36:0 Ի վերայ ունայն դատողութեան
մարդկան:
| 36:0 Contra hominum vana judicia:
| 36:1 Որդեակ, հաստատեա զսիրտ քո ‘ի տէր, եւ ‘ի մարդկային դատողութենէ մի՛ ինչ զանգիտեր, ուր անըստգիւտ է քո խիղճ մտաց: Բարւոք է եւ երանելի՝ կրել ինչ այդպիսի. եւ չէ ինչ այդ ծանր՝ խոնարհ սրտի, որ յԱստուած եւ ոչ յանձն յուսացեալ իցէ: Բազումք բազում ինչ խօսին, վասն որոյ եւ չեն ինչ արժանահաւատ: Այլ եւ զամենեցուն զմիտս հաճել՝չէ ինչ հնարաւոր: Թէպէտ եւ ամենեցուն ջանացաւ Պօղոս հաճոյ լինել ‘ի տէր, եւ ընդ ամենայնի ամենայն եղեւ, բայց եւ զդատիլն ‘ի մարդկանէ՝ ինչ ոչ համարեցաւ:
| 36:1 Fili, jacta cor tuum firmiter in Domino; et humanum ne metuas judicium, ubi te conscientia pium reddit insontem. Bonum est et beatum taliter pati: nec hoc erit grave humili cordi et Deo magis quam sibi ipsi confidenti. Multi multa loquuntur et ideo parva fides est adhibenda. Sed et omnibus satis esse non est possibile. Et si Paulus studuit omnibus in Domino placere, et omibus omnia factus est, tamen etiam pro minimo duxit, quod ab humano die judicatus fuerit:
| 36:2 Գուն գործեաց վասն այլոց շինութեան եւ փրկութեան յիւրմէ կողմանէ ըստ կարի, բայց զդատիլ եւ զանգոսնիլ իւր յայլոց՝ չկարաց իսպառ խափանել: Վասն որոյ զամենայն յանձն արար Աստուծոյ, որ իրագէտն էր ամենայնի. եւ երկայնմտութեամբ եւ խոնարհութեամբ ‘ի ժանեաց չարախօսաց եւ նանրախոհից եւ ըստ հաճոյս իւրեանց պարծելոց՝ կորզեաց զանձն: Սակայն ձեռն էարկ երբեմն եւ ‘ի պատասխանատուութիւն, զի մի՛ ‘ի տկարս ‘ի լռութենէ իւրմէ ծնցի գայթակղութիւն:
| 36:2 Egit satis pro aliorum ædificatione et salute, quantum in se erat, et poterat: sed ne ab aliis aliquando judicaretur, vel non despiceretur, cohibere non potuit. Ideo totum commisit Deo, qui totum noverat; et patientia et humilitate contra ora loquentium iniqua, ac etiam vana et mundana cogitatantiam, atque pro libitu suo quæque jactantium se defendit. Respondit tamen interdum, ne infirmis pro sua taciturnitate generaretur scandalum:
| 36:3 Զի՞ է քեզ երկնչել ‘ի մարդոյ մահկանացուէ. այսօր է եւ վաղիւ չերեւի: Յաստուծոյ երկիր, եւ յահէ մարդկան մի՛ ինչ զարհուրիր: Զի՞նչ ձեռնհաս է ոք ‘ի քեզ բանիւք կամ թշնամանօք. անձին վնասէ, եւ ոչ քեզ. եւ ոչ է կարող ‘ի դատաստանացն Աստուծոյ զերծանիլ, ո՛ ոք եւ իցէ նա: Կա՛լ դու զԱստուած առաջի աչաց, եւ մի՛ կագեր գժտութեամբ: Ապա եթէ առ ժամն երեւիս նկուն լինել եւ զամօթ կրել, որ չէր արժան, մի՛ վասն այդր խոժոռիր, եւ մի՛ կարճմտութեամբ նուազեր զքո պսակդ, այլ յիս հայեաց յերկինս, որ կարող եմ զերծուցանել յամենայն ամօթոյ եւ ‘ի նախատանաց, եւ հատուցանել իւրաքանչիւր ըստ գործս իւր:
| 36:3 Quis es tu, ut timeas a mortali homine? Hodie est, et cras non comparet. Deum time, et hominum pavores non expavesces. Quis potest in te aliquid? Verbis, aut injuriis sibi potius nocet, quam tibi; nec poterit judicium Dei fugere quicumque est ille. Tu habe Deum præ oculis, et noli contendere verbis querolosis. Quod si ad præsens videris succumbi, et confusionem pati quam non meruisti, non indigneris ex hoc neque per impatientiam minuas coronam tuam. Sed ad me potius respice in cælum, qui potens sum eripere ab omni confusione et injuria et unicuique reddere secundum opera sua:
|
Copyright (C) 2008-2022 |