47:0 Թէ պարտ է տանել ամենայն ծանունց՝
վասն յաւիտենիցն կենաց:
| 47:0 Quod omnia gravia pro æterna vita sunt toleranda:
| 47:1 Որդեակ, մի՛ վհատեցուսցեն զքեզ վաստակք, զորս յանձն առեր վասն իմ. եւ մի՛ լքուսցեն զքեզ նեղութիւնք իսպառ: Այլ խոստմունք իմ յամենայն անցս զօրացուսցեն զքեզ եւ մխիթարեսցեն: Բաւական եմ ես ‘ի հատուցանել ‘ի վեր քան զամենայն պայման եւ չափ: Ոչ ընդերկար ինչ վաստակեսցիս յաստիս, եւ ոչ միշտ ծանրասցիս ցաւօք: Համբեր սակաւ մի, եւ տեսցես զերագահաս վախճան չարեաց: Եկեսցէ ժամ, յորում լռեսցեն ամենայն վաստակք եւ խռովութիւնք: Խուն ինչ է եւ սուղ ամենայն, որ անցանէ ընդ ժամանակի:
| 47:1 Fili, non frangant te labores quos assumsisti propter me, nec tribulationes te dejiciant usquequaque; sed mea promissio in omni eventu te roboret, et consoletur. Ego sufficiens sum ad reddendum supra omnem modum et mensuram. Non hic diu laborabis, nec semper gravaberis doloribus. Exspecta paulisper, et videbis celerem finem malorum. Veniet una hora, quando cessabit omnis labor et tumultus. Modicum est, et breve omne, quod transit cum tempore:
| 47:2 Արա զոր առնես, աշխատեա հաւատարմութեամբ յայգւոջ իմում, ես եղէց վարձք քո: Գրեա, ընթերցիր, երգեա, հառաչեա, լռեա, աղօթս արա, եւ արիաբար համբեր հակառակաց. զի արժանի են այսմ ամենայնի եւ մեծամեծ եւս ճգնաց, կեանք յաւիտենականք: Եկեսցէ օր մի խաղաղութեան յայտնի տեառն, ոչ տիւ իցէ եւ ոչ գիշեր ժամանակեան. այլ լոյս մշտնջենաւոր, պայծառութիւն անվախճան, խաղաղութիւն հաստատուն, եւ հանգիստ աներկեւան: չասասցես յայնժամ. Ո՞վ ապրեցուսցէ զիս ‘ի մարմնոյ աստի մահու: Եւ ոչ գոչեսցես. Վա՜յ ինձ, զի ընդերկար եղեւ պանդխտութիւն իմ: Զի ընկլցի մահ, եւ եղիցի փրկութիւն աննիազ. անձկութիւն եւ ոչ մի, զուարճութիւն երանական, ընկերութիւն քաղցր եւ վայելչական:
| 47:2 Age quod agis; fideliter labora in vinea mea, ego ero merces tua. Scribe, lege, canta, geme, tace, ora, sustine viriliter contraria: digna est his omnibus et majoribus præliis vita æterna. Veniet pax in die una, quæ nota est Domino. Non enim erit dies vel nox hujus scilicet temporis, sed lux perpetua, claritas infinita, pax firma et requies secura. Non dices tunc: Quis me liberabit de corpore mortis hujus? Nec clamabis: Heu mihi, quia incolatus meus prolongatus est, quoniam præcipitabitur mors, et salus erit indefectiva, anxietas nulla jucunditas beata, societas dulcis et decora:
| 47:3 Բա՜բէ, եթէ տեսանէիր զսրբոց յերկինս զանթառամ պսակս, եւ թէ քանի՛ ցնծան արդ ‘ի փառս, որք յաշխարհի երբեմն համարէին խոտան եւ կենաց իսկ անարժան, խոնարհէիր արդեօք վաղվաղակի մինչ ‘ի գետին, եւ ախորժէիր ընդ ոտիւք լինել ամենեցուն, քան իշխել միում ումեք. եւ ոչ կենցաղոյս ուրախութեան աւուրց ցանկայիր, այլ վասն Աստուծոյ խնդամիտ նեղութիւն յանձն առնուիր. եւ զլինելդ յաչս մարդկան չնչին՝ մեծ շահ համարէիր:
| 47:3 O, si vidisses Sanctorum in cælo coronas perpetuas, quanta quoque nunc exultant gloria, qui huic mundo olim contemtibiles, et quasi vita ipsa indigni putabantur: profecto statim te humiliares usque ad terram et affectares potius omnibus subesse, quam uni præesse; nec hujus vitæ lætos dies concupisceres, sed magis pro Deo tribulari gauderes, et pro nihilo inter homines computari maximum lucrum duceres:
| 47:4 Ո՜վ, եթէ այս ամենայն քեզ քաղցրանայր եւ ‘ի սիրտ քո տարրանայր, զիա՞րդ իշխէիր գէթ առ անգամ մի քրթմնջել: Ո՞չ վասն յաւիտենիցն կենաց՝ ամենայն տարժանաւորք տանելիք իցեն: չէ փոքր ինչ կորուսանել կամ շահել զարքայութիւնն Աստուծոյ: Ապա ամբարձ զաչս քո յերկինս: Ահա ես, եւ ամենայն սուրբք իմ ընդ իս, որք յաշխարհի աստ մեծամեծ ճգնաց տարան. արդ խնդան, արդ մխիթարին, արդ անհոգ են, արդ հանգչին, եւ անվախճան ընդ իս զարքայութիւն հօր իմոյ ժառանգեսցեն:
| 47:4 O, si tibi hæc saperent, et profunde ad cor transirent, quomodo auderes vel semel conqueri? Nonne pro vita æterna cuncta laboriosa sunt toleranda? Non est parvum quid lucrari, aut perdere regnum Dei. Leva igitur faciem tuam in cælo. Ecce ego et omnes Sancti mei mecum, qui in hoc sæculo magnum habuerunt certamen, modo gaudent modo consolantur modo securi sunt et modo requiescunt, et fine fine in regno Patris mei permanebunt mecum:
|
Copyright (C) 2008-2022 |