3:0 Թէ զբանս Աստուծոյ խոնարհութեամբ
պարտ է լսել. եւ թէ բազումք
ոչ քննեն զնոսա:
| 3:0 Quod verba Dei sunt audienda cum humilitate:
| 3:1 Լուր, որդեակ, իմոց քաղցր բանից, որ ‘ի վեր են քան զամենայն գիտութիւն փիլիսոփայից եւ իմաստնոց աշխարհիս: Բանք իմ հոգի են եւ կեանք, եւ չեն մարդկային մտօք կշռելի: չէ մարթ ձգել զնոսա ‘ի սնոտի հաճոյս. այլ լռութեամբ լսել արժան է, եւ ամենայն խոնարհութեամբ եւ մեծափափաք տենչմամբ ընդունել:
| 3:1 Audi, fili mi, verba mea. Verba mea suavissima sunt, Philosophorum et Sapientum hujus mundi scientam excedentia. Verba mea spiritus et vita sunt, nec humano sunsu pensanda; non sunt ad vanam complacentiam trahenda, sed in silentio audienda, et cum omni humilitate, atque affectu magno suscipienda. Et dixi: Beatus quem tu erudieris, Domine, et de lege tua docueris eum, ut mitiges ei a diebus malis et desoletur in terra:
| 3:2 Եւ ասացի. Երանի՜ մարդոյ՝ զոր խրատես դու տէր, եւ յօրինաց քոց ուսուցանես դու նմա. զի ցածուսցես դու նմա զաւուրս չարութեան, եւ մի՛ ապականեսցի յերկրի:
| 3:2 Ego, inquit Dominus, docui Prophetas ab initio, et usque nunc non cesso omnibus loqui. Sed multi ad vocem meam surdi sunt, et muti et duri:
| 3:3 Ես, ասէ տէր, ուսուցի մարգարէից ‘ի սկզբանէ, եւ մինչեւ ցարդ ոչ դադարեմ խօսել առ ամենեսին. բայց բազումք խուլ են առ ձայն իմ եւ խիստ: Բազումք մտադիւր լսեն աշխարհի՝ քան Աստուծոյ. դիւրագոյն զհետ երթան կամաց մարմնոյ իւրեանց՝ քան հաճոյիցն Աստուծոյ: Խոստանայ աշխարհ զժամանակաւորս եւ զչնչինս, եւ ծառայեն նմա տարփմամբ սրտի. խոստանամ ես զմեծամեծս եւ զյաւիտենականս, եւ թմրեալ են սիրտք մահկանացուաց: Ո՞վ այնպէս փութաջան ծառայէ եւ հնազանդի ինձ յամենայնի, որպէս ծառայեն աշխարհի եւ տեարց նորա: Յամօթ լեր, Սիդովն. ասէ ծով: Եւ թէ զվասն էրն հարցանես, լուր: Վասն դոյզն շահավաճառի՝ երկար ճանապարհ հատանի. վասն յաւիտենիցն կենաց՝ բազում անգամ եւ ոչ քայլ ոտին փոխի: Անարգ զինք խնդրին, վասն միոյ փողոյ երբեմն չարաչար կագեն. վասն սնոտի իրաց եւ դոյզն խոստման՝ զցայգ եւ զցերեկ տաժանիլ յանձն առնուն:
| 3:3 Plures mundum libentius audiunt quam Deum, facilius sequuntur carnis suæ appetitum, quam dei beneplacitum. Promittit temporalia, et parva mundus, et servitur ei aviditate magna. Ego promitto summa, et æterna, et torpescunt mortalium corda. Quis tanta cura in omnibus mihi servit et obedit, sicut mundo et dominis ejus servitur? Erubesce, Sidon, ait mare. Et si causam quæris audi, quare. Pro modica præbenda longa via curritur, pro vita æterna vix a multis pes a terra semel movetur et levatur. Vile prætium quæritur, pro uno numismate interdum turpiter litigatur, pro vana re et parva promissione die noctuque fatigari non timetur:
| 3:4 Այլ աւա՜ղ, զի վասն անփոփոխ բարւոյ եւ վասն անգին հատուցման, վասն ծայրագոյն պատուոյ եւ անզրաւ փառաց, առ սակաւ մի աշխատութիւն տաղտկան: Ապա յամօթ լեր ծառայ հեղգ եւ գանգատաւոր. զի նոքա պատրաստագոյն գտանին ‘ի կորուստ, քան թէ դու ‘ի կեանս: Առաւել խնդան նոքա ընդ ունայնութիւն, քան թէ դու ընդ ճշմարտութիւն: Այն զի նոքա ‘ի յուսոյ իւրեանց երբէք վրէպ գտանին. այլ խոստումն իմ ոչ զոք խաբէ, եւ ոչ զյուսացեալս յիս արձակէ ունայն: Զոր խոստացայն, տաց. զոր ասացի, լցուցից. միայն թէ իսպառ կացցէ մնասցէ ոք հաւատարիմ ‘ի սէր իմ: Պարգեւատու եմ ես ամենայն բարեաց, եւ քաջ հանդիսագիր ամենայն առաքինեաց:
| 3:4 Sed, proh dolor, pro bono incommutabili, pro prætio inæstimabili, pro summo honore et gloria interminabili vel ad modicum fatigari pigritatur. Erubesce ergo, serve piger et querulose, quod illi paratiores inveniuntur ad perditionem, quam te ad vitam; gaudent illi amplius ad vanitatem, quam tu ad veritatem. Equidem a spe sua nonnunquam frustrantur, sed promissio mea neminem fallit, nec confitentem mihi dimittit inanem. Quod promisi dabo, quod dix implebo, si tamen usque ad finem fidelis in dilectione mea quis permanserit. Ego remunerator sum omnium bonorum, et fortis probator omnium devotorum:
| 3:5 Գրեա զբանս իմ ‘ի սիրտ քո, եւ ուշի ուշով խոկա, զի ‘ի ժամանակի փորձութեան պիտոյ եղիցին քեզ յոյժ: Զոր յընթեռնուլդ չիմանաս, ծանիցես յաւուր այցելութեան: Կրկնակի սովոր եմ այց առնել իմոց սիրելեաց. փորձութեամբ եւ մխիթարութեամբ: Եւ երկուս դասս տամ նոցա զօրհանապազ. մի՝ զախտս նոցա կշտամբելով, երկրորդ՝ յաճումն առաքինութեանց զնոսա խրախուսելով: Որ ունի զբանս իմ, եւ ոչ պահէ զնոսա, գոյ՝ որ դատի զնա յաւուրն յետնում:
Աղօթք ‘ի հայցել զշնորհս եռանդեան:
| 3:5 Scribe verba mea in corde tuo, et pertracta diligenter: erunt enim in tempore tentationis valde necessaria. Quod non intelligis, cum legis, cognosces in die visitationis. Dupliciter soleo electos meos visitare, tentatione scilicet et consolatione: et duas lectiones eis quotidie lego, unam increpando eorum vittia, alteram exhortando ad virtutum incrementa. Qui habet verba mea et spernit ea, habet qui judicet eum in novissimo die. Oratio ad imporandum devotionis gratiam:
| 3:6 Տէր Աստուած իմ, դու ես ամենայն բարութիւն իմ: Եւ ո՞ եմ ես, զի իշխեցից խօսել ընդ քեզ: Ես աղքատին ծառայ քո եմ եւ չնչին որդն, աղքատին եւ արհամարհ առաւել քան զոր գիտեմս եւ համարձակիմս ասել: Այլ դու տէր, յիշեա զի ոչինչ եմ, ոչինչ ունիմ, եւ ոչինչ իմիք ձեռնհաս եմ: Դու միայն ես բարի, արդար, եւ սուրբ. դու ամենայնի կարող ես, զամենայն շնորհես, զամենայն լնուս, զմեղաւորս միայն թողեալ թափուրս: Յիշեա զգթութիւնս քո, եւ լցո զսիրտ իմ շնորհօք քո. զի ոչ կամիս գործոց քոց լինել թափուրս:
| 3:6 Domine Deus meus, tu es omnia bona mea. Et quis ego sum, ut audeam ad te loqui? Ego sum pauperrimus servulus tuus, et abjectus vermiculus tuus, multo pauperior et contemptibilior, quam scio et dicere audeo. Memento tamen, Domine, quia nihil sum, nihil valeo, nihilque habeo. Tu solus bonus justus et sanctus; tu omnia potes, omnia præstas, omnia imples, solum peccatorem inanem relinquens. Reminiscere miserationum tuarum, Domine, et imple gratia tua cor ceum, qui non vis vacua esse opera tua:
| 3:7 Զիա՞րդ կարող իցեմ տանել ինձ յաստի կեանս, թէ ոչ զօրացուցէ զիս ողորմութեան քո շնորհ: Մի՛ դարձուցաներ զերեսս քո յինէն. մի՛ յապաղեր զայցելութիւն քո, եւ մի՛ ի բացէ առներ զմխիթարութիւն քո. զի մի՛ լիցի քեզ անձն իմ որպէս երկիր անջրդի: Տէր ուսո ինձ առնել զկամս քո. ուսո ինձ առաջի քո արժանապէս եւ խոնարհութեամբ գնալ. զի իմաստութիւն իմ դու ես, որ ճշմարտութեամբ զիս ճանաչես, եւ ծանեար յառաջ քան զլինելն աշխարհի, եւ մինչչեւ ծնեալ էր իմ յաշխարհ:
| 3:7 Quomodo possum me tolerare in hac misera vita, nisi me confortaveris misericordia tua et gratia tua. Noli avertere faciem tuam a me, noli visitationem tuam prolongare, noli consolationem tuam prolongare, noli consolationem tuam abstrahere, ne fiat anima mea sicut terra sine aqua tibi. Doce me, Domine, facere voluntatem tuam. Doce me coram te digne et humiliter conversari, quia sapientia mea tu es, qui in veritate me cognoscis, et cognovisti antequam fieret mundus, et antequam natus essem in mundo:
|
Copyright (C) 2008-2022 |