30:0 Յաղագս խնդրելոյ զօգնականութիւնն
Աստուծոյ, եւ յաղագս յուսոյ
վերստին ընդունելութեան շնորհաց:
| 30:0 De divino auxilio petendo, et confidentia recuperandæ gratiæ:
| 30:1 Որդեակ, ես եմ տէր՝ որ զօրացուցանեմ յաւուր նեղութեան: Ե՛կ առ իս, յորժամ ոչ յաջողէ քեզ: Այս է, որ մեծապէս խափանէ զմխիթարութիւն զերկնային. զի յամր բերիս յաղօթս: Քանզի մինչչեւ է քո մատուցեալ առ իս յաղերս, բազումս խնդրես սփոփանս, եւ զբօսեցուցանես զքեզ յարտաքինս: Վասն այսորիկ ոչինչ օգտէ քեզ այն ամենայն, մինչեւ ‘ի միտ առցես՝ թէ ես եմ, որ փրկեմ զյուսացեալս յիս. եւ արտաքոյ իմ չիք օգնութիւն զօրաւոր, եւ ոչ խորհուրդ պիտանի, եւ ոչ դեղ հաստատուն: Այլ արդ ոգի առեալ յետ մրրկի, զօրացիր ‘ի լոյս գթութեանց իմոց. զի մերձ եմ ես, ասէ տէր, ‘ի նորոգել զամենայն, ոչ անթերի միայն, այլ եւ լիուլի առաւելութեամբ:
| 30:1 Fili, ego Dominus confortans in die tribulatoinis. Veni ad me, cum tibi non fueris bene. Hoc est quod maxime impedit consolationem cælestem, quia tardius convertis te ad orationem. Nam antequam me intente roges, me, multa interim solatia quæris et recreas te in externis. Ideoque fit ut parum omnia prosint, donec advertas, quia sum ego qui curo sperantes in me; nec est extra me valens consilium neque utile, sed neque durabile remedium. Sed jam reassumto spiritu post tempestatem reconvalesce in lucem miserationum mearum, quia prope sum, dicit Dominus, ut restaruem in universa, non solum integre, sed et abundanter et cumulate:
| 30:2 Եթէ կայցէ՞ ինչ ինձ դժուարին, կամ թէ յա՞յնց իցեմ, որ ասեն եւ ոչ առնեն: Ո՞ւր են հաւատք քո: Կա՛ց մնա դու հաստատուն համբերութեամբ: Լեր երկայնամիտ եւ այր զօրութեան. եկեսցէ հասցէ քեզ մխիթարութիւն յիւրում ժամանակի: Սպասեա եւ դարձեալ սպասեա, ես եկից եւ բժշկեցից զքեզ: Փորձութիւն է, որ չարչարէ զքեզ. եւ ահ սնոտի, որ զարհուրեցուցանէ զքեզ: Զի՞նչ օգտեն քեզ հոգք զապագայից՝ թէ գուցէ պատահեսցին, բայց զի ունիցիս տրտմութիւն ‘ի տրտմութեան վերայ: Շատ է աւուրն չար իւր. սնոտի է եւ անօգուտ խռովել կամ խնդալ ‘ի վերայ ապագայից, որք գուցէ ոչ երբէք լինիցին:
| 30:2 Numquid mihi quidquam difficile est? aut similis ero dicenti et non facienti? Ubi est fides tua? Sta firmiter et perseveranter. Esto longanimis et vir fortis. Veniet tibi consolatio in tempore suo. Exspecta me, exspecta: veniam et curabo te. Tentatio est quæ te vexat, et formido vana quæ te exterret. Quid importat sollicitudo de futuris contingentibus, nisi ut tristitiam super tristitiam habeas? Sufficit diei malitia sua. Vanum est et inutile de futuris conturbari vel gratulari, quæ forte nunquam evenient:
| 30:3 Մարդկային իմն է՝ այսպիսի ցնորիւք խաբիլ, եւ փոքրոգութեան է նշան՝ այդպէս հեշտեաւ համոզիլ ‘ի հրապոյրս թշնամւոյն: Քանզի չէ ինչ նմա փոյթ, թէ ստութեամբ կամ ճշմարտութեամբ զքեզ խաբեսցէ. եւ ոչ, թէ արդեացս սիրով կամ ապագայից ահարկութեամբ՝ յերկիր զքեզ կործանեսցէ: Ապա մի՛ խռովեսցի սիրտ քո, եւ մի՛ զանգիտեսցէ: Հաւատա յիս, եւ յողորմութիւն իմ յուսա: Ի կարծել քո զքեզ յինէն հեռի, բազում անգամ ես մերձ կամ: Եւ յորժամ համարիս թէ զամենայն կորուսեալ է քո, յայնժամ յոլովակի մեծի հատուցման շահ ‘ի վերայ կայ: չէ կորուսեալ ամենայնն, յորժամ իրք ոչ ‘ի դէպ յաջողեն: Մի՛ դատեր ըստ այժմու կարծեացդ, եւ մի՛ զծանրութիւն ինչ՝ ուստի եւ գայցէ՝ ստանձներ, որպէս թէ ոչինչ յոյս կայցէ թօթափելոյ:
| 30:3 Sed humanum est hujusmodi imaginationibus illudi, et parvi est adhuc animi signum, tam leviter trahi a suggestione inimici. Ipse enim non curat an veris an falsis illudat et decipiat et utrum præsentium amore an futurorum formidine prosternat. Non ergo turbetur cor tuum neque formidet; crede in me, et in misericordia mea habeto fiduciam. Quando tu te elongatum exstimas a me, sæpe sum propinquior. Quando exstimas te totum perditum, tunc sæpe magis merendi instat lucrum. Non est totum perditum, quando res accidit in contrarium. Non debes judicare secundum præsens sentire, nec sic gravitati alicui undecumque venienti adhærere et accipere, tamquam omnis spes sit ablata emergendi:
| 30:4 Մի՛ համարիր զքեզ իսպառ թողեալ, թէպէտ եւ առ վայր մի արկանիցեմ զքեւ նեղութիւն, կամ ‘ի բաց առնուցում զքո ըղձալի մխիթարութիւն. զի ընդ այս է մուտ յարքայութիւնն երկնից: Եւ այս անտարակոյս առաւել օգուտ է քեզ եւ այլոց իմոց ծառայից, մարզել ձեզ ‘ի վիշտս քան զամենայն ունել ըստ հաճոյս: Գիտեմ ես զգաղտնի խորհուրդս, թէ յոյժ օգուտ է վասն փրկութեանդ մնալ քեզ վայր մի առանց քաղցրութեան. մի՛ գուցէ փքասցիս ընդ քաջադէպ ելս, եւ յաչս անձին բարւոք թուիցիս յայն ինչ՝ որ ոչ ես: Զոր ետու՝ գիտեմ բառնալ, եւ անդրէն շնորհել՝ յորժամ հաճոյ թուիցի ինձ:
| 30:4 Noli putare te relictum ex toto, quamvis ad tempus permiserim tibi aliquam tribulationem: sic enim transitur ad regnum cælorum. Et hoc sine dubio magis expedit tibi et cæteris servis meis, ut exercitemini a diversis, quam si cuncta ad libitum haberetis. Ego novi cogitationes absconditas: quia multum expedit pro salute tua, ut interdum sine sapore relinquaris, ne forte eleveris in bono successu, et tibi ipsi placere velis in eo quod non es. Quod dedi auferre possum et restituere, cum mihi placuerit:
| 30:5 Եթէ տամ, իմ է. եւ եթէ ‘ի բաց առնում, ոչ զքոյդ առնում: Զի իմ են ամենայն տուրք բարիք, եւ ամենայն պարգեւք կատարեալք: Թէ ծանրութիւն զքեւ արկանեմ, կամ զի՛նչ եւ իցէ ձախող պատահար, մի՛ խոժոռեսցիս եւ մի՛ լքցի սիրտ քո: Գիտեմ ես վաղվաղակի թեթեւացուցանել, եւ զամենայն բեռն ‘ի խնդութիւն փոխարկել: Սակայն եւ այնպէս արդար եմ եւ յոյժ գովելի, զի զայդ այդպէս առնեմ ընդ քեզ:
| 30:5 Cum dedero, meum est; cum subtraxero, tuum non tuli: quia meum est omne datum optimum, et omne donum perfectum. Si dimisero tibi gravitatem, aut quamlibet contrarietatem, non indigneris, neque concidat cor tuum, quia ego cito sublevare possum, et omne onus in gaudium transmutare. Verumtamen justus sum et commendabilis multum, cum sic facio tecum:
| 30:6 Թէ ուղիղ խորհիս եւ ‘ի ճշմարտութիւն հայիս, ոչ երբէք պարտ է քեզ ընդ վիշտս սրտաթափ տխրիլ. այլ առաւել խնդալ եւ գոհանալ. նա՝ զայն իսկ խնդութիւն համարել, զի ‘ի նեղել իմում զքեզ ցաւովք՝ ոչ խնայեմ ‘ի քեզ: Որպէս սիրեաց զիս Հայր, եւ ես սիրեմ զձեզ, ասացի սիրելեաց իմոց աշակերտաց. զորս ոչ առաքեցի յանցաւոր խնդութիւնս, այլ ‘ի մեծամեծ պատերազմունս. ոչ ‘ի պատիւ, այլ յարհամարհանս. ոչ ‘ի դատարկութիւն, այլ յաշխատութիւն. ոչ ‘ի հանգիստ, այլ ‘ի բերել պտուղ յոյժ համբերութեամբ: Յուշ լիցին քեզ, որդեակ իմ, այս բանք:
| 30:6 Si recte sapis et in veritate aspicis, nunquam debes propter adversa tam dejecte contristari, sed magis gaudere, et gratias agere. Immo hoc unicum reputare gaudium, quod affligens te doloribus, non parco tibi. Sicut dilexet me Pater, et ego diligo vos dixi dilectis discipulis meis, quos utique non misi ad gaudia temporalia, sed ad magna certamina; non ad honores, sed ad despectiones; non ad otium, sed ad labores; non ad requiem, sed ad afferendum fructum multum in patientia. Horum memento, fili me, verborum:
|
Copyright (C) 2008-2022 |