26:0 Յաղագս վսեմութեան ազատական մտաց,
որում արժանանամք առաւել
խոնարհական աղօթիւք՝ քան ուսմամբ:
| 26:0 De eminentia liberæ mentis quam supplex oratio magis meretur quam lectio:
| 26:1 Տէր, այս գործ է առն կատարելոյ, ոչ երբէք լքանել ‘ի խոկմանէ երկնայնոց, եւ ընդ բազում հոգս անցանել իբր անհոգ. ոչ որպէս թմրեալ ոք, այլ վսեմութեամբ իմն ազատական մտաց, ոչ եւ ‘ի մի ինչ յարարածոց անկարգ բերումն ունելով:
| 26:1 Domine, hoc opus est perfecti viri, nunquam ab intentione cælestium animum relaxare et inter multas curas quasi sine cura transire, non more torpentis, sed prærogativa quadam liberæ mentis, nulli creaturæ inordinata affectione adhærando:
| 26:2 Աղաչեմ զքեզ, մարդասէր տէր, պահեա զիս ‘ի հոգոց կենցաղոյս, զի մի՛ կարի իմն ընկլայց ‘ի նոսա. ‘ի բազմադէմ կարեաց մարմնոյ, զի մի՛ ‘ի հեշտութիւնս ըմբռնեցայց. եւ յամենայնէ՝ որ ոտնառու է հոգւոյ, զի մի՛ վաստակաբեկ լքայց: չասեմ յայնց իրաց, զորովք սրտի մտօք փարի աշխարհային ունայնութիւն. այլ յայնց թշուառութեանց, որք զոգի ծառայի քո հասարակաց մեռելութեան անիծադրութեամբ դառն ծանրացուցանեն. եւ չթողուն նմա մուտ ունել յազատութիւն հոգւոյ, որչափ կամք իցեն:
| 26:2 Obsecro te, piissime Domine Deus meus, præserva me a curis hujus vitæ, ne nimis implicer a multis necessitatibus corporis, ne voluptate capiar ab universis animæ obstaculis, ne molestiis fractus dejiciar. Non dico ab his rebus, quas toto affectu ambit vanitas mundana, sed ab his miseriis, quæ animam servi tui communi maledicto mortalitatis pœnaliter gravant et retardant, ne in libertatem spiritus quoties libuerit valeat introire:
| 26:3 Աստուած իմ, անճառ քաղցրութիւն, դարձո ինձ ‘ի դառնութիւն զամենայն մարմնական մխիթարութիւն որ ‘ի բաց դարձուցանէ զիս ‘ի սիրոյ անանց բարեաց, եւ յինքն չարաչար յանկուցանէ հրապուրանօք կենցաղական հեշտութեանց: Մի՛ յաղթեսցէ ինձ տէր, մարմին եւ արիւն. մի՛ խաբեսցէ զիս աշխարհ, եւ սնոտի փառք նորա. մի՛ պատրեսցէ զիս սատանայ, եւ խորամանկութիւն նորա: Տուր ինձ զօրութիւն ընդդէմ կալոյ, համբերութիւն տանելոյ, արիութիւն հանապազորդելոյ: Տուր փոխանակ ամենայն մխիթարութեանց աշխարհի՝ զհոգւոյ քոյ զանուշակ օծութիւն, եւ փոխանակ մարմնական սիրոյ՝ հեզ յիս զսէր անուան քո:
| 26:3 O, Deus meus, dulcedo ineffabilis, verte mihi in amaritudinem omnem consolationem carnalem ab æternorum amore me abstrahentem, et ad se in intuitu cujusdam boni delectabilis præsentis male allicientem. Non me vincat, Deus meus, non me vincat caro et snaguis, non me decipiat mundus, ac brevis gloria ejus, non me suplantet diabolus et astutia illius. Da mihi fortitudinem resistendi, patientiam tolerandi, constantiam perseverandi. Da pro omnibus mundi consolationibus suavissimam spiritus tui unctionem, et pro carnali amoe tui nominis infunde amorem:
| 26:4 Ահա կերակուր եւ ըմպելի, ձորձ եւ այլոց կարեաց մարմնոյ պէտք՝ բեռն են ջերմեռանդն հոգւոյ: Շնորհեա այսպիսեօք չափով տածիլ, եւ մի՛ անչափ ըղձմամբ յայնս պատաղիլ: Զամենայն յանձնէ մերժել չէ արժան, զի պարտ է զբնութեան պէտս մատակարարել. այլ աւելորդացն եւ հեշտալեացն ‘ի խնդիր լինել՝ արգելուն սուրբ օրէնք. զի մի՛ մարմինն ընդդէմ հոգւոյն լրբեսցի: Յայսմ ամենայնի ձեռն քո ինձ առաջնորդեսցէ եւ ուսուցանէ, զի մի՛ ինչ լիցի աւելազանցութիւն:
| 26:4 Ecce cibus, potus, vestis ac cætera utensilia ad corporis sustentaculum pertenentia, serventi spiritui sunt onerosa. Tribue talibus fomentis temperate uti, non desiderio nimio implicari. Abjicere omnia non licet, quia natura sustentanda est; requirere auem superflua et quæ magis delectant, lex sancta prohibet: nam alias caro adversus spiritum insolesceret. Inter hæc quæso manus tua, Domine, me regat et doceat, ne quid nimium fiat:
|
Copyright (C) 2008-2022 |