23:0 Յաղագս չորից, որք ‘ի ներքս ածեն
խաղաղութիւն մեծ:
| 23:0 De quatuor magnum importantibus pacem:
| 23:1 Արդ ուսուցից քեզ, որդեակ, զճանապարհ խաղաղութեան եւ ճշմարիտ ազատութեան:
| 23:1 Fili, nunc decebo te viam pacis et veræ libertatis:
| 23:2 Արա զոր ասեսդ, տէր. զի քաղցր է ինձ լսել զայդ:
| 23:2 Fac, Domine, quod dicis, quia hoc mihi est gratum audire:
| 23:3 Ջանա, որդեակ, զայլոց կամս կատարել քան զքոյդ: Ընտրեա յաւէտ սակաւս ունել քան բազումս: Խնդրեա միշտ զյետին տեղին, եւ ստոր լինել քան զամենեսին: Ցանկա հանապազ եւ աղօթիւք հայցեա, զի կամք Աստուծոյ լիով ‘ի քեզ կատարեսցին: Այր այդպիսի մտանէ ‘ի սահման խաղաղութեան եւ հանգստեան:
| 23:3 Stude, Fili, alterius potius facere voluntatem quam tuam. Elige semper minus quam plus habere. Quære semper inferiorem locum et omnibus subesse. Opta semper et ora, ut voluntas Dei integre in te fiat. Ecce talis homo ingreditur fines pacis et quietis:
| 23:4 Տէր, այս բան քո համառօտ ‘ի ներքս փակէ զբազում կատարելութիւն: Սակաւ է ասիւք, այլ լի է իմաստիւք եւ առատ պտղովք: Զոր թէ պահէի սրտի մտօք, ոչ վաղվաղակի ‘ի վեր երեւէին յիս խռովութիւնք: Զի քանիցս անգամ ամբոխեալ տեսանեմ զանձն եւ ծանրացեալ, յիմաստից աստի զիս հեռացեալ գտանեմ: Այլ դու որ ամենայնի ես կարող, յամենայնի զօգուտ հոգւոց սիրես, յաւել յիս զշնորհս. զի կարող եղէց զբան քո լնուլ, եւ զիմ փրկութիւն կատարել:
Աղօթք ընդդէմ խորհրդոց չարաց:
| 23:4 Domine, sermo tuus iste brevis multum continet perfectionis; parvus est dictu, sed plenus sensu et uber in fructu. Nam si posset a me fideliter custodiri, non deberet tam facilis in me turbatio origi. Nam quoties me impacatum sentio et gravatum, ab hac doctrina me recessisse invenio. Sed tu qui omnia potes, et animæ profectum semper diligis, adauge amjorem gratiam, ut posim tuum complere sermonem, et meam perficere salutem. Oratio contra cogitationes malas:
| 23:5 Տէր Աստուած իմ, մի՛ հեռի լինիր յինէն. Աստուած յօգնել ինձ նայեաց. զի յարեան ‘ի վերայ իմ պէսպէս խորհուրդք եւ մեծամեծ արհաւիրք, որք նեղեն զանձն իմ: Զիա՞րդ անցանիցեմ անվնաս, կամ զիա՞րդ լիցի ինձ ցրել զնոսա:
| 23:5 Domine Deus meus, ne elongeris a me; Deus meus, in auxilium meum respice: quoniam in me surrexerunt cogitationes vanæ et timores magni affligentes animam meam. Quomodo pertransibo illæsus? Quomodo perfringam eas:
| 23:6 Ես, ասէ, երթայց առաջի քո. եւ զփառաւորս երկրի խոնարհեցուցից: Բացից զդրունս բանտի, եւ զխորս գաղտնեաց յայտնի արարից քեզ:
| 23:6 Ego, inquit, ante te ibo, et gloriosos terræ humiliabo; aperiam januam carceris, et arcana secretorum revelabo tibi:
| 23:7 Արա, տէր, որպէս եւ խօսեցար. եւ հալածեսցին յերեսաց քոց ամենայն անօրէն խորհուրդք: Այս է յոյս եւ մի միայն մխիթարութիւն իմ. յամենայն նեղութիւնս առ քեզ դիմել. ‘ի քեզ յուսալ, ‘ի սրտէ կարդալ, եւ երկայնմտութեամբ մխիթարութեան քում մնալ:
Աղօթք վասն լուսաւորութեան մտաց:
| 23:7 Fac, Domine, ut loqueris, et fugiant a facie tua omnes iniquæ cogitationes. Hæc est spes et unica consolatio mea, ad te in omni tribulatione confugere, tibi confidere, ex intimo invocare, et patienter consolationem tuam exspectare. Oratio pro illuminatione mentis:
| 23:8 Պայծառացո զիս, բարերար Յիսուս, պայծառութեամբ ներքին լուսոյ. եւ փարատեա ‘ի սենեկէ սրտիս զամենայն խաւար: Արգել զբազմօրինակ ցնդմունս. եւ ‘ի բաց արա զբուռն փորձութիւնս: Մարտիր քաջութեամբ փոխանակ իմ, եւ ‘ի բաց վանեա զչար գազանս, զցանկութեանն ասեմ հրապոյրս. զի եղիցի խաղաղութիւն ‘ի զօրութեան քում, եւ յաճախեսցէ օրհնութիւն քո ‘ի գաւիթս սրբութեան ‘ի մաքուր խիղճ մտաց: Սաստեա հողմոց եւ մրրկաց. ասա ծովու՝ դադարեա՛ց, եւ հիւսիսոյ՝ թէ մի՛ շնչեր. եւ եղիցի խաղաղութիւն մեծ:
| 23:8 Clarifica me, bone Jesu, claritate æterni lumnis. Educ de habitaculo cordis mei tenebras universas. Cohibe evagationes multas et elide vim facientes tentationes. Pugna pro me fortiter, et expugna malas bestias, concupiscentias dico illecebrosas, ut fiat pax in virtute tua et abundantia laudis tuæ resonet in aula sancta, hoc est in conscientia pura. Impera ventis et tempestatibus; dic, mari quiesce; dic Aquiloni, ne flaveris: et erit tranquillitas magna:
| 23:9 Առաքեա զլոյս քո եւ զճշմարտութիւն քո, լուսատու լինել յերկիր. զի երկիր եմ ունայն եւ թափուր, մինչեւ լուսաւոր արասցես զիս: Հ՛եղ զառ ‘ի վերուստ զշնորհդ. ցօղեա ‘ի սիրտ իմ զցօղդ երկնային. անձրեւեա ջուր եռանդեան՝ ոռոգանել զերեսս երկրի, ‘ի պտղաբերել զբարին եւ զլաւն: Ամբա՛րձ զմիտս իմ ճմլեալ ծանրութեամբ մեղաց, եւ զամենայն իղձս իմ յերկնայինսն ձկտեցո. զի ճաշակեալ զքաղցրութիւն վերնոյն երջանկութեան, տաղտկասցի խորհել զերկրաւորս:
| 23:9 Emitte lucem tuam et veritatem, ut luceant super terram, quia terra sum inanis et vacua, donec illumines me. Effunde gratiam tuam desuper, perfunde cor meum gratia cælesti, ministra devotionis aquas ad irrigandum faciem terræ, ad producendum fructum bonum et optimum. Eleva mentem pressam mole peccatorum et ad cælestia totum desiderium meum suspende: ut gustata suavitate supernæ felicitatis pigeat de terrenis cogitare:
| 23:10 Յափշտակեա զիս եւ զերծո յամենայն անցաւոր մխիթարութենէ արարածոց. զի ոչ ինչ արարած գիտէ զբաղձանս իմ լիով հանգուցանել եւ մխիթարել: Միացո զիս ընդ քեզ անքակ կապանօք սիրոյ. զի դու միայն շատ ես սիրողին, եւ առանց քո սնոտի է ամենայն:
| 23:10 Rape me et eripe me ab omni creaturarum indurabili consolatione, quia nulla res creata appetitum meum plenarie valet quietare et consolari. Junge me tibi inseparabili dilectionis vinculo, quoniam tu solus sufficis amanti et absque te frivola sunt universa:
|
Copyright (C) 2008-2022 |