55:0 Յաղագս ապականութեան բնութեան,
եւ ազդուութեան աստուածային
շնորհաց:
| 55:0 De corruptione naturæ, et efficacia gratiæ divinæ:
| 55:1 Տէր Աստուած իմ, որ արարեր զիս ըստ պատկերի քում եւ ըստ նմանութեան, շնորհեա ինձ զշնորհդ զայդ՝ զոր ցուցեր այդչափ մեծ եւ հարկաւոր առ փրկութիւն, զի յաղթեցից իմում ապականեալ բնութեանս՝ որ ձգէ ‘ի մեղս եւ ‘ի կորուստ: Զի տեսանեմ ‘ի մարմնի իմում զօրէնս մեղաց, որ հակառակ կայ օրինաց մտաց իմոց, եւ գերէ զիս ‘ի հնազանդութիւն զգայութեան ‘ի բազումս: Եւ ոչ կարեմ ընդդէմ դառնալ կրից նորա, թէ ոչ օգնէ ինձ շնորհ քո սուրբ հրածորան հեղեալ ‘ի սիրտ իմ:
| 55:1 Domine Deus meus, qui me creasti ad imaginem et similitudinem tuam: concede mihi hanc gratiam, quam ostendisti mhi tam magnam et necessariam ad salutem, ut vincam pessimam naturam meam trahentem me ad peccata et in perditionem. Sentio enim in carne mea legem peccati, contradicentem legi mentis meæ, et captivum me ducentem ad obediendum sensualitati in multis, nec possum resistere passionibus ejus, nisi assistat tua sanctissima gratia, cordi meo ardenter infusa:
| 55:2 Կարօտ եմ շնորհի քոյ, եւ մեծի շնորհի, առ յաղթելոյ բնութեան՝ որ հաստատեալն է միշտ ‘ի խնամս չարին ‘ի մանկութենէ իւրմէ: Քանզի ‘ի նախամարդն Ադամ սահեալ սորա եւ յոռացեալ մեղօք, այնուհետեւ յամենայն մարդիկ էջ պատիժ այսր արատոյ. մինչեւ բուն բնութեանն, որ ‘ի քէն բարիոք եւ ուղիղ հաստեցաւ, յայնմ հետէ դնիլ փոխանակ ախտի եւ տկարութեան ապականեալ բնութեան. իբր զի ‘ի թողուլ ‘ի նա զբերումն իւր, ձգէ ‘ի չարիս եւ ի ստորինս: Քանզի սակաւ այն զօրութիւն՝ որ մնաց, է որպէս կայծ իմն ղօղեալ ‘ի գազախի: Այն ինքն է բանն բնական՝ մածեալ մթին մառախլով. յորոյ դեռ ‘ի ձեռս է ընտրութիւն բարւոյ եւ չարի, եւ որոշումն ճշմարտի ‘ի ստոյ. թէպէտ եւ չէ ձեռնհաս ‘ի գործ դնել զամենայն՝ որում հաւանի, եւ ոչ լիապատար ունի զլոյս ճշմարտութեան, եւ ոչ քաջառողջ է յախորժակս իւր:
| 55:2 Opus est gratia tua et magna gratia, ut vincatur natura ad malum semper prona ab adolescentia sua. Nam per primum hominem Adam lapsa, et vitiata per peccatum, in omnes homines pœ hujus maculæ descendit, ut ipsa natura, quæ bene et recte a te condita fuit, pro vitio jam et infirmitate corruptæ naturæ ponatur, eo quod motus ejus, sibi relictus, ad malum et inferiora trahit. Nam modica vis, quæ remansit, est tamquam scintilla quædam latens in cinere. Hæc est ipsa caro naturalis, circumfusa magna caligine, adhuc judicium habens boni et mali, veri falsique distantiam, licet impotens sit adimplere omne quod probat, nec pleno jam lumine veritatis, nec sanitate affectionem suarum potiatur:
| 55:3 Վասն այսորիկ հաճեալ եմ, տէր, ընդ օրէնս քո ըստ ներքին մարդոյն, գիտելով՝ թէ պատուիրանք քո բարի են եւ արդար եւ սուրբ, եւ թէ խորշել պարտ է յամենայն չարէ եւ ‘ի մեղաց: Բայց մարմնով ծառայեմ օրինաց մեղաց, առաւել անսացեալ զգայութեան քան բանի: Վասն այսորիկ կամք առաջի կան ինձ, եւ առնել զբարին ոչ: Բազում անգամ բազում բարիս առաջադրեմ, բայց առ ‘ի չգոյէ շնորհաց օգնել իմումս տկարութեան՝ ‘ի դոյզն հակառակութենէ յետս ընկրկիմ եւ կասիմ: Վասն այսորիկ դէպ լինի, զի զճանապարհ կատարելութեան ճանաչեմ. եւ թէ զիարդ արժան իցէ ինձ գործել, զայն քաջ տեսանեմ. բայց ծանրութեամբ իմոյ ապականութեան ճմլեալ, ‘ի կատարելագոյնս անդր ոչ ժամանեմ:
| 55:3 Hinc est, Deus meus, quod condelector legi tuæ, secundum interiorem hominem, sciens mandatum tuum fore bonum, justum et sanctum, arguens etiam omne malum et peccatum fugiendum. Carni autem servio lege peccati, dum magis sensualitati obedio, quam rationi. Hinc est quod velle bonum mihi adjacet, perficere autem non invenio. Hin sæpe bona multa propono, sed quia gratia deest ad adjuvandam infirmitatem meam, ex levi resistentia exilio et deficio. Hinc accidit quod viam perfectorum agnosco, et qualiter agere debeam, satis clare video: sed propriæ corruptionis pondere pressus ad perfectiora non assurgo:
| 55:4 Ո՜վ որպէս պիտոյ է ինձ տէր շնորհ քո ‘ի սկսանել զբարին, ‘ի յառաջ վարել, եւ ‘ի կատարել: Զի առանց նորա ոչ կարեմ առնել ինչ. այլ ամենայնի կարող եմ քեւ, ‘ի զօրացուցանել զիս շնորհաց քոց: Ո՜վ երկնային շնորհի, առանց որոյ ոչինչ են մեր վաստակք, եւ ոչ ինչ ձիրք բնութեան են արգոյք: Ոչինչ արուեստ, ոչինչ մեծութիւն, ոչինչ գեղեցկութիւն կամ քաջութիւն, ոչինչ ճարտարութիւն կամ ճոռոմութիւն արժեն ինչ առաջի քո, տէր, առանց շնորհաց: Քանզի ձիրք բնութեան՝ բարեաց եւ չարեաց են հասարակք. այլ ընտրելոց սեպհական պարգեւ է շնորհն եւ սէր. որով պերճացեալքն արժանի համարին կենացն յաւիտենից: Այնչափ գեր ‘ի վերոյ է շնորհս, զի ոչ պարգեւ մարգարէութեան, ոչ նշանագործութիւն, եւ ոչ որոց եւ իցէ խորոց խորհրդածութիւն՝ համարին ինչ առանց սորա: Այլ եւ ոչ հաւատք, ոչ լոյս, եւ ոչ այլ առաքինութիւնք ընդունելի են քեզ՝ առանց սիրոյ եւ շնորհաց:
| 55:4 O, quam maxime est mihi necessaria gratia tua, Domine, ad inchoandum bonum, ad proficiendum et ad perficiendum. Nam sine te nihil possum facere; omnia autem possum in te, confortante me gratia tua. O, vere cælestis, gratia, sine qua nulla sunt propria merita, nulla quoque dona naturaæ ponderanda. Nihil artes, nihil divitiæ, nihil pulchritudo vel fortitudo, nihil igneium vel eloquentia valent apud te, Domine, sine gratia tua. Nam bona naturaæ bonis et malis sunt communia: Electorum autem proprium donum est gratia, sive dilectio, qua insigniti digni habenter vita æterna. Tantum eminet hæc gratia, ut nec donum prophetiæ, nec signorum operatio, nec quantalibet alta speculatio aliquid æstimetur sine ea. Sed neque fides neque spes neque aliæ virtutes sine charitate et gratia tibi acceptæ sunt:
| 55:5 Ո՛վ երանաւէտ շնորհ, որ զաղքատն հոգւով ճոխացուցանէս առաքինութեամբք, եւ զճոխացեալն բազում բարեօք՝ խոնարհ առնես սրտիւ: Ե՛կ է՛ջ առ իս, լի՛ց զիս յայգուէ մխիթարութեամբ քով, զի մի՛ նուաղեսցի ‘ի վհատութենէ եւ ‘ի ցամաքութենէ մտաց անձն իմ: Տո՛ւր, տէր, գտանել ինձ շնորհս առաջի քոյ. զի շատ է ինձ շնորհ քո, թէպէտ եւ ոչինչ ունիցիմ ‘ի ցանկալեաց բնութեան: Եթէ փորձեցայց եւ տառապեցայց վշտօք բազմօք, ոչ երկեայց ‘ի չարէ՝ ‘ի լինել շնորհի քո ընդ իս: Նա է իմ զօրութիւն, նա տայ ինձ խորհուրդ եւ օգնութիւն. քան զամենայն թշնամիս է զօրագոյն, եւ քան զամենայն իմաստունս իմաստնագոյն:
| 55:5 O, beatissima gratia, quæ pauperem spiritu virtutibus divitem facis, et divitem multis bonis humilem corde reddis. Veni, descende ad me, reple me mane misericordia tua et consolatione tua, ne deficiat præ lassitudine et ariditate mentis anima mea. Obsecro, Domine, ut inveniam gratiam in oculis tuis: sufficit enim mihi gratia cæteris non obtentis quæ desiert natura. Si fuero vexatus et tentatus tribulationibus multis, non timebo mala, dum fuerit mecum gratia tua. Ipsa fortitudo mea, ipsa consilium confert et axilium. Cunctis hostibus potentior est et sapientior universis sapientibus:
| 55:6 Վարդապետ է ճշմարտութեան, ուսուցիչ է խրատու, լոյս սրտի, դիւրիչ վշտաց, փարատիչ տրտմութեան, վանիչ երկիւղի, սնուցիչ եռանդեան, ծնուցիչ արտասուաց: Զի՞նչ եմ ես առանց նորա, բայց եթէ փայտ չոր եւ կոճղ անպիտան ‘ի բաց ընկեցիկ: Ապա շնորհ քո, տէր, յամենայնի իմ առաջի երթիցէ, եւ զհետ եկեսցէ. եւ տացէ ինձ հանապազ փոյթեռանդն լինել ‘ի գործս բարութեան, Քրիստոսիւ Յիսուսիւ որդւով քով. ամէն:
| 55:6 Magistra est veritatis, doctrix disciplinæ, lumen cordis, solamen pressuræ, fugatrix tristitiæ, ablatrix timoris, nutrix devotionis, productrix lacrymarum. Quid sum sine ea nisi aridum lignum et stips inutilis ad ejiciendum? Tua ergo, Domine, gratia me semper præbenitat, et sequatur ac bonis operibus jugiter præstet esse intentum per Jesum Christum Filium tuum. Amen:
|
Copyright (C) 2008-2022 |