11:0 Յաղագս սակաւութեան սիրողաց
խաչին Յիսուսի:
| 11:0 De paucitate amatorum crucis:
| 11:1 Ունի Յիսուս արդ բազում սիրողս արքայութեան իւրոյ երկնաւորի, այլ բարձողս խաչի իւրոյ սակաւս: Բազումս ունի փափաքողս մխիթարութեան, այլ նեղութեան՝ սակաւս: Բազումս գտանէ հաղորդս սեղանոյ. այլ սակաւս պահոց պնդութեան: Ամենեքին ցանկան ուրախ լինել ընդ նմա, սակաւք կամին կրել ինչ վասն նորա: Բազումք զհետ երթան Յիսուսի մինչ ‘ի բեկումն հացին, բայց սակաւք մինչեւ ցարբումն չարչարանաց բաժակին: Բազումք զսքանչելիս նորա յարգեն, սակաւք նախատանաց խաչին զկնի երթան: Բազումք զՅիսուսի սիրեն, ցորչափ ոչ պատահէ ինչ նոցա վիշտ: Բազումք գովեն զնա եւ օրհնեն, ցորչափ մխիթարութիւնս ինչ ‘ի նմանէ ընդունին: Բայց թէ թաքչի Յիսուս ‘ի նոցանէ եւ տրտունջ լուծանին եւ կամ ‘ի կարի իմն լքումն:
| 11:1 Habet autem Jesus multos amatores sui regnis cælestis, sed paucos bajulatores suæ crucis. Plures invenit socios mensæ sed paucos abstinentiæ. Omnes volunt cum Christo gaudere, sed pauci volunt aliquid pro ipso sustinere. Multi sequuntur Jesum usque as fractionem panis, sed pauci ad bibendum calicem passionis. Multi miracula ejus venerantur, sed pauci ignominias crucis sequuntur. Multi Jesum diligunt, quamdiu adversa non contingunt. Multi illum laudant et benedicunt, quamdiu consolationes aliquas ab ipso recipiunt. Si autem Jesus se abscondiderit, et modicum eos reliquerit, aut in querimoniam aut in dejectionem nimiam cadunt:
| 11:2 Բայց որք զՅիսուս վասն Յիսուսի, եւ ոչ վասն իւրեանց մխիթարութեանց սիրեն, յամենայն նեղութիւնս եւ յանձկութիւնս սրտի իբրեւ ‘ի մեծի մխիթարութեան օրհնեն զնա: Թէպէտ եւ չտայր ինչ երբէք նոցա մխիթարութիւն, սակայն եւ այնպէս միշտ օրհնէին զնա, եւ միշտ գոհանային:
| 11:2 Qui autem Jesum propter Jesum, et non propter aliquam suam consolationem propriam diligunt, ipsum in tribulatione, et in angustia cordis, sicut in summa consolatione diligunt, et benedicunt. Et si eis consolationem nunquam dare vellet, ipsum tamen laudarent, et semper gratias agere vellent:
| 11:3 Ո՜վ, որպէս հզօր է սէրն Յիսուսի անապակ եւ յամենայն դիւրութենէ եւ ‘ի սիրոյ անձին անխառն: Ո՞չ վարձկանս կոչել արժան իցէ զամենեսին, որք միշտ ‘ի խնդիր են մխիթարութեան: Ո՞չ անձնասէրք իցեն քան քրիստոսասէրք, որք զդիւրութիւն եւ զշահ անձանց միշտ խորհին: Ո՞ւր գտանիցի ոք, որ ձրի պաշտիցէ զԱստուած:
| 11:3 O, quantum potest amor Jesu purus, nullo propio commodo vel amore permixtus. Nonne omnes mercenarii sunt dicendi, qui consolationes semper quærunt? Nonne amatores sui magis quam Jesu probantur qui sua commoda vel lucra semper meditantur:
| 11:4 Դուն ուրեք գտանի ոք այնպէս հոգեւոր, որ յամենայնէ իցէ մերկացեալ: Քանզի զճշմարիտ աղքատն հոգւով եւ զմերկիկն յամենայն արարածոց ո՞վ գտանիցէ: Ի հեռաստանէ եւ ‘ի վերջին սահմանաց է յարգ նորա: Եթէ տացէ մարդ զամենայն զիւր ինչս, ահա չէ ինչ: Թէպէտ եւ արասցէ ապաշխարութիւն մեծ, դեռ սակաւ ինչ է: Թէպէտ եւ խելամուտ լիցի ամենայն գիտութեանց, դեռ ‘ի բացէ է: Թէպէտ եւ ստասցի առաքինութիւնս մեծամեծս եւ մեծաբորբոք եռանդն, դեռ բազում ինչ պակաս է նմա. յայտ է թէ ինչ մի, որ մեծապէս պիտոյ է նմա: Եւ ո՞չ իցէ այն: Զի ‘ի թողուլ զամենայն՝ թողցէ եւ զանձն, եւ յիւրմէ գլխովին ելցէ արտաքս, եւ ոչինչ յառանձնական սիրոյ կալցի առ իւր: Եւ իբրեւ արասցէ զամենայն՝ զոր գիտէր թէ պարտ է առնել, համարեսցի թէ չէ ինչ իւր արարեալ:
| 11:4 Ubi invenitur talis, qui velit servire Deo gratis? Raro invenitur tam spiritualis aliquis qui omnibus sit nudatus. Nam verum spiritu pauperem ab omni creatura nudum quis inveniet? Procul et de omnibus finibus pretium ejus. Si dederit homo omnem substantiam suam, adhuc nihil est. Et si fecerit pœnitentiam magnam, adhuc exiguum est. Et si apprehenderit omnem scientiam, adhuc longe est. Et si habuerit virtutem magnam, et devotionem nimis ardentem, adhuc sibi multum deest. Unum scilicet, quod sibi summe necessarium est. Quid illud? Ut omnibus relictis se relinquat, et a se totaliter exeat, nihilque de privato amore retineat. Cum omnia fecerit quæ facienda noverit, nihil se fecisse sentiat:
| 11:5 Մի՛ մեծ ինչ գրեսցէ, զոր հնար էր մեծ համարել, այլ ճշմարտութեամբ ծառայ անպիտան զանձն խոստովանեսցի, որպէս եւ ճշմարտութիւնն ասէ. Յորժամ առնիցէք զամենայն հրամայեալսն ձեզ, ասասջիք եթէ ծառայք անպիտան եմք: Յայնժամ ստուգութեամբ աղքատ եւ մերկ լիցի հոգւով, եւ կարող լիցի ընդ մարգարէին ասել. Զի միամօր եւ աղքատ եմ ես: Սակայն չիք ոք փարթամագոյն, եւ ոչ զօրագոյն քան զայն, որ գիտէ զինքն եւ զամենայն թողուլ, եւ ‘ի յետին նուաստութիւն զանձն իջուցանել:
| 11:5 Non grande ponderet quod grandis extimari possit, sed in veritate fervum inutilem se pronunciet. Sicut veritas ait: Cum feceritis omnia quæ nobis præcepta sunt, adhuc dicite, quia servi inutiles sumus. Tunc vero pauper, et nudus spiritu esse poterit, et cum Propheta dicere: Quia unicus et pauper sum ego. Nemo isto ditior, nemo tam liberior, nemo potentior eo, qui scit se et omnia relinquere et ad infimum se ponere:
|
Copyright (C) 2008-2022 |