45:0 Թէ չէ պարտ հաւատալ ամենեցուն, եւ
յաղագս դիւրասահութեան ‘ի բանս:
| 45:0 Quod omnibus non est credendum, et de facili lapsu verborum:
| 45:1 Տուր ինձ, տէր, օգնութիւն ‘ի նեղութեան. զի ընդունայն է փրկութիւն մարդոյ: Քանի՜ցս անգամ չգտի հաւատարմութիւն անդ՝ ուր կարծէի գտանել, եւ քանի՜ցս անգամ գտի անդ՝ ուր ոչ կարծէի: Ապա ընդունայն է յուսալ ‘ի մարդիկ, եւ փրկութիւն արդարոց ‘ի քէն է տէր: Օրհնեալ ես տէր Աստուած յամենայնի, որ ինչ անցանէ ընդ մեզ: Տկար եմք եւ յողդողդ, վաղվաղակի խաբիմք եւ փոփոխիմք:
| 45:1 Da mihi auxilium, Domine, de tribulatione, quia vana salus hominis. Quam sæpe ibi non inveni fidem, ubi me habere putavi: quoties etiam libi reperi, ubi minus præsumsi. Vana ergo spes in hominibus, salus autem justorum in te, Deus. Benedictus sis, Domine Deus, in omnibus quæ nobis accidunt. Infirmi sumus et instabiles; cito fallimur et permutamur:
| 45:2 Ո՞վ է մարդ, որ այնպէս զգուշաւոր եւ աչալուրջ յամենայնի անձնապահ իցէ, մինչ ոչ երբէք անկանել նմա ‘ի պատրանս ինչ կամ ‘ի տարակոյս: Այլ որ ‘ի քեզ տէր յուսացեալ է, եւ միամիտ սրտիւ զքեզ խնդրէ, ոչ դիւրաւ սահի: Եւ թէ անկանի ‘ի նեղութիւն ինչ, թէպէտ եւ շուրջ պատեալ պաշարեսցի, վաղվաղակի քեւ փրծանի, կամ մխիթարութիւն ‘ի քէն ընդունի. զի ոչ անտես առնես զյուսացեալս ‘ի քեզ իսպառ: Ո՞ւր իցէ մտերիմ բարեկամ, որ յամենայն ‘ի վիշտս առ բարեկամի իւրում կացցէ մնասցէ: Դու տէր, դու միայն ես մտերիմ յամենայնի. եւ բաց ‘ի քէն չիք ոք այլ:
| 45:2 Quis est homo qui ita caute et circumspecte in omnibus se custodire valeat: ut aliquando in aliquam deceptionem, vel perplexitatem non veniat. Sed qui in te, Domine, confidit, ac simplici ex corde quærit, non tam facile labitur. Et si inciderit in aliquam tribulationem, quomodocumque etiam fuerit implicatus, citius per te eruetur, aut a te consolabitur, quia tu non deseris in te sperantem usque in finem. Rarus fidus amicus, in cunctis amici perseverans pressuris. Tu Domine, tu solus es fidelissimus in omnibus, et præter te non est alter talis:
| 45:3 Ո՜վ ո՞րպէս քաջ իմաստասիրեաց երանելին այն, որ ասաց. միտք իմ ‘ի Քրիստոս հաստատեալ են եւ հիմնեալ: Եթէ եւ ինձ լինէր այդմ վիճակիլ, ոչ այդպէս վաղվաղակի երկիւղ մարդկային զիս տագնապէր, եւ ոչ սլաքք բանից զիս խռովէին: Ո՞վ բաւական իցէ յառաջատես լինել ամենայնի, եւ զգուշանալ ‘ի չարէ որ հանդերձեալն է գալ: Եթէ եւ յառաջատես իրք բազում անգամ վնաս մեզ հասուցանեն, ո՞րչափ եւս յանկարծադէպք ծանր խոցոտեն: Եւ զիա՞րդ տառապեալս ոչ բարւոք զգուշացայ. զիա՞րդ եւ այլոց դիւրաւ հաւատացի: Բայց մարդիկ եմք տկարք, թէպէտ եւ ‘ի բազմաց հրեշտակ համարիմք եւ անուանիմք: Ո՞ւմ հաւատացից, տէր, ո՞ւմ, բաց ‘ի քէն: Ճշմարտութիւն ես, որ ոչ խաբես, եւ ոչ խաբիս: Այն զի ամենայն մարդ սուտ է, տկար եւ յողդողդ եւ գթոտ՝ մանաւանդ ‘ի բանս, մինչեւ ոչ վաղվաղակի հաւատալ արժան է, թէպէտ եւ ‘ի սկզբան անդ ուղիղ թուիցի:
| 45:3 O, quam bene sapuit illa anima sancta, quæ dixit: Mens mea solidata est, et in Christo fundata. Si ita mecum foret, non tam facile timor humanus me sollicitaret, nec verborum jacula moverent. Quis omnia prævidere, quis præcavere futura mala sufficit? Si prævisa etiam lædunt sæpe, quid improvisa nisi graviter feriunt? Sed quare mihi mesero non melius providi? Cur etiam tam facile aliis credidi? Sed homines sumus, nec aliud quam fragiles homines sumus, etsi Angeli a multus æstimamur, et dicimur. Cui credam, Domine? Cui credam nisi tibi? Es veritas quænon fallis, nec falli potes. Et rursum: Omnis homo mendax, instabilis, et labilis maxime in verbis, ita ut statim vix credit debeat, quod rectum in facie sonare videtur:
| 45:4 Ո՜րպէս իմաստութեամբ յառաջագոյն յիշեցուցեր մեզ՝ զգոյշ լինել ‘ի մարդկանէ, եւ թէ թշնամիք առն ընտանիք իւր, եւ թէ մի հաւատայք՝ եթէ ոք ասիցէ ձեզ թէ ահաւասիկ աստ է կամ անդ: Ուսայ իմովք վնասուք, եւ երանի թէ առ առաւել զգուշաւորութիւն իմ եւ ոչ յանմտութիւն: Զգոյշ լեր, ասաց ոք ցիս, զգոյշ լեր. պահեա առ քեզ, զոր ասեմս: Եւ այն ինչ ես լռէի, եւ ծածկեալ կարծէի, նա ինքն ոչ հանդուրժեաց լռել, զոր խնդրեացն չասել. այլ անդէն զիս եւ զինքն մատնեաց, եւ գնաց: Յայսպիսի զրուցաց եւ յանզգոյշ մարդկանէ ապրեցո զիս, տէր, զի մի՛ ‘ի ձեռս անկայց նոցա, եւ մի՛ այսպիսի ինչ գործեցից երբեք: Զբան ճշմարիտ եւ հաստատուն տուր բերանոյ իմոյ, եւ զլեզու նենգաւոր ‘ի բաց արա յինէն: Զոր ինչ կրել չառնում յանձն, յայնմանէ ամենայնիւ զգուշանալ պարտ է ինձ:
| 45:4 Quam prudenter præmonuisti, cavendum ab hominibus esse, et quia inimici hominis domestici ejus, nec credendum, si quis dixerit: Ecce hic, aut ecce illic. Doctus sum damno et utinam ad cautelam majorem, non ad insipientiam mihi. Cautus esto, quidam ait; cautus esto, serva apud te quod dico: et dum ego sileo et absconditum credo, nec ille silere potest, quod silendum petiit; sed statim prodit me, et se, et abit. Ab hujusmodi rabulis et incautis hominibus protege me, Domine, ne in manus eorum incideam, nec unquam talia committam. Verbum verum, et stabile da in os meum et linguam calidam longe fac a me. Quod pati nolo, omnimodo cavere debeo:
| 45:5 Ո՜վ ո՞րպէս բարւոք է եւ խաղաղական զայլոց լռել, ոչ անխտիր ամենայնի հաւատալ, ոչ բերանալոյծ ‘ի խօսս լինել, սակաւուց զսիրտ իւր յայտնել, զքեզ զքննողդ սրտից յամենայնի խնդրել, եւ ոչ յամենայն հողմոյ բանից տատանիլ, այլ զամենայն զներքինս եւ զարտաքինս ըստ հաճոյից կամաց քոց կատարել: Քանի՜ աներկեւան է առ պահպանութիւն երկնային շնորհաց՝ ‘ի մարդկայնոց փախչել ցուցակութեանց, եւ ոչ հետամուտ լինել իրաց՝ որք արտաքոյ երեւին զարմանագործութիւնք. այլ փութաջան զհետ վարիլ այնց՝ որք ուղղութիւն վարուց բերեն եւ եռանդն: Քանի՜ վնաս գործեաց բազմաց՝ յայտնութիւն առաքինութեանց եւ տարաժամ հռչակ: Քանի՜ օգտեցին լռելայն շնորհք յաղցաւոր կենցաղումս, որ գլխովին փորձութիւն կոչի եւ պատերազմ:
| 45:5 O, quam bonum et pacificum de aliis silere, nec indifferenter omnia credere, nec de facili ulterius effari, paucis seipsum revelare, te semper inspectorem cordis quærere, nec omni verborum vento circumferri, sed omnia intima et externa secundum tuæ beneplacitum voluntatis optare perfici. Quam tutum pro conservatione cælestis gratiæ, humanam fugere apparentiam nec appetere quæ foris admirationem videntur præbere: sed ea tota sedulitate sectari, quæ vitæ emendtionem dant, et servorem. Quam multis nocuit virtus scita, ac proprie laudata. Quam sane profuit gratia servata silentio in hac fragili vita, quæ tota tentatio fertur et militia:
|
Copyright (C) 2008-2022 |