21:0 Թէ պարտ է հանգչել յԱստուած, քան
յամենայն բարութիւնս եւ ‘ի պարգեւս:
| 21:0 Quod in Deo super omnia bona et dona requiescendum est:
| 21:1 Ի վեր քան զամենայն եւ յամենայնի հանգիր անձն իմ ‘ի տէր հանապազ, զի նա է անվախճան հանգիստ սրբոց: Տո՛ւր ինձ, քաղցր եւ սիրելի փրկիչ իմ, ‘ի քեզ հանգչել քան յամենայն արարածս, քան յամենայն փրկութիւն եւ գեղեցկութիւն, քան յամենայն փառս եւ պատիւ, քան յամենայն զօրութիւն եւ իշխանութիւն, քան յամենայն գիտութիւն եւ նրբութիւն, քան յամենայն մեծութիւն եւ ճարտարութիւն, քան յամենայն ուրախութիւն եւ ցնծութիւն, քան յամենայն քաղցրութիւն եւ մխիթարութիւն, քան յամենայն յոյս եւ խոստումն, քան յամենայն արժանաւորութիւն եւ ցանկութիւն, քան յամենայն պարգեւս եւ տուրս՝ զոր կարող ես տալ եւ հեղուլ, քան յամենայն խնդութիւն եւ հրճուանս՝ մտաց ըմբռնելի եւ իմանալի, քան ‘ի հրեշտակս ‘ի հրեշտակապետս եւ յամենայն երկնային զօրութիւնս, քան յամենայն երեւելիս եւ աներեւոյթս, եւ քան յամենայն՝ որ չես դու Աստուած իմ:
| 21:1 Super omnia et in omnibus requiesces, anima mea, in Domino semper, quia ipse est Sanctorum æterna requies. Da mihi, dulcissime et amantissime Jesus, in te super omnem salutem, et pulchritudinem, super omnem gloriam et honorem, super omnem potentiam et dignitatem, super omnem scientiam et subtilitatem, et super omnes divitias et artes, super omnem lætitiam et exultationem, super omnem famam et laudem, super omnem suavitatem, et consolationem, super omnem spem et promissionem, super omne meritum et desiderium, super omnia dona et munera quæ potest dare et infundere, super omne gaudium et jubilationem, quam potest mens capere et sentire. Denique super omnes Angelos et Archangelos, et super omnem exercitum cæli et super omnia visibilia et invisibilia, et super omne, Deus meus, quod tu, non es:
| 21:2 Զի դու, տէր Աստուած իմ, բարի ես քան զամենայն. դու միայն բարձրեալ, դու միայն ամենազօր, դու միայն ամենաբաւական եւ ամենալիր, դու միայն անուշակ եւ զուարթարար, դու միայն ամենագեղեցիկ եւ ամենասիրելի, դու միայն ազնուական եւ փառաւորեալ քան զամենայն, յոր ամենայն բարութիւնք միանգամայն լիով կան եւ միշտ եղեն եւ եղիցին: Վասն այսորիկ փոքր է եւ անբաւական, զոր ինչ բաց ‘ի քէն ինձ պարգեւես կամ զքէն յայտնես կամ խոստանաս, ցորչափ չէ իմ զքեզ տեսեալ եւ ոչ լիով ժառանգեալ: Զի անհնար է սրտի իմոյ ճշմարտութեամբ հանգչել եւ գլխովին հաճ լինել, թէ ոչ հանգիցէ ‘ի քեզ, անցեալ զանցեալ զամենայն պարգեւօք եւ զամենայն արարածովք:
| 21:2 quia tu, Deus meus, super omnia optimus es. Tu solus altissimus, tu solus potentissimus, tu solus sufficientissimus et plenissimus, tu solus suavissimus et solatiosissimus, tu solus pulcherrimus et amantissimus, tu solus nobilissimus et gloriosissimus super omnia; in quo bona cuncta simul perfecta sunt, fuerunt et erunt. Atque ideo minus est et insufficiens quidquid præter te ipsum mihi donas, et de te ipso revelas, vel promittis, te non viso nec plene adepto: quoniam quidem non potest cor meum veraciter requiescere, nec totaliter contentari, nisi in te requiescat, et omnia dona omnemque creaturam transcendat:
| 21:3 Ո՛վ սիրելի փեսայդ իմ Յիսուս Քրիստոս, գերամաքուր սիրող, որ տէրդ ես ամենայն արարածոց. ո՞ տայր ինձ թեւս ճշմարիտ ազատութեան, թռչել եւ հանգչել ‘ի քեզ: Ե՞րբ լիով տացի ինձ ճաշակել եւ տեսանել, զի քաղցր ես տէր Աստուած իմ: Ե՞րբ լիով պատսպարեցայց ‘ի քեզ, մինչեւ վասն սիրոյ քոյ չխորհել ինչ զիս, այլ զքեզ միայն ‘ի վեր քան զամենայն միտս, օրինակաւ՝ որ չէ ամենեցուն յայտնի: Առ այժմ ստէպ յոգւոց հանեմ, եւ թշուառութեան իմում ցաւագին տանիմ. զի բազում չարիք յայսմ հովտի տառապանաց պատահեն, որ զիս յոլովակի խռովեն, տրտմեցուցանեն, եւ մռայլ զինեւ արկանեն. բազում անգամ խափանեն եւ զբաղեցուցանեն, խոտորեցուցանեն եւ թակարդեն. զի մի՛ ազատ մուտ ունիցիմ առ քեզ, վայելել ‘ի քաղցր գրկախառնութիւնսն՝ յոր վայելեն միշտ երանելեացն դասք: Գութ արկցէ ‘ի քեզ հեծութիւն իմ, եւ բազմադէմ ամայութիւն իմ յերկրի:
| 21:3 O, mi dilectissime sponse Jesu Christe, amator purissime, dominator universæ creaturæ, quis mihi det pennas veræ libertatis, ad volandum et pausandum in te? O, quando ad plenum dabitur vacare mihi, et videre quam suavis es, Domine Deus meus? Quando ad plenum recolligam me in te, ut præ amore tuo non sentiam me, sed te solum supra omnem sensum et modum in modo non omnibus noto? Nunc autem frequenter gemo, et infelicitatem meam cum dolore porto, quia multa mala in hac valle miseriarum occurrunt, quæ me sæpius conturbant, et contristant et obnubilant, sæpius impediunt, et distrahunt, alliciunt et implicant, ne liberum accessum habeam ad te, et ne jucundis fruar amplexibus, præsto semper cum beatis spiritibus. Moveat te suspirium meum, et desolatio multiplex in terra:
| 21:4 Յիսուս ճառագայթ յաւիտենական փառաց, սփոփութիւն պանդխտեալս հոգւոյ. առ քեզ է բերան իմ անբարբառ, եւ լռութիւն իմ խօսի ընդ քեզ: Մինչեւ ցե՞րբ յամէ տէր իմ ‘ի գալ: Եկեսցէ առ իս յաղքատիկ իւր, եւ ուրախ արասցէ: Ձգեսցէ զձեռն իւր, եւ փրկեսցէ զտառապեալս յամենայն նեղութենէ: Ե՛կ ե՛կ, զի առանց քոյ չիք ինչ օր կամ ժամ ուրախութեան: Վասն զի դու ես ուրախութիւն իմ, եւ առանց քո թափուր է սեղան իմ: Տառապեալ եմ ես, եւ որպէս թէ ‘ի բանտ արկեալ եւ յոտնակապս պնդեալ, մինչեւ լուսով երեսաց քոց հանգուսցես զիս, եւ յազատութիւն հանցես, եւ զսխրալի դէմս քո ցուցցես:
| 21:4 O, Jesu splendor æternæ gloriæ, solamen peregrinationis animæ meæ, apud te est os meum sine voce, et silentium meum loquitur tibi. Usquequo tardat Deus meus venire? Veniat ad me pauperculum suum, et lætum faciat, mittat manum suam, et miserum eripiat de omni angustia. Veni, veni, quia nulla erit sine te quieta dies aut hora, quia tu lætitia mea, et sine te vacua est mensa mea. Miser sum, et quodammodo incarceratus, et compeditus ac gravatus, donec luce præsentiæ tuæ me reficias, ac libertati dones, et vultum amicabilem reddas ac demonstres:
| 21:5 Խնդրեսցեն այլք փոխանակ քոյ, որ զինչ հաճոյ իցէ նոցա: Ինձ ոչ է եւ ոչ եղիցի ինչ հաճոյ, բայց միայն դու Աստուած իմ, յոյս իմ եւ փրկութիւն յաւիտենական: Ոչ լռեցից, եւ ոչ դադարեցից աղաչել, մինչեւ շնորհ քո դարձի յիս, եւ դու ինքնին խօսեսցիս ընդ իս:
| 21:5 Quærant alii pro te aliud quodcumque libuerit, et mihi aliud interim nihil placet, nec placebit, nisi Deus meus, spes mea, salus æterna. Non reticebo nec depræcari cessabo, donec gratia tua revertatur nihi, quia tu intus loquaris:
| 21:6 Ահաւասիկ մերձ եմ, աւասիկ առ քեզ եմ, զի կոչեցեր զիս: Արտասուք քո եւ ցանկութիւն անձին քոյ, խոնարհութիւն քո եւ զղջումն սրտի խոնարհեցուցին զիս, եւ ածին առ քեզ:
| 21:6 Ecce adsum, ecce ego ad te venio, quia invocasti me. Lacrymæ tuæ, et desiderium animæ tuæ, humiliatio tua, et contritio cordis inclinaverunt me, et adduxerunt ad te:
| 21:7 Եւ ասացի. Տէր կոչեցի զքեզ, եւ անձկացայ վայելել ‘ի քեզ. պատրաստ եմ զամենայն արհամարհել վասն քոյ: Զի դու յառաջ զարթուցեր զիս ‘ի խնդրել քեզ: Օրհնեալ ես տէր, որ արարեր այսպիսի բարութիւն ընդ ծառայի քում ըստ բազում ողորմութեան քում: Զի՞նչ այլ ունիցի ասել ծառայ քո առ քեզ, բայց խոնարհել յոյժ առաջի քոյ, յիշելով յաւէտ զիւր անօրէնութիւն եւ զգծծութիւն: Զի չիք ինչ նման քեզ յամենայն սքանչելիս երկնի եւ երկրի. գործք քո բարի են յոյժ, եւ դատաստանք քո ճշմարիտք, եւ տեսչութիւն քո դարմանէ զամենայն: Քեզ գովութիւն եւ փառք, որ իմաստութիւնդ ես հօր. զքեզ գովեսցէ եւ օրհնեսցէ բերան իմ, անձն իմ, եւ ամենայն արարածք միանգամայն:
| 21:7 Et dixi: Domine, invocavi te, et desideravi te frui, paratus omnia respuere propter te: tu enim prior excitasti me, ut quærerem te; sis ergo benedictus, Domine, qui fecisti hanc bonitatem cum servo tuo, secundum multitudinem misericordiæ tuæ. Quid habet ultra dicere, Domine, servus tuus coram te, nisi ut humiliet se valde ante te, memor semper propriæ iniquitatis, et infirmitatis et vilitatis. Non enim est similis tui in cunctis mirabilibus cæli, et terræ. Sunt opera tua bona valde, Domine, judicia vera, et providentia tua reguntur universa. Laus ergo tibi et gloria, o Patris sapientia, te laudet et benedicat os meum, anima ma, et cuncta creata simul:
|
Copyright (C) 2008-2022 |