առատութիւն եւ անբաւ բարութիւն ոչ երբէք կասի բարի առնել եւ ապաշնորհաց, եւ կարի իմն ‘ի քէն օտարացելոց: Դարձո զմեզ առ քեզ, զի լիցուք հաճոյք խոնարհք եւ եռանդնոտք. վասն զի դու ես մեր փրկութիւն եւ զօրութիւն եւ ամրութիւն:
| 8:3 Benedictus sis Deus meus, quia licet ego omnibus bonis indignus sim, tua tamen nobilitas et infinita bonitas nunquam cessat benefacere etiam ingratis, et longe a te aversis. Converte nos ad te, ut simus grati, humiles, devoti, quia salus nostra es tu, virtus et fortitudo nostra:
|
Copyright (C) 2008-2022 |