10:0 Թէ արհամարհողին զաշխարհ՝
քաղցր է ծառայել Աստուծոյ:
| 10:0 Cap:
| 10:1 Արդ միւսանգամ խօսեցայց տէր, եւ ոչ լռեցից. բարբառեցայց յականջս Աստուծոյ իմոյ, տեառն իմոյ, եւ թագաւորի իմոյ, որ էն ‘ի բարձունս: Որպէս զի մեծ է օրհնութիւն քաղցրութեան քո տէր, զոր պահեցեր երկիւղածաց քոց: Զինչ ես սիրողաց քոց, եւ որոց յամենայն սրտէ ծառայեն քեզ: Ահա անճառելի է ճաշակ քաղցրութեան քո, զոր առատաձեռնես ‘ի սիրելիս քո: Յայսմ առաւելապէս ցուցեր առ իս զքաղցրութիւն սիրոյ քոյ, զի որ ոչն էի՝ արարեր զիս. եւ որ օտարացեալն էի ‘ի քէն՝ դարձուցեր զիս ծառայել քեզ, եւ հրամայեցեր ինձ սիրել զքեզ:
| 10:10 Quod spreto mundo dulce est servire Deo:
| 10:2 Ո՜վ աղբիւր անսպառ սիրոյ, զի՞նչ ասացից զքէն: Զիա՞րդ իշխեցից մոռանալ զքեզ, որ հաճեցար յիշել զիս՝ եւս եւ յորժամ հիւծեալն էի եւ ‘ի կորուստ մատնեալ: Ի վեր քան զամենայն ակնկալութիւն՝ արարեր ընդ ծառայի քում ողորմութիւն, եւ քան զամենայն արժանաւորութիւն՝ ցուցեր առ իս շնորհ եւ բարեկամութիւն: Զի՞նչ տաց քեզ տրիտուր փոխանակ շնորհիս: Զի ոչ ամենեցուն տուեալ է, թողեալ զամենայն՝ յաշխարհէ հրաժարել, եւ միանձնական կեանս յանձն առնուլ: Մեծ ինչ իցէ՝ ծառայել ինձ քեզ, որում ամենայն արարածք պարտապան են ծառայել: Ոչ մեծ ինչ թուի ինձ՝ ծառայել քեզ. այլ այն թուի մեծ եւ զարմանալի, զի զայսպիսի աղքատ եւ անարժան հաճեցար ընդունիլ ‘ի ծառայութիւն, եւ սիրելեաց քոց ծառայից դասակցեցեր:
| 10:1 Nunc iterum loquar, Domine, et non silebo. Dicam in auribus Dei mei, et Regis mei qui est in excelso. O, quam magna est multitudo dulcedinis tuæ, Domine, quam abscondisti timentibus te. Sed quid es amantibus te? Quid toto corde tibi servientibus? Vere ineffabilis dulcedo contemplationis tuæ, quam largiris amantibus te. In hoc maxime ostendisti dulcedinem charitatis tuæ, quia cum no essem, fecisti me, et cum errarem longe a te, reduxisti me, ut servirem tibi, et præcepisti ut diligam te:
| 10:3 Ահա քո է ամենայն, զոր ունիմ, եւ որով քեզն ծառայեմ: Բայց սակայն դու ինձ ծառայես, քան ես քեզ: ահա երկինք եւ երկիր, զորս ‘ի սպասաւորութիւն մարդկան արարեր, ‘ի պատրաստի կան. եւ օրըստօրէ զքո հրամայեալսդ կատարեն: Եւ ոչ այսպիսի միայն, այլ եւ զհրեշտակս ‘ի սպասաւորութիւն մարդոյ կարգեցեր: Եւ որ վերագոյնն է քան զամենայն, դու ինքն հաճեցար մարդկան ծառայել, եւ զանձն քո տալ նոցա խոստացար:
| 10:2 O, fons amoris perpetui, quid dicam de te? Quomodo potero tui oblivisci, qui mei recordari dignatus es? Et postquam contabui, et perii, fecisti ultra omnem spem misericordiam cum servo tuo, et ultra omne meritum gratiam et amicitiam exhibuisti. Quid retribuam tibi pro gratia ista? Non enim omnibus datum est, ut omnibus abdicatis sæculo renuntient, et monasticam vitam assumant. Nonquid non magnum est ut tibi serviam, cui omnis creatura servire tenetur? Non magnum mihi videri debet? Sed potius hoc mihi magnum et admirandum paret, quod tam pauperem et indignum dignaris in servum recipere, et dilectis servis tuis adunare:
| 10:4 Զի՞նչ տաց տրիտուր ընդ բիւրուց բարեաց: Ո՞ տայր ինձ ծառայել քեզ զամենայն աւուրս կենաց իմոց: Ո՞ տայր ինձ գէթ օր մի արժանի պաշտօն քեզ մատուցանել, որ արժանիդ ես ամենայն պաշտաման եւ պատուոյ եւ անվախճան փառատրութեան: Ճշմարտապէս տէր իմ ես դու, եւ ես քո չնչին ծառայ, որ յամենայն զօրութենէ պարտապան եմ քեզ ծառայել, եւ ոչ երբէք լռել ‘ի քումմէ փառատրութենէ: Ընդ այս հաճեալ եմ, եւ այսմ ցանկամ. եւ որ ինչ թերին է, զայն դու հաճեսցիս լնուլ:
| 10:3 Ecce omnia tua sunt quæ habeo, et unde tibi servio. Verumtamen vice versa tu mihi magis servis, quam ego tibi. Ecce cælum et terra, quæ in ministerio hominis creasti, præsto sunt et faciunt quotidie quæcumque mandasti. Et hoc parum est: quin etiam Angelos in ministerio hominis creasti et ordinasti. Transcendit autem hæc omnia, quod tu homini servire dignatus es, et te ispum daturum promisisti:
| 10:5 Մեծ պատիւ եւ մեծ փառք են՝ քեզ ծառայել, եւ զամենայն վասն քոյ արհամարհել: Զի մեծ շնորհս ստասցին, որք կամակար մտօք՝ քոյ սուրբ ծառայութեանդ ընդ լծով մտանիցեն: Զքաղցր մխիթարութիւն սուրբ հոգւոյն գտցեն, որք վասն սիրոյ քո յամենայն մարմնական բերկրութեանց ‘ի բաց կացցեն: Եւ ‘ի մեծի ազատութեան մտաց վայելեսցեն, որք վասն անուան քո յանձուկ ճանապարհ մտանիցեն, եւ յամենայն աշխարհային հոգոց հրաժարեսցին:
| 10:4 Quid dabo tibi pro istis millibus bonis? Utinam possem tibi servire cunctis diebus vitæ meæ. Utinam vel uno die dignum servitium exhibere sufficerem. Vere tu es dignus omni servitio, omni honore et laude æterna. Vere Dominus meus es, et ego pauper servus tuus, qui totis viribus teneor servire tibi, nec unquam in laudibus tuis debeo fastidire. Sic volo, sic desidero, et quidquid mihi deest, tu digneris supplere:
| 10:6 Ո՜վ հաճելի եւ քաղցր ծառայութեանն Աստուծոյ, որով լինի մարդ ճշմարտապէս սուրբ եւ ազատ: Ո՜վ սրբանուէր պաշտաման կրօնաւորական կարգի, որ առնէ զմարդ հրեշտակաց հաւասար, Աստուծոյ հաճոյ, դիւաց ահաւոր, եւ ամենայն հաւատացելոց գովելի: Ո՜վ փարելի եւ յաւէտ ըղձալի ծառայութեանս, որով լինի արժանանալ գերակայ բարութեան, եւ ստանալ զանվախճան խնդութիւն:
| 10:5 Magnus honor, magna gloria tibi servire, et omnia per te, propter te contemnere. Habebunt enim gratiam magnam, qui sponte se subjecerint tuæ sanctissimæ servituti, et invenient suavissimam Spiritus Sancti consolationem. Consequentur magnam cordis libertatem, qui pro nomine tuo arctam ingrediuntur viam, et omnem mundanam neglexerint curam:
| | | 10:6 O, grata et jucunda Dei servitus, qua homo veraciter efficitur liber et sanctus. O, sacer status religiosi famulatus, qui hominem Angelis reddit æqualem, Deo placabilem, dæmonibus terribilem, et cunctis fidelibus commendabilem. O, amplectendum et semper optandum servitium, quo promeretur summum bonum, et gaudium promeretur sine fine permansurum:
|
Copyright (C) 2008-2022 |