52:0 Թէ չէ պարտ մարդոյ համարել զանձն
արժանի մխիթարութեան,
այլ յաւէտ պարտաւոր գանից:
| 52:0 Quod homo non reputet se consolatione dignum, sed magis verberibus dignum:
| 52:1 Տէր, չեմ արժանի քումդ մխիթարութեան, եւ ոչ հոգեւոր ինչ այցելութեան. վասն այսորիկ իրաւամբք գործես ընդ իս, յորժամ զիս տնանկ եւ անտերունչ թողուս: Զի թէպէտ եւ ծովու նման արտասուս հեղուի, սակայն մխիթարութեան քում չէի արժանի: Վասն այսորիկ ոչինչ իմիք եմ արժանի, բայց հարուածոց եւ պատժոց, զի ծանունս եւ ստէպ զքեզ բարկացուցի, եւ բազում իւիք մեծապէս յանցեայ: Վասն որոյ թէ արդար խորհիմ, եւ ոչ դոյզն մխիթարութեան եմ արժանի: Այլ դու գթած եւ մարդասէր տէր, որ ոչ կամիս զկորուստ գործոց քոց, առ ‘ի ցուցանել զմեծութիւն քաղցրութեան քոյ յանօթս ողորմութեան՝ եւ առանց իսկ իմոյ արժանաւորութեան յանձն առնուս մխիթարել զծառայ քո առաւել քան զմարդկան եղանակ: Զի քո մխիթարութիւնք չեն իբրեւ զմարդկան զրոյցս:
| 52:1 Domine, non sum dignus consolatione tua, nec aliqua spirituali visitatione: et ideo juste mecum agis, quando me inopem et desolatum relinquis. Si enim ad instar maris lacrymas fundere possem, adhuc consolatione tua dignus non essem. Unde nihil dignus sum quam flagellari et puniri, quia graviter et sæpe te offendi, et in multis valde deliqui. Ergo vera pensata ratione, nec minima sum dignus consolatione. Sed tu clemens et misericors, quia non vis perire opera tua, ad ostendendum divitias bonitatis tuæ in vasa misericordiæ tuæ, etiam propter omne proprium meritum dignaris consolari servum tuum supra humanum modum. Tuæ enim consolationes non sunt sicut humanæ confabulationes:
| 52:2 Զինչ գործեցի, տէր, զի շնորհեսցես ինձ երկնային ինչ մխիթարութիւն: Ոչ յիշեմ թէ գործեալ է իմ բարի ինչ, այլ միշտ ‘ի մոլութիւնս դիւրամէտ, եւ առ ուղղութիւն հեղգ լեալ է իմ: Ճշմարիտ է, եւ ոչ իշխեմ ժխտել. եթէ այլազգ ինչ ասէի, դու ինքն լինէիր իմ ոսոխ, եւ չլինէր ոք իմ ջատագով: Ի՞մ իմիք արժանացայ վասն իմոց մեղաց, բայց գեհենի եւ հրոյն յաւիտենից: Ճշմարտութեամբ խոստովանիմ, զի արժանի եմ ամենայն ծաղու եւ արհամարհութեան, եւ չեմ արժանի յիշատակիլ ‘ի մէջ ջերմեռանդն քոց ծառայից: Դառն է ինձ զայս լսել, սակայն վասն ճշմարտութեան ես ինձէն յանդիմանեմ զմեղս իմ, զի դիւրաւ արժանացայց ընդունել զքո ողորմութիւնդ:
| 52:2 Quid egi, Domine, ut mihi conferres aliquam cælestem consolationem? Ego nihil boni egisse recolo me, sed semper ad vitia pronum, et ad emendationem pigrum fuisse. Verum est, et abnegare non possum; si aliter dicerem, tu stares contra me, et non esset qui defenderet. Quid merui pro peccatis meis, nisi infernum, et ignem æternum? In veritate confiteor, quoniam dignus sum omni ludibrio et contemtu; nec decet me inter devotos tuos commarari. Et licet hoc ægre audiam, tamen adversum me pro veritate peccata mea arguam, ut facilius misericordiam tuam valeam impetrare:
| 52:3 Զի՞նչ ասացից ամօթալից մեղապարտս. չունիմ բերան խօսելոյ, բայց զայս եւեթ. մեղայ, տէր, մեղայ. ողորմեա ինձ եւ քաւեա զիս: Թոյլ արա ինձ սակաւ մի կոծել զցաւս իմ, մինչչեւ երթեալ իցեմ յերկիր խաւարին, ուր է մահու մառախուղ: Զի՞նչ այնպէս խնդրես ‘ի թշուառական մեղապարտ անձնէ, բայց զի զղջասցի եւ խոնարհեսցի վասն իւրոց յանցանաց: Ի ճշմարիտ զղջմանէ եւ ‘ի խոնարհութենէ սրտի ծնանի յոյս թողութեան, հաշտի ամբոխեալ խիղճ մտաց, նորոգին կորուսեալ շնորհք, պահի մարդ ‘ի հանդերձեալ բարկութենէ. եւ ընդ առաջ լինին միմեանց ‘ի համբոյր սրբութեան՝ Աստուած եւ ապաշխարող ոգի:
| 52:3 Quid dicam reus, et omni confusione plenus? Non habeo os loquendi, nisi hoc tantum verbum: Peccavi, Domine, peccavi: miserere mei, ignosce mihi. Sine me paululum, ut plangam dolorem meum, antequam vadam ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine. Quid tam maxime a reo et misero peccatore requiris nisi ut conteratur et humiliet se pro delictis suis? In vera contritione, et cordis humiliatione nascitur spes veniæ, reconciliatur perturbata conscientia, recuperatur gratia perdita, tuetur homo a futura ira, et occurrunt sibi mutuo in osculo sancto Deus et pœnitens anima:
| 52:4 Խոնարհ զղջումն մեղաւորաց՝ պատարագ է քեզ, տէր, ընդունելի. անուշահոտ առաջի քո քան զբուրումն կնդրկի: Այս է եւ իւղն այն ազնիւ, որով կամեցար թէ սուրբ ոտք քո օծցին. զի զսիրտ զղջացեալ եւ խոնարհ ոչ երբէք արհամարհես: Անդ է տեղի ապաւինի յերեսաց բարկութեան թշնամւոյն. անդ լուացեալ սրբի, որ ինչ այլուստ աղտեղացաւ:
| 52:4 Humilis peccatorum contritio acceptabile tibi est, Domine, sacrificium, longe suavius odorans in conspectu tuo, quam thuris incesum. Hoc est gratum etiam unguentum, quod sacris pedibus tuis infundi volusti, quia cor contritum, et humiliatum nunquam despexisti. Ibi est locus refugii a facie iræ inimici; ibi emendatur et abluitur quidquid aliunde contractum est in inquinatum:
|
Copyright (C) 2008-2022 |