40:0 Թէ մարդ չունի ինչ բարի յիւրմէ,
եւ չէ կարող պարծել յիրս ինչ:
| 40:0 Quod homo nihil boni ex se habet, et de nullo gloriari debet:
| 40:1 Տէր, ո՞վ է մարդ, զի յիշես դու զնա. կամ որդի մարդոյ, թէ այց արասցես նմա. զի՞նչ արժանի է մարդ, թէ զշնորհ քո տացես նմա: Զիա՞րդ իշխիցեմ գանգատել, եթէ մերժես զիս. կամ զի՞նչ իրաւունք իցեն իմ ժտելոյ, եթէ զոր հայցեմն՝ չշնորհես: Ճշմարտութեամբ զայս ‘ի դէպ է ինձ խորհել եւ ասել. Տէր , ոչինչ եմ, ոչինչ իմիք զօրեմ, ոչինչ բարի յինէն ունիմ. այլ յամենայնէ յետնեալ եմ, եւ միշտ յոչինչ բերիմ: Եւ թէ ոչ ‘ի քէն օգնիմ եւ խելամտիմ, գլխովին գաղջանամ եւ ‘ի ցոփութիւն լուծանիմ:
| 40:1 Domine, quid est homo, quod memor sis ejus, aut filius hominis, quia visitas eum? Quid promeruit homo, ut dares illi gratiam tuam? Domine, quid possum conqueri, si deseris me? aud quid juste obtendere possum, si quod peto non feceris? Certe hoc in veritate cogitare possum et dicere: Domine, nihil sum; nihil boni ex me habeo, sed in omnibus deficio, et ad nihil semper tendo. Ego nisi a te fuero adjutus et interius informatus, totus efficior tepidus et dissolutus:
| 40:2 Այլ դու, տէր, միշտ նոյն ինքն ես, եւ կաս եւ մնաս յաւիտեան միշտ բարի, արդար, եւ սուրբ. զամենայն բարութեամբ արդարութեամբ եւ սրբութեամբ առնես, եւ իմաստութեամբ տնօրինես: Իսկ ես որ ‘ի պակասութիւն յաւէտ միտեմ, քան ‘ի յառաջադիմութիւն, ոչ միշտ կամ մնամ ‘ի նմին կայի, այլ եօթն ժամանակք փոխին ‘ի վերայ իմ: Սակայն եւ այնպէս վաղ յաջողէ ինձ ‘ի բարի, յորժամ հաճեսցիս եւ ձեռն տացես յօգնութիւն: Զի դու միայն առանց մարդկային ձեռնտուութեան կարող ես օգնել, եւ այնպէս կազդուրացուցանել, մինչ երեսաց իմոց ոչ եւս աստ անդ տատանիլ, այլ առ քեզ միայն դառնալ սրտի իմոյ եւ հանգչել:
| 40:2 Tu autem, Domine, semper idem ipse es, et permanes in æternum: semper bonus et justus et sanctus; bene, juste et sancte agens omnia et disponens in sapientia. Sed ego, qui ad defectum magis pronus sum quam ad profectum, non semper sum in uno statu perdurans, quia septem tempora mutantur super me. Verumtamen cito melius sit, cum tibi placuerit, et manum porrexeris adjutricem: quia tu solus sine humano suffragio poteris auxiliari et in tantum confirmare, ut vultus meus amplius in diversa non mutetur, sed in te uno cor meum convertatur et quiescat:
| 40:3 Վասն այսորիկ եթէ քաջ գիտէի զամենայն մարդկային մխիթարութիւն մերժել յանձնէ, եթէ վասն եռանդն ստանալոյ, եւ եթէ վասն հարկի քեզ ‘ի խնդիր լինելոյ, առ ‘ի չգոյէ այլոյ՝ որ մխիթարիցէ զիս, յայնժամ իշխէի իրաւամբք յուսալ ‘ի շնորհս քո, եւ ընդ պարգեւ նորոյ մխիթարութեանն ուրախ լինել:
| 40:3 Unde si bene scirem omnem humanam consolationem abjicere, sive propter devotionem adipiscendam, sive propter necessitatem qua compellor te quærere, quia non est homo qui me consoletur: tunc merito possem de gratia sperare tua, et de dono novæ consolationis exultare:
| 40:4 Շնորհ ունիմ զքէն, յորմէ գայ ամենայն՝ որ ինչ յաջողէ ինձ ‘ի բարի: Այլ ես ունայն եմ եւ չնչին առաջի քո, այր մի յողդողդ եւ տկար: Արդ յի՞նչ պարծիցիմ, կամ զիա՞րդ ըղձանայցեմ մեծարգի լինել: Թերեւս ընդ չքութիւն իմ. եւ ահա ընդունայնութիւն է: Ապաքէն սնափառութիւն ժանտախտ է եւ ունայնութիւն մեծ. զի ‘ի ճշմարիտ փառաց վրիպեցուցանէ, եւ յերկնային շնորհաց կողոպտէ: Զի ‘ի լինել մարդոյ հաճոյ յաչս անձին, անհաճոյ լինի քեզ. եւ յանձկալ մարդկային գովութեանց՝ զրկի ‘ի ճշմարիտ առաքինութեանց:
| 40:4 Gratias tibi, unde totum venit quotiescumque mihi bene succedit. Ego autem vanitas, et nihilum ante te, inconstans homo et infirmus. Unde possum gloriari? aut cur appeto reputari? Numquid de nihilo? et hoc vanissimum est. Vere inanis gloria pestis mala, vanitas maxima, quia a vera trahit gloria, et cælesti spoliat gratia. Dum enim homo complacet sibi, displicet tibi; dum inhiat laudibus humanis, privatur veris virtutibus:
| 40:5 Այլ ճշմարիտ պարծանք եւ ցնծութիւն սուրբ է պարծել ‘ի քեզ, եւ ոչ յանձն. խնդալ յանուն քո, եւ ոչ յիւր զօրութիւն. եւ ոչ ուրախ լինել յարարած ինչ, բայց միայն վասն քո: Գովեսցի անուն քո, եւ ոչ իմ. մեծ եղիցին գործք քո, եւ ոչ իմ. օրհնեսցի անուն սուրբ քո, եւ ինձ մի՛ ինչ ընծայեսցի ‘ի մարդկային գովութեանց: Դու փառք իմ, դու ցնծութիւն սրտի իմոյ. ‘ի քեզ պարծեցայց եւ ցնծացայց զօրհանապազ. այլ վասն անձին ինձ ոչ պարծեցայց, բայց եթէ ‘ի տկարութիւնս իմ:
| 40:5 Est autem vera gloria et exultatio sancta gloriari in te et non in se, gaudere in nomine tuo, non in virtute propria, nec in aliqua creatura delectari nisi propter te. Laudetur nomen tuum, non meum; magnificetur opus tuum, non meum; benedicatur nomen sanctum tuum, non meum; nihil autem attribuatur mihi de laudibus hominum. Tu gloria mea, tu exaltatio cordis mei. In te gloriabor et exultabo tota die; pro me autem nihil, nisi in infirmatibus meis:
| 40:6 Խնդրեսցեն Հրէայք փառս զառ ‘ի միմեանց. ես զփառս խնդրեցից զառ ‘ի միոյն Աստուծոյ: Ամենայն փառք մարդկային, ամենայն պատիւ ժամանակեան, ամենայն բարձրութիւն աշխարհական, առ յաւիտենական քո փառօք՝ ունայնութիւն է եւ անմտութիւն: Ո՛ ճշմարտութիւն եւ ողորմութիւն իմ, Աստուած իմ, երրորդութիւն սուրբ, քեզ միայնոյ գովութիւն, պատիւ, զօրութիւն եւ փառք յանսպառ յաւիտեանս յաւիտենից:
| 40:6 Quærant Judæi gloriam quæ ab invicem est: ego hanc requiram quæ a solo Deo est. Omnis quidem gloria humana, omnis honor temporalis, omnis altitudo mundana æternæ gloriæ tuæ comparata vanitas est et stultitia. O, veritas mea, et misericordia mea Deus meus, Trinitas beata: tibi soli laus, vertus, honor et gloria per infinita sæculorum sæcula:
|
Copyright (C) 2008-2022 |