5:0 Յաղագս ճանաչելոյ զչափ անձին:
| 5:0 De propria consideratione:
| 5:1 Անմարթ է մեզ կարի իմն հաւատալ անձանց. զի բազում անգամ չիք մեր շնորհ եւ իմաստութիւն: Խուն ինչ լոյս է ‘ի մեզ. եւ զայն վաղվաղակի հեղգութեամբ կորուսանեմք: Յոլովակի չհայիմք եւ ‘ի ներքին մեր կուրութիւն: Բազում անգամ չարաչար գործեմք, եւ եւս չարաչար պատճառանս պատճառեմք: Է զի ‘ի կրից շարժիմք, եւ նախանձաւորութիւն կարծեմք: Զայլոց մանունս յանդիմանեմք, եւ զմերովք մեծամեծօք հարեւանցիկ առնեմք: Քաջ վաղվաղակի խորհիմք եւ կշռեմք, թէ զի՛նչ յայլոց կրեմք. բայց թէ որչափ ինչ այլք ‘ի մէնջ կրեն, յայն ինչ ոչ հայիմք: Թէ ոք բարիոք եւ ուղիղ զիւրսն կշռէր, չգտանէր յայլս ծանր ինչ նիւթ դատողութեան:
| 5:1 Non possumus nobis ipsis nimis credere, quia sæpe gratia nobis deest, modicum lumen est in nobis, et hoc cito per negligentiam amittimus. Sæpe etiam non advertimus, quod tam cæci intus sumus. Sæpe male agimus, et peius excusamus. Et passione interdum movemur, et zelum putamus. Parva in aliis reprehendimus, et nostra maiora pertransimus. Satis cito persentimus et ponderamus quid ab aliis sustinemus; sed quantum alii de nobis sustinent, non advertimus. Qui bene et recte sua ponderaret, non esset quid de alio graviter iudicaret:
| 5:2 Այր ներանձնաւոր զանձին փոյթ քան զամենեցուն վերադասէ. եւ որ ժրաջան անձին միտ դնէ, դիւրին է նմա զայլոց լռել: Ոչ երբէք լինիս ներանձնացեալ եւ փոյթեռանդն, թէ ոչ լռես զօտարոտուոց, եւ առաւելապէս ‘ի քեզ հայիս: Թէ Աստուծոյ եւ անձին միտ դնես բոլորովին, սակաւ շարժեն զքեզ, զոր ինչ արտաքոյ տեսանես: Ո՞ւր ես, յորժամ ոչ անձին միտ դնես: Եւ յորժամ զանձնէ հեղգացեալ՝ զամենայն հետազօտես, զի՞նչ օգտիս: Եթէ զխաղաղութիւն խնդրէիր եւ զճշմարիտ միաբանութիւն, պարտ էր քեզ՝ զամենայն իսկ ‘ի վերջոյ դասել, եւ զքեզ միայն առաջի աչաց ունել:
| 5:2 Internus homo sui ipsius curam omnibus curis anteponit: et qui sibi ipsi diligenter intendit, faciliter de aliis tacet. Nunquam eris internus et devotus, nisi de aliis silueris et ad te ipsum specialiter respexeris. Si tibi ipsi et Deo totaliter intendis, modicum te movebit, quod foris percipis. Ubi es, quando tibi ipsi præsens non es? Et quando omnia percurristi, quid te neglecto profecisti? Si debes habere pacem et unionem veram, oportet, quod totum adhuc postponas et te solum præ oculis habeas:
| 5:3 Վասն այսորիկ բազումս օգտիս, եթէ պարապորդ պահես զանձն յամենայն առօրեայ հոգոց: Եւ կարի իմն յետնեալ գտանիս, եթէ զառօրեայքս մեծ ինչ գրես: Մի՛ ինչ մեծ թուեսցի քեզ, մի՛ ինչ բարձր, մի՛ ինչ ըղձալի, եւ մի՛ ինչ ընդունելի, բայց միայն Աստուած եւ աստուծոյքն: Զամենայն սնոտի համարեսջիր, զի՛նչ եւ մխիթարութիւն դիպեսցի քեզ յարարածոց: Անձն որ սիրէ զԱստուած, առ Աստուծով արհամարհ համարի զամենայն: Միայն Աստուած յաւիտենական եւ անչափ՝ լցուցիչ է ամենայնի, սփոփութիւն անձին, եւ ճշմարիտ ուրախութիւն սրտի:
| 5:3 Multum proinde proficies, si te seriatum ab omni temporali cura conserves. Valde deficies, si aliquid temporale reputaveris. Nihil altum, nihil magnum, nihil gratum, nihil acceptum tibi sit, nisi pure Deus, aut de Deo sit. Totum vanum exstima, quidquid consolationis occurrit de aliqua creatura. Amans Deum anima sub Deo contemnit, despicit universa. Solus Deus æternus et immensus, implens omnia, solatium est animæ et vera mentis lætitia:
|
Copyright (C) 2008-2022 |