10:0 Յաղագս գոհութեան առ շնորհս
Աստուծոյ:
| 10:0 De gratitudine progratia Dei:
| 10:1 Զի՞ խնդրես դու հանգիստ, որ ծնար յաշխատութիւն: Տուր զանձն ‘ի համբերութիւն, եւ մի՛ ‘ի մխիթարութիւնս. ‘ի խաչակրութիւնս, եւ մի՛ յուրախութիւն: Ո՞վ ոք յաշխարհայնոց ոչ մտադիւր ընդունէր զհոգեւորականն մխիթարութիւն եւ զուրախութիւն, եթէ յամենայն ժամ կարողանայր ‘ի ձեռս բերել: Քանզի ‘ի վեր են հոգեւորական մխիթարութիւնք, քան զամենայն աշխարհական փափկութիւնս եւ մարմնական հեշտութիւնս: Զի ամենայն աշխարհային փափկութիւնք եւ գրգանք՝ կամ սնոտի են, եւ կամ զազրոտի: Միայն հոգեւոր գրգանք են բերկրականք եւ վայելչականք, ծնունդք առաքինութեանց, եւ աստուածապարգեւ ձիրք մաքուր մտաց: Բայց յայսոսիկ աստուածաձիր մխիթարութիւնս՝ ոչ ոք ըստ կամս իւր յամենայն ժամ վայելել զօրէ. վասն զի ժամանակ փորձութեան ոչ յերկար լռէ:
| 10:1 Quid quæris quietem, cum natus sis ad laborem, ad patientiam magis quam ad consolationem, et ad crucem portandam magis quam ad lætitiam? Quis etiam sæcularium non libenter consoltionem et lætitiam spiritualiem acciperet, si semper obtinere posset? Excedunt enim spirituales consolationes omnes mundi delicias et carnis voluptates. Nam omnes deliciæ mundanæ aut turpes, aut vanæ sunt. Spirituales vero deliciæ solæ sunt jucundæ et honestæ ex virtutibus progenitæ, et a Deo puris infusæ mentibus. Sed istis divnis consolationibus nemo semper pro suo affectu frui valet, quia tempus tentationis non diu cessat:
| 10:2 Արդ վերնական այցելութեանս յոյժ դիմադարձի սուտ ազատութիւն մտաց, եւ կարի իմն վստահութիւն յանձն: Բարերար է Աստուած ‘ի տալ զշնորհս մխիթարութեան. բայց ապերախտի մարդ, եթէ ոչ զամենայն փոխատրէ Աստուծոյ գոհութեամբ: Վասն այսորիկ ոչ զեղուն ‘ի մեզ բարութիւնք շնորհաց, զի ապերախտ եմք տուողին, եւ ոչ զամենայնն անդրէն հեղումք ‘ի բուն աղբիւր անդր: Զի միշտ շնորհի է արժանի, որ զարժանին մատուցանէ շնորհակալութիւն. եւ բառնի յամբարտաւանէն, որ ինչ խոնարհի շնորհին:
| 10:2 Multum contrariatur supernæ visitationi salsa libertas animi, et magna confidentia sui. Deus benefacit consolatinis gratiam dando, sed homo male facit non statim Deo cum gratiarum actione retribuendo. Et ideo non possunt in nobis dona gratiæ fluere, quia ingrati sumus auctori, nec totum refundimus fontali origini. Semper enim debetur gratia digne gratias agenti sive referenti. Auferetur ab elato, quod dari solet humili:
| 10:3 Ոչ կամիմ զմխիթարութիւն, որ բառնայ զիմ զղջութիւն. եւ ոչ զխորախորհուրդ միտս, որ ածէ ‘ի բարձրամտութիւն: Զի ոչ ամենայն բարձր է սուրբ, ոչ ամենայն քաղցր՝ բարի, ոչ ամենայն ցանկութիւն՝ մաքուր, եւ ոչ ամենայն սիրելի՝ աստուածահաճոյ: Մտադիւր ընդունիմ զայն շնորհ՝ որով յամենայնի առաւել խոնարհ եւ երկիւղած գտանիմ, եւ ‘ի չապաւինել յիս լինիմ պատրաստագոյն: Ուսեալն ‘ի պարգեւէ շնորհաց, եւ խրատեալն գանիւ երեսդարձութեան, ոչ իշխէ բարի ինչ անձին ընծայել. այլ աղքատ եւ մերկ զինքն խոստովանի: Տուր Աստուծոյ զԱստուծոյն, եւ կալ քեզ զքոյն. այս է, մատո Աստուծոյ շնորհս ընդ շնորհաց. այլ անձին զյանցուածսդ միայն, եւ զարժանի պատիժ յանցուածոցդ պատկանագրեսջիր:
| 10:3 Nolo consolationem quæ mihi auferat compunctionem, nec affecto contemplationem, quæ ducit in elationem. Non enim omne altum sanctum, nec omne desiderium purum, nec omne dulce bonum, nec omne carum gratum Deo. Libenter accepto gratiam unde humilior, et timoratior inveniar atque ad relinquendum me paratior fiam. Doctus dono gratiæ, et eruditus subtractionis verbere non sibi audebit, quidquam boni attribuere, sed potius se pauperem, et nudum confitebitur. Da Deo quidquid Dei est, et tibi adscribe, quod tuum est. Hoc est Deo gratias pro gratia tribue, tibi autem soli culpam, et dignam pœnam pro culpa deberi sentias:
| 10:4 Կալ քեզ միշտ զստորինն, եւ տացի քեզ վերինն. զի առանց ստորնոյն ոչ կայ վերին: Սուրբք որք մեծ են յաչս Աստուծոյ, փոքր են յաչս անձանց. եւ որչափ փառաւորագոյն, այնչափ յինքեանս են խոնարհագոյն: Ճոխացեալքն ճշմարտութեամբ եւ երկնային փառօք՝ չեն սնափառութեան սիրօղք: ՅԱստուած հիմնեալք եւ հաստատեալք, ոչ իւիք գիտեն փքանալ: Եւ որք զամենայն զաստուածաձիր բարիս Աստուծոյ տան, զփառս ‘ի միմեանց ոչ խնդրեն, այլ զփառս զառ ‘ի միոյն Աստուծոյ կամին, եւ զԱստուած յանձինս եւ յամենայն սուրբս ‘ի վեր քան զամենայն օրհնել ըղձանան, եւ միշտ նոյն բերին:
| 10:4 Pone te semper ad infimum, et dabitur tibi summum. Nam summum non stat sine infimo. Summi Sancti apud Deum minimi sunt apud se, et quanto gloriosiores, tanto in se humiliores; pleni veritate et gloria cælesti, non vanæ gloriæ cupidi et in Deo fundati et confirmati, nullo modo possunt esse elati. Et qui Deo totum adscribunt quidquid boni acceperunt, gloriam ab invicem non quærunt. Sed gloriam quæ a Deo est volunt, et Deum quærunt in se, et in omnibus Sanctis laudari super omnia cupiunt, et semper in ipsum tendunt:
| 10:5 Ապա լեր գոհացող ‘ի փոքունս, եւ զմեծամեծս ընդունելոյ լիցիս արժանի: Եղիցի քեզ փոքրն որպէս մեծ, եւ դուզնաքեայն որպէս առանձինն իմն պարգեւ: Եթէ ‘ի մեծութիւն հայիս տուողին, ոչինչ տուրք փոքր են կամ խոտան. զի չեն ինչ փոքր՝ պարգեւք մեծին Աստուծոյ: Թէպէտ եւ պատիժս եւ հարուածս ‘ի վերայ ածիցէ, գոհացող լիջիր. զի միշտ ‘ի փրկութիւն մեր գործէ, զոր ինչ թողացուցանէ գալ ‘ի վերայ մեր: Որ զշնորհս Աստուծոյ պինդ ունել կամի, վասն տուեալ շնորհաց շնորհ կալցի, եւ վասն բարձելոցն երկայնամիտ լիցի: Յաղօթս կացցէ, զի անդրէն տացի. զգուշաւոր եւ խոնարհ լիցի, զի մի՛ կորուսցէ:
| 10:5 Esto igitur gratus in minimo, et eris dignus majora accipere. Sit tibi minimum pro maximo et contemtibile pro speciali dono. Si dignitas datoris inspicitur, nullum datum parvum aut minus vile videbitur. Non enim parvum est quod a summo Deo donatur, etiam si pœnas et verbera donaverit, gratum esse debet, quia semper pro salute nostra facit quidquid nobis advenire permittit. Qui gratiam Dei retinere desiderat, sit gratus pro gratia Dei data, patiens pro sublata, oret ut reddatur, cautus sit et humilis ne amittat:
|
Copyright (C) 2008-2022 |