20:0 Յաղագս Խոստովանութեան անձին
տկարութեան. եւ կենցաղոյս
թշուառութեանց:
| 20:0 De confessione propriæ infirmitatis, et hujus vitæ miseriis:
| 20:1 Խոստովան եղէց զինէն զանիրաւութիւն իմ. խոստովան եղէց քեզ, տէր, զտկարութիւն իմ: Բազում անգամ խուն ինչ իրք են, որ նկուն առնեն զիս եւ տխրեցուցանեն: Առաջադրեմ արիանալ, այլ ‘ի գալ դոյզն փորձութեան՝ անձկութիւն մեծ ունի զիս: Ի չնչին իմն իրաց երբեմն ծանր փորձութիւն գայ ‘ի վերայ: Եւ ‘ի կարծեալ զիս առ վայր մի յապահովի, յանկարծ գտանիմ ‘ի դոյզն փչմանէ որպէս թէ յաղթեալ:
| 20:1 Confiteor adversum me injustitiam meam; confitebor tibi, Domini, infirmitatem meam. Sæpe parva res est quæ dejicit et contristat. Præpono me firmiter acturum, sed cum modica tentatio venerit, magis mihi sit angustia. Valde vilis quandoque res est, unde gravis tentatio provenit; dum puto me aliquantulum tutum, cum non sentio, invenio me nonnunquam pæne devictum ex levi flatu:
| 20:2 Եւ արդ տե՛ս, տէր, զխոնարհութիւն իմ եւ զտկարութիւն՝ որում ամենայնիւ իրագէտդ ես: Ողորմեա, եւ ապրեցո զիս ‘ի կաւոյ, զի մի՛ ընկլայց եւ մի՛ մնացից անկեալ կործանեալ իսպառ: Այս է որ յոլովակի գանէ զիս, եւ առաջի քո յամօթ առնէ. զի դիւրասահ եմ, եւ տկար ‘ի կալ հակառակ կրից: Թէպէտ եւ ոչ գլխովին բերիմ ‘ի հաւանութիւն, բայց եւ վանել զնոսա տաղտկալի է ինձ եւ ծանր. եւ ձանձրանամ յոյժ՝ հանապազ լինել ընդ նոսա ‘ի կռուի: Եւ յայսմանէ իմանամ զիմ տկարութիւն, զի դիւրագոյն յիս յարձակին գարշ ցնորք քան թէ մեկնին:
| 20:2 Vide ergo, Domine, humilitatem meam, et fragilitatem tibi undique notam. Miserere mei, et eripe me de luto, ut non infigar, non permaneam devictus usquequaque. Hoc est quod me frequenter reverberat, et coram te confundit, quod tam labilis sum, et infirmus ad resistendum passionibus, et si non omnino ad consensionem, tamen mihi etiam molesta et gravis est earum infectatio, et tædet valde sic quotidie vivere in lite. Exhinc nota sit mihi infirmitas mea, quia multo facilius irrunt abominandæ semper phantasiæ, quam discedunt:
| 20:3 Երանի՜ թէ Աստուածդ Իսրայէլի հզօր, որ նախանձաւորդ ես հոգւոց հաւատացելոց, հայէիր ‘ի ծառայի քո յաշխատութիւնս եւ ‘ի ցաւս, եւ օգնէիր սմա յամենայնի՝ յոր վայր եւ երթայր: Զօրացո զիս երկնաւոր զօրութեամբ, զի մի՛ մարդն հին՝ տառապեալ մարմինն՝ ոչ լիով հնազանդեալ հոգւոյ, իշխեսցէ տիրել. ընդ որում հարկ լիցի մաքառել, ցորչափ է յիս շունչ ‘ի թշուառ կենցաղումս: Բա՜բէ, որպիսի՛ ինչ են այս կեանք, ուր ոչ պակասեն նեղութիւնք եւ տառապանք, ուր լի է ամենայն որոգայթիւք եւ թշնամեօք: Զի ‘ի մեկնել միոյ նեղութեան կամ փորձութեան՝ միւս այլ ‘ի վերայ գայ: Նա՝ ‘ի մղել անդ առաջնոյ մարտի, այլք բազումք ‘ի վերայ հասանեն յանկարծակի:
| 20:3 Utinam, fortissime Deus Israel, zelator animarum fidelium, respicias servi tui laborem et dolorem, adsistasque illi in omnibus ad quæcumque perrexerit. Robora me cælesti fortitudine, neque vetus homo, misera caro spiritui necdum bene subjecta valeat dominari, adversus quam certare oportebit, quamdiu spiratur in hac vita miserrima. Heu, qualis est hæc vita? Ubi non desunt tribulationes, et miseriæ; ubi plena laqueis, et hostibus sunt omnia. Nam una tribulatione seu tentatione recedente, alia accedit, sed et adhuc priore durante conflictu aliæ plures superveniunt et insperatæ:
| 20:4 Եւ զիա՞րդ հնար իցէ սիրել զկեանս, որ այսպիսիս ունի դառնութիւնս, եւ այսչափ չարիք եւ թշուառութիւնք են ‘ի նմա: Զիա՞րդ կոչիցի եւ կեանք, որ այսպիսիս ծնանի մահունս եւ ժանտախտս. բայց սակայն սիրի, եւ բազումք խնդրեն ‘ի գրգանս նորա վայելել: Յանդիմանի յոլովակի աշխարհ, թէ խաբեբայ է եւ սնոտի. բայց ոչ դիւրաւ թողուն զնա, զի ցանկութիւնք մարմնոյ զօրացեալ են յոյժ: Է ինչ ‘ի նմա, որ ձգէ ‘ի սէր. եւ է ինչ, որ յարհամարհութիւն: Ձգեն ‘ի սէր աշխարհի ցանկութիւն մարմնոյ, ցանկութիւն աչաց, եւ ամբարտաւանութիւն աստի կենաց: Բայց պատիժք եւ թշուառութիւնք, որք իրաւամբք զհետ գան այնց, ատելութիւն բերեն աշխարհի եւ տաղտկութիւն:
| 20:4 Et quomodo potest amari vita hominis habens tantas amaritudines, et tot subjecta calamitatibus et miseriis? Quomodo etiam dicitur vita tot generans mortes et pestes? Et tamen amatur, et delectari in ea quæritur a multis. Reprehenditur frequenter mundus tanquam fallax sit, et vanus, nec tamen facile relinquitur, cum concupiscentiæ carnis dominantur. Sed alia trahunt ad amandum, alia ad contemnendum, alia ad amorem mundi, carnis desiderium, desiderium oculorum et superbia vitæ; sed pœnæ et miseriæ sequentes ea odium mundi pariunt et tædiunt:
| 20:5 Այլ ո՜վ աղէտիցս, յաղթէ թիւր հեշտութիւն՝ աշխարհասէր մտաց, եւ զլինելն ընդ փշովք՝ փափկութիւնս համարի. զի զԱստուծոյ քաղցրութիւն եւ զներքին առաքինութեանն զուարճութիւն ոչ ետես եւ ոչ ճաշակեաց: Բայց որք զաշխարհ կատարելապէս արհամարհեն, եւ ըստ սուրբ խրատու յԱստուած կեալ կամին, այնք զԱստուծոյ քաղցրութիւնն զխոստացեալն ճշմարիտ հրաժարողաց ոչ անգիտանան. եւ թէ քանի՛ սխալէ աշխարհ եւ խաբի, յայտնի տեսանեն:
| 20:5 Sed vincit, proh dolor, delectatio prava mentem mundo deditam, et esse sub sentibus delicias reputat, quia Dei suavitatem, et internam virtutis amœnitatem nec vidit nec gustavit. Qui qutem mundum perfecte contemnunt, et Deo vivere sub sancta disciplina student, isti dulcedinem divinam veris abrenuntiatoribus promissam non ignorant, et quam graviter mundus errat, et varie fallitur, vident:
|
Copyright (C) 2008-2022 |