59:0 Թէ զամենայն յոյս մեր եւ ապաւինութիւն
յԱստուած միայն պարտ է
հաստատել:
| 59:0 Quod omnis spes et fiducia in solo Deo et figenda:
| 59:1 Տէր, ո՞վ է իմ ապաւինութիւն յաստի կեանս, կամ ո՞ր իցէ սփոփութիւն իմ յամենայն երեւեալս ընդ արեգակամբ: Ո՞չ ապաքէն դու Աստուած իմ, որոյ ողորմութեանդ ոչ գոյ բաւ: Ո՞ւր ինձ բարի ինչ եղեւ առանց քոյ, կամ ե՞րբ չար ինչ պատահեաց՝ ‘ի լինել քո ընդ իս: Առաւել կամիմ լինել աղքատ վասն քոյ, քան մեծատուն առանց քոյ: Ընտրեմ մանաւանդ ընդ քեզ յերկրի պանդխտանալ, քան առանց քո զերկինս ժառանգել: Ուր դու ես, անդ են երկինք. եւ անդ մահ եւ դժոխք, ուր ոչ ես դու: Դու ես իմ ցանկալի. վասն այսորիկ հարկ է ինձ զհետ քո յոգւոց հանել, աղաղակել, եւ աղերս արկանել: Եւ չիք ինձ վստահանալ յոք, որ ձեռնտու իցէ ‘ի կարիս ‘ի ժամու, բայց ‘ի քեզ միայն Աստուած իմ: Դու ես յոյս եւ ապաւէն իմ, դու մխիթարիչ իմ եւ մտերիմ յամենայնի:
| 59:1 Domine, quæ est fiducia mea quam in hac vita habeo, aut quod majus solatium meum ex omnibus apparentibus sub cælo? Nonne tu, Domine Deus meus, cujus misericordiæ non est numerus? Ubi mihi bene fuit sine te? Aut quando male esse potuit præsente te? Malo pauper esse propter te, quam dives sine te. Eligo potius tecum in terra peregrainari, quam sine te cælum possidere. Ubi tu, ibi cælum; atque ibi mors est atque infernus, ubi tu non es. Tu mihi in desiderio es, et ideo post te gemere et clamare et exorare necesse est. In nullo denique possum plene considere, qui in necessitatibus auxilietur opportunius, nisi in te solo Deo meo. Tu es spes mea, et fiducia mea, et consolator meus, et fidelissimus in omnibus:
| 59:2 Ամենեքին զիւրեանցն խնդրեն. դու զփրկութիւն եւ զյառաջադիմութիւն իմ միայն կամիս, եւ զամենայն ինձ ‘ի բարի փոխարկես: Թէպէտ եւ ‘ի պէսպէս փորձութիւնս եւ ‘ի վիշտս արկանես, սակայն զամենայն յօգուտ իմ կարգես. Որ բիւրօրինակ գիտես փորձել զքո սիրելիս: Յոր հանդէս ոչինչ նուազ արժան է ինձ սիրել զքեզ եւ օրհնել, քան եթէ երկնային մխիթարութեամբ զիս լնուիր:
| 59:2 Omnes quæ sua sunt quærunt; tu salutem meam, et profectum meum solummodo prætendis et omnia in bonum mihi convertis. Et si variis tentationibus et adversitatibus exponas me, hoc totum ad utilitatem meam ordinas, qui mille modis dilectos tuos probare consuevisti. In qua probatione non minus diligi debes et laudari, quam si cælestibus consolationibus me repleres:
| 59:3 Ապա ‘ի քեզ տէր դնեմ զամենայն զյոյս իմ եւ զապաւինութիւն, ‘ի քեզ զամենայն նեղութիւն եւ զվիշտս իմ հաստատեմ. զի զոր ինչ արտաքոյ քո տեսանեմ, զամենայն տկար եւ յողդողդ գտանեմ: Զի ոչինչ օգտեն ինձ բազում բարեկամք, եւ ոչ օգնել ինչ զօրեն հզօր օգնականք. ոչ տան պիտանի պատասխանի խոհական խորհրդականք, եւ ոչ մխիթարեն իմաստնոց մատեանք. ոչ մխիթարեն իմաստնոց մատեանք. ոչ ընտիր ընտիրք ինչք գիտեն զերծուցանել, եւ ոչ տեղի անքոյթ եւ զուարթարար՝ պատսպարել. Թէ ոչ դու ինքն մօտ եկեսցես, օգնեսցես, զօրացուսցես, մխիթարեսցես, ուսուսցես, եւ պահեսցես:
| 59:3 In te ergo, Domine Deus meus, pono totam spem meam et refugium; in te omnem tribulationem meam et angustiam meam constituo, quia totum infirumum et instabile invenio quidquid extra te conspicio. Non enim proderunt multi amici, neque fortes auxiliarii adjuvare poterunt, neque prudentes consiliarii responsum utile dare, neque libri Doctorum consolari, nec alia prætiosa substantia liberare, neque locus aliquis secretus contutari, si tu ipse non assistas, juves, confortes, consoleris, instruas et custodias:
| 59:4 Զի ամենայն որ ինչ խաղաղութեան թուի առիթ եւ երջանկութեան, առանց քո ոչինչ է, եւ ոչինչ երջանկութիւն ճշմարտութեամբ ‘ի ներքս ածէ: Ապա կատար ամենայն բարեաց, եւ բարձրութիւն կենաց եւ խորութիւն ճարտարութեանց դու ես: Եւ ‘ի քեզ քան յամենայն ինչ յուսալ, արիական սփոփումն է քոց ծառայից: Առ քեզ են աչք իմ, ‘ի քեզ յուսացեալ եմ, Աստուած իմ, հայր ողորմութեանց: Օրհնեա եւ սրբեա զհոգի իմ երկնաւոր օրհնութեամբ. զի եղիցի քեզ բնակարան սրբութեան, եւ աթոռ յաւիտենական փառաց քոց. եւ ոչինչ ‘ի տաճար փառաց քոց գտցի յաչս աստուածպետութեանդ անհաճոյ: Ըստ մեծի բարութեան քում, եւ ըստ բազում գթութեանց քոց հայեաց յիս, եւ լո՛ւր աղօթից ծառայի քոյ աղքատի, վտարելոյ յերկիր ստուերաց մահու: Պարսպեալ պահեա զանձն ծառայի քոյ ‘ի բազմապատիկ վիշտս ապականացու կենցաղոյս, եւ ուղեկցելով շնորհի քոյ առաջնորդեա ինձ ‘ի ճանապարհս խաղաղութեան. Ամէն:
| 59:4 Omnia namque, quæ ad pacem videntur esse et felicitatem habendam, te absente nihil sunt, nihilque felicitatis et veritate conferunt. Finis ergo omnium bonorum et altitudo vitæ et profunditas eloquiorum tu es; et in te super omnia sperare, fortissimum solatium omnium servorum tuorum. Ad te sunt oculi mei; in te confido, Deus meus; misericordiarum Pater, benedic et sanctifica animam meam benedictione cælesti, ut fiat habitatio sancta tua et sedes æternæ gloriæ tuæ, nihilque in templo tuæ dignitatis inveniatur, quod oculos tuæ majestatis offendat. Secundum multitudinem miserationum tuarum et magnitudinem bonitatis tuæ respice in me, et exaudi orationem pauperis servi tui, longe exulantis in regione umbræ mortis. Protege et conserva animam servuli tui inter tot discrimina vitæ corruptibilis, ac comitante gratia tua, dirige per viam pacis ad perpetuæ patriam felicitatis et claritatis:
|
Copyright (C) 2008-2022 |