19:0 Յաղագս տանելոյ անիրաւութեանց,
եւ ցոյց ճշմարիտ համբերողի:
| 19:0 De tolerantia injuriarum, et quis verus patiens perhibetur:
| 19:1 Զի՞նչ է զոր խօսիսդ, որդեակ. լռեա ‘ի քրթմնջելոյ, յիմ եւ յայլոց սրբոց չարչարանս հայեցեալ: չեւ եւս արեամբ չափ հակառակ կացեր. թեթեւ ինչ է զոր դուդ կրես, առ այնոքիւք՝ որք բազումս կրեցին, ուժգին փորձեցան, ծանունս նեղեցան, եւ բազմօրինակ հանդիսացան ‘ի փորձ: Ապա յուշ լիցին քեզ այլոց ծանր ծանր չարակրութիւնք, զի թեթեւագոյն տարցիս քոց փոքունց: Եւ թէ ոչ թուին քեզ փոքունք, զգոյշ լեր, գուցէ եւ այդ ‘ի քումմէ կարճմտութենէ իցէ: Բայց թէ մեծ իցեն եւ թէ փոքր, ջանա ամենայնի ժուժկալութեամբ համբերել:
| 19:1 Quid est quod loqueris o fili? Cessa conqueri, considera meam et aliorum Sanctorum passionem. Nondum usque ad sanguinem restitisti. Parum est quod tu pateris in comparatione eorum, qui tam multa passi sunt, tam fortiter tentati, tam graviter tribulati, tam multipliciter probati, et exercitati. Oportet igitur aliorum graviora ad mentem reducere, ut levius feras tua minima. Et si tibi minima non videntur, vide ne et hoc tua faciat impatientia. Sive tamen parva, sive magna sint, stude cuncta patienter ferre:
| 19:2 Որչափ քաջ պատրաստիս ‘ի համբերութիւն, այնչափ իմաստութեամբ գործես, եւ առաւել վարձուց լինիս արժանի. եւ դիւրագոյն եւս տանիս, եթէ քո սիրտ եւ գործք ‘ի դոյն քաջութեամբ պատրաստեալ իցեն: Մի՛ ասեր թէ չեմ կարող զայդ ամենայն յառնէ այդպիսւոյ կրել, եւ իրք այդպիսի չեն ինձ տանելի, զի վնաս մեծ հասոյց ինձ, եւ մեղ ‘ի վերայ իմ դնէ զոր չիք իմ խորհեալ բնաւ. այլում մտադիւր տարայց որպէս զիարդ տանելի թուիցի: Անմիտ է խորհուրդ այդպիսի, որ ‘ի համբերութեանն առաքինութիւն ոչ հայի, եւ ոչ թէ յումմէ պսակի. այլ զանձինս կշռէ, եւ զնախատինսն՝ որ ‘ի վերայ գան:
| 19:2 Quanto melius te ad patiendum disponis, tanto sapientius agis, et amplius promereris et feres levius animo et usu ad hoc non segniter paratus. Nec dica: Non valeo hæc ab homine tali pati, nec hujuscemodi mihi patienda sunt: grave enim intulit damnum, et improperat mihi quæ nunquam cogitaveram; sed ab alio libenter patiar, et sicut patienda videro. Insipiens est talis cogitatio, quæ virtutem patientiæ non considerat, nec a quo coronanda erit; sed magis personas, et offensas sibi illatas perpendit:
| 19:3 չէ ճշմարիտ համբերող, որ համբերել ոչ կամի, բայց եթէ որչափ անձին բարւոք թուի, եւ յումմէ հաճոյ է նմա: Ճշմարիտ համբերողն ոչ հայի թէ վիշտն յումմէ գայ, արդեօք յիւրմէ առաջնորդէ՞, ‘ի հաւասարակցէ՞, թէ ‘ի ստորակայէ. արդեօք ‘ի բարի՞ եւ ‘ի սուրբ առնէ, թէ ‘ի խեղաբարոյէ եւ յանարժանէ: Այլ անխտիր յամենայն արարածոց որչափ եւ քանիցս անգամ վիշտ ինչ նմա պատահէ, զայն ամենայն ‘ի ձեռանէ Աստուծոյ գոհութեամբ ընդունի, եւ մեծ շահ համարի. վասն զի ոչինչ, թէպէտ եւ փոքր իցէ՝ բայց վասն Աստուծոյ յանձն առեալ, մնայ առաջի Աստուծոյ անվարձ:
| 19:3 Non est verus patiens qui non vult pati, nisi quantum sibi visum fuerit, et a quo sibi placuerit. Verus autem patiens non attendit a quo homine, utrum a Prælato suo, an ab alio æquali, an inferior, utrum a bono, et sancto viro, vel a perverso, et indigno exerceatur. Sed indifferenter ab omni creatura, quantumcumque et quotiescumque ei aliquid adversi acciderit, totum hoc gratanter de manu Dei accipit, et ingens lucrum reputat, quia nihil apud Deum, quantumlibet parvum pro Deo tamen passum, poterit sine merito transire:
| 19:4 Ապա պատրաստ լեր ‘ի պատերազմ, եթէ կամիս ունել զյաղթութիւն: Առանց մարտի ոչ կարես ժամանել պսակի համբերութեան: Եթէ կրել ինչ ոչ կամիս, ‘ի պսակէ հրաժարես: Ապա թէ պսակիլ կամիս, մարտիր արիաբար, եւ համբեր երկայնմտութեամբ: Առանց ճգնաց ոչ լինի դիմել ‘ի հանգիստ, եւ ոչ առանց պատերազմի ժամանէ ոք յաղթութեան:
| 19:4 Esto igitur expeditus ad pugnam, si vis habere victoriam. Sine certamine non potes venire ad patientiæ coronam; si pati non vis, recusas coronari. Si autem coronari desideras, certa viriliter, sustine patienter. Sine labore non tenditur ad requiem, nec sine pugna pervenitur ad victoriam:
| 19:5 Հնարաւոր լիցի ինձ տէր՝ շնորհօք, որ ինչ անհնար թուի բնութեամբ: Դու գիտես զի տկար եմ ‘ի համբերել, եւ վաղ լքանիմ ‘ի յառնել դոյզն վշտաց: Եղիցի ինձ ամենայն վշտակրութիւն վասն անուան քո սիրելի եւ ըղձալի: Զի կրել եւ չարչարիլ վասն քոյ՝ կենսաբեր են հոգւոյ իմոյ:
| 19:5 Fac mihi possibile, Domine, per gratiam, quod mihi impossibiel videtur per naturam. Tu scis quod modicum possum pati, et quod cito dejicior, levi exsurgente adversitate. Efficiatur mihi quælibet exercitatio tribulationis, pro nomine tuo amabilis, et acceptabilis: nam pati et vexari pro te valde salubre est animæ meæ:
|
Copyright (C) 2008-2022 |