22:0 Յաղագս խոկման մարդկային
թշուառութեան:
| 22:0 De conditione humanæ miseriæ:
| 22:1 Յոր վայր եւ իցես, յոր կողմն եւ դարձիս, թշուառական ես, եթէ ոչ առ Աստուած դառնաս: Զի՞ խռովիս, յորժամ ոչ յաջողէ քեզ որպէս կամիս եւ ցանկաս: Ո՞վ է, որ զամենայն ունիցի ըստ իւրոց կամաց: Ոչ ես, ոչ դու, եւ ոչ ամենայն մարդ որ ‘ի վերայ երկրի: Ոչ ոք է յաշխարհի առանց ինչ նեղութեան կամ անձկութեան, թէպէտ եւ թագաւոր իցէ թէպէտ եւ քահանայապետ: Ո՞յր պայման լաւ իցէ, բայց այնորիկ՝ որ վասն Աստուծոյ կրէ ինչ:
| 22:1 Miser es ubicumque fueris, et quocumque te verteris, nisi ad Deum te convertas. Quid turbaris quia non succedit tibi sicut vis et desideras? Quis est qui habeat omnia secundum suam voluntatem? Nec ego, nec tu, nec aliquis hominum super terram. Nemo est in mundo sine aliqua tribulatione, vel angustia, quivis Rex, vel Papa. Quis est, qui melius habet? Utique qui pro Deo aliquid pati valet:
| 22:2 Ասեն բազում խօթամիտք եւ տկարք: Ահա քանի՜ ճոխ եւ մեծատուն, քանի՜ հզօր եւ արգոյ: Այլ դու հայեաց յերկնային բարիս, եւ տեսցես՝ զի առօրեայքս ամենայն ոչինչ են եւ անստոյգք եւ նեղիչք յոյժ. զի ոչ երբէք հնար է ժառանգել զնոսա անհոգ եւ աներկիւղ: չէ մարդոյ երջանկութիւն՝ առօրէիցս յղփութիւն. այլ շատ է նմա միջասահման կենցաղ: Ապաքէն թշուառութիւն է կեալ ‘ի վերայ երկրի: Որչափ առաւել լինի ոք հոգեսէր, այնչափ աստի կեանք լինին նմա դառնագոյն. զի լաւ եւս զգայ, եւ յայտնագոյն տեսանէ զմարդկային ապականութեան կիրս: Քանզի ուտել եւ ըմպել, տքնել եւ ‘ի քուն լինել, հանգչել եւ վաստակել, եւ այլոց կարեաց բնութեան ներքոյ լինել, մեծ տառապանք են եւ վիշտք առն հոգեսիրի՝ որում անձկալի է ազատ լինել եւ զերծ յամենայն մեղաց:
| 22:2 Dicunt multi imbecilles et infirmi, Ecce quam bonam vitam ille homo habet, quam dives et quam magnus, quam potens et excelsus. Sed attende ad cælestia bona, et videbis quod omnia ista temporalia nulla sunt, sed magis incerta, et valde gravantia, quia nunquam sine solicitudine, et timore possidentur. Non est hominis felicitas habere temporalia ad abundantiam, et sufficit ei mediocritas. Vere miseria est vivere super terram. Quanto homo voluerit esse spiritualior, tanto præfens vita sit ei amarior, quia sentit melius, videt clarius humanæ corruptionis affectus. Nam comedere, bibere, vigilare, dormire, quiescere laborare et cæteris necessitatibus naturæ subjacere vere magna miseria est, et afflictio homini devoto, qui libenter esset absolutus et liber ab omni peccato:
| 22:3 Քանզի յոյժ ծանրաբեռնի ներքին մարդն կարեօք մարմնոյ յաշխարհի աստ: Վասն այսորիկ մարգարէն եռանդեամբ մաղթէ, զերծ լինել յայսպիսեաց աստի, եւ ասէ. ի վշտաց իմոց հան զիս: Բայց վա՜յ, որոց ոչ ճանաչեն զիւրեանց թշուառութիւն. եւ եւս վա՜յ, որոց սիրեն զթշուառ եւ զապականացու զայս կենցաղ: Քանզի այնպէս ոմանք փարին զսովաւ, թէպէտ եւ հազիւ զոգեպահ պէտս վաստակօք կամ մուրողութեամբ ‘ի ձեռն բերեն, մինչ զի թէ հնար էր միշտ կեալ յաշխարհի, զարքայութենէ երկնից չէր ինչ նոցա փոյթ:
| 22:3 Valde enim gravatur interior homo necessitatibus ocrporalibus in hoc mundo. Unde Propheta devote rogat quatenus ab istis liber esse valeat, dicens, De necessitatibus meis erue me, Domine. Sed væ non cognoscentibus suam miseriam et corruptibilem vitam. Nam in tantum quidam hanc amplectuntur, licet etiam vix necessaria laborando aut mendicando habeant, ut si possent hic semper vivere, de regno Dei nihil curarent:
| 22:4 Ո՜վ անմտութեան եւ անհաստատութեան սրտի նոցա. որք այնպէս գետնաքարշ բերին զերկրաւորօքս, մինչեւ ոչինչ խորհել նոցա, բայց միայն զմարմնաւորս: Բայց ծանրագոյն եւս ‘ի միտ առցեն տառապեալքն ‘ի կատարածի, քանի՛ խոտան եւ չնչին էր՝ զոր սիրեցին: Այլ սուրբք Աստուծոյ եւ ջերմ բարեկամք Քրիստոսի ոչ հայեցան ‘ի հաճոյս մարմնոյ, եւ ոչ ‘ի ծաղկեալսն յայսմ աշխարհի. այլ բովանդակ նոցա յոյս եւ դիտումն անձկայր անանց բարեաց: Իղձ նոցա բովանդակ բերիւր ‘ի վեր ‘ի մնայունս եւ յաներեւոյթս, զի մի՛ սիրով երեւելեաց ձգեսցին ‘ի ստորինս:
| 22:4 O insani, et infideles corde, qui tam profunde in terris jacent, ut nihil nisi carnalia sapiant. Sed miseri adhuc in fine sentient graviter, quam vile, et nihilum erat, quod amaverunt. Sancti autem Dei, et omnes devoti amici Christi non attenderunt, quæ carni placuerunt, nec quæ in hoc tempore floruerunt. Sed tota spes eorum, et intentio ad ætena bona anhelabat. Ferebatur totum desiderium eorum ad mansura et invisibilia, ne amore visibilium traherentur ad infima:
| 22:5 Մի՛ վհատիր, եղբայր, ‘ի յառաջադէմն լինելոյ ‘ի հոգեւորս. դեռ կայ քոյ ժամ եւ ժամանակ: Զի՞ յապաղես զառաջադրութիւնդ. արի՛, վաղվաղակի սկիզբն արա, եւ ասա. Արդ ժամ է ձեռն ‘ի գործ առնելոյ. արդ ժամանակ է պատերազմի, եւ դէպ ժամանակ զգաստանալոյ: Ի չարակրութիւնս քո եւ ‘ի վիշտս՝ ժամանակ է առաւելլոյ զարդիւնս: Պարտ է քեզ անցանել ընդ հուր եւ ընդ ջուր, մինչեւ ժամանեսցես ‘ի հանգիստ: Թէ ոչ բուռն առնես անձին, ոչ յաղթեսցես ախտից: Ցորչափ զտկար զայս մարմին բարձեալ ունիմք, ոչ առանց մեղաց լինել հնար է մեզ, եւ ոչ անձանձիր եւ անվիշտ կեանս վարել: Մարթ էր մեզ զերծ լինել յամենայն տառապանաց. բայց քանզի կորուսաք մեղօք զանմեղութիւն: Վասն որոյ պարտ է մեզ համբերութիւն ունել, եւ Աստուծոյ ողորմութեանն ակնկալել. մինչեւ անցցէ անօրէնութիւնս այս, եւ ընկլցի մահկանացուս ‘ի կեանց անտի:
| 22:5 Noli frater amittere confidentiam proficiendi ad spiritualia. Adhuc enim habes tempus et horam, quare vis procrastinare propositum tuum? Surge, et in instanti incipe, et dic: Nunc est tempus faciendi, nunc tempus pugnandi est, nunc tempus aptum est emendandi. Quando male habes et tribularis, tunc tempus promerendi. Oportet te transire per ignem et aquam, antequam venia ad refrigerium, nisi tibi vim feceris, vitium non superabis. Quamdiu istud fragile corpus gerimus, sine peccato esse non possumus nec sine tædio et dolore vivere. Libenter haberemus ab omni miseria quietem, sed quia per peccatum perdidimus innocentiam, amisimus etiam veram beatitudinem. Ideo oportet nos tenere patientiam, et Dei exspectare misericordiam, donec transeat iniquitas hæc, et mortalitas abforbeatur a vita:
| 22:6 Ո՜վ մեծի տկարութեան մարդկան, որ միշտ դիւրամէտ է ‘ի յոռութիւնս: Այսօր խոստովանիս զմեղս քո. եւ վաղիւ դարձեալ զնոյնս գործես: Առ ժամն առաջադրես զգուշանալ. եւ յետ ժամուն գործես, որպէս թէ չէիր ինչ առաջադրեալ: Ապա յիրաւի է մեզ խոնարհել, եւ ոչ արգոյ ինչ զանձինս համարել, փոխանակ զի այսչափ տկար եմք եւ դիւրակործան: Թող զի մարթիմք վաղ կորուսանել հեղգութեամբ, զոր բազում վաստակօք հազիւ ստացաք շնորհօք:
| 22:6 O quanta fragilitas humana, quæ semper prona est ad vitia. Hodie confiteris peccata tua, et cras iterum perpetras confessa. Nunc proponis cavere, et post horam ita agis, quasi nihil proposuisses. Merito ergo nosmetipsos humiliare possumus, nec unquam aliquid magni de nobis sentire, quia tam fragiles et instabiles sumus. Cito etiam potest perdi per negligentiam, quod multo labore vix tandem acquisitum est per gratiam:
| 22:7 Զի՞նչ լինիցի մեզ առյապայ, որ այսպէս յայգուէ գաղջանամք: Վա՛յ է մեզ, եթէ միտեմք ‘ի հանգիստ՝ իբրեւ ‘ի խաղաղութեան գոլով եւ յապահովի, մինչդեռ եւ ոչ հետք երեւին ճշմարիտ սրբութեան ‘ի գնացս մեր: Ո՞ւր էր թէ անդրէն յուսումն խոնարհէաք քաջ վարուց՝ իբրեւ զնորընծայս. զի թերեւս լինէր մեզ յոյս ապագայ ուղղութեան, եւ առաւելլոյ ‘ի հոգեւոր յառաջադիմութեան:
| 22:7 Quid fiet de nobis adhuc in fine, qui tepescimus tam mane. Væ nobis si sic volumus declinare ad quietem, quasi jam pax sit et securitas, cum necdum appareat vestigium sanctitatis veræ in nostra conversatione. Bene opus esset quod adhuc institueremus, tanquam boni novitii, ad mores optimos, si forte spes esset de futurea emendatione, et majori spirituali profectu:
|
Copyright (C) 2008-2022 |