20:0 Յաղագս սիրոյ առանձնութեան
եւ լռութեան:
| 20:0 De amore solitudinis et silentii:
| 20:1 Խնդրեա դէպ ժամանակ միտ դնելոյ անձին. եւ զԱստուծոյ առ քեզ երախտիս ստէպ խոկա: Թող զընդվայրաքննինս, եւ ընթերցիր զայնպիսի գիրս, որ ապաշաւ ‘ի քեզ բերեն եւ ոչ զբօսանս: Թէ անձնապահ լինիս յաւելորդ զրուցաց եւ յունայն շրջագնացութենէ եւ ‘ի նորանոր լրոց, գտցես բաւական պարապ ‘ի բարի խորհուրդս պատաղելոյ: Մեծամեծք ‘ի սրբոց խորշէին ըստ կարի ‘ի մարդկան կենցաղավարութենէ, եւ ընտրէին ծառայել Աստուծոյ ‘ի ծածուկ:
| 20:1 Quære aptum tempus vacandi tibi, de beneficiis Dei frequenter cogita. Relinque curiosa, tales potius perlege materias, quæ compunctionem magis præstent quam occupationem. Si te subtraxeris a superfluis locutionibus et curiosis circuitionibus nec non a novitatibus et remoribus audiendis, invenies tempus sufficiens et aptum bonis meditationibus insistendis. Maximi Sanctorum humana consortia ubi poterant vitabant et Deo in secreto vivere eligebant:
| 20:2 Ասաց ոմն. քանիցս անգամ եղէ ‘ի մէջ մարդկան, դարձայ անտի նուազեալ: Զսորա յոլովակի առնեմք զչափ, յորժամ յերկար զբանիւք անկանիմք: Դիւրին է ամենեւին լռել, քան չափաւոր խօսել: Դիւրին է առտնին դադարել, քան արտաքոյ ըստ արժանեաց անձնապահ լինել: Ապա որ կամի ‘ի ներքինս եւ ‘ի հոգեւորականս ժամանել, պարտ է նմա ընդ Յիսուսի խոյս տալ յամբոխէ: Ոչ ոք անքոյթ խօսի, բայց որ մտադիւր լռէ: Ոչ ոք անքոյթ իշխէ, բայց որ մտադիւր հպատակի: Ոչ ոք անքոյթ հրամայէ, բայց որ գիտաց բարւոք հնազանդել:
| 20:2 Dixit quidam: Quoties inter homines fui, minor homo redii. Hoc sæpius experimur, quando diu confabulamur. Facilius est enim tacere quam in verbo non excedere. Facilius est domi latere quam foris se posse sufficienter custodire. Qui igitur intendit ad interiora et spiritualia pervenire, oportet eum cum Jesu a turba declinare. Nemo secure apparet nisi qui libenter latet. Nemo secure præcipit nisi qui obedire didicit. Nemo secure gaudet nisi qui testimonium bonæ conscienitæ habet:
| 20:3 Ոչ ոք աներկեւան խնդայ, բայց որ զբարւոք խղճի մտաց վկայութիւն յանձին ունիցի: Բայց սրբոցն աներկեւանութիւն՝ լի եղեւ միշտ երկիւղիւ Աստուծոյ: Եւ ոչ նուազեաց նոցա փոյթ եւ խոնարհութիւն, վասն մեծամեծ առաքինութեանցն եւ շնորհաց որ ‘ի նոսա: Իսկ թիւրելոց աներկեւանութենէ գայ յառաջ, եւ յանգի ‘ի պատրանս անձին: Մի՛ երբէք խոստանար քեզ աներկեւանութիւն յաստի կեանս, թէպէտ եւ թուիցիս յաչս անձին բարեկիր վանական, կամ փոյթեռանդն անապատաւոր:
| 20:3 Semper tamen Sanctorum securitas plena timoris Dei extitit. Nec eo minus solliciti et humiles in se fuerunt, quia magnis virtutibus et gratia emicuerunt. Pravorum autem securitas ex superbia et præsumptione oritur et in fine in desperationem sui vertitur. Nunquam promittas tibi securitatem in hac vita, quamvis bonus videaris Coenobita, aut bonus Eremita:
| 20:4 Բազում անգամ ընտիրքն յաչս մարդկան ծանրագոյն վտանկեցան վասն իմն յանձնապաստանութեան: Վասն այսորիկ լաւ է բազմաց՝ չլինել ամենեւին զերծ ‘ի փորձութեանց, այլ լինել ‘ի ստէպ ճգունս մարտի. գուցէ ամբարտաւանութեամբ փքասցին, կամ յարտաքին մխիթարութիւնս համարձակ խոտորեսցին: Ո՜վ, քանի՜ բարիոք խիղճ մտաց յանձին հաստատիցէ, որ ոչ երբէք անցաւոր ուրախութեան լինի ‘ի խնդիր, եւ ոչ երբէք յաշխարհայինս պատաղի: Քանի՜ խաղաղութիւն եւ հանգիստ ժառանգիցէ, որ զամենայն սնոտի հոգս ‘ի բաց հատանէ, եւ զփրկականս եւ զաստուածայինս միայն խորհի, եւ զամենայն յոյս իւր դնէ յԱստուած:
| 20:4 Sæpe meliores in existimatione hominum magis periclitati sunt propter nimiam suam confidentiam. Unde multum utilius est, ut non penitus tentationibus careant, sed sæpius impugnentur ne nimium securi sint, ne forte in superbiam eleventur, ne etiam ad exteriores consolationes licentius declinent. O, qui nunquam transitoriam lætitiam quæreret, qui nunquam cum mundo se occuparet, quam bonam conscientiam servaret. O, qui omnem vanam sollicitudinem amputaret, et duntaxat salutaria ac divina cogitaret, et totam spem suam in Domino constitueret, quam magnam pacem et quietem possideret:
| 20:5 Ոչոք արժանի է երկնային մխիթարութեան, եթէ ոչ ‘ի սուրբ զղջութիւն տացէ զանձն, մո՛ւտ ‘ի սենեակ քո, եւ փակեա զդուրս առ աշխարհային աղմուկս. որպէս եւ գրեալ է, յանկողինս ձեր զղջացարուք: Ի սենեկի գտցես, զոր ինչ արտաքոյ յոլովակի կորուսեր: Ի սենեկի դադարել քաղցր է, եւ արտաքոյ նորա դեգերանք՝ բերեն տաղտկութիւն: Եթէ ‘ի սկզբան դարձի:
| 20:5 Nemo dignus est cælesti consolatione, nisi diligenter se exercuerit in sancta compunctione. Si vis corde tenus compungi, intra cubiculum tuum, et exclude tumultus mundi. Sicut scriptum est, In cubilibus vestris compungimini. In cella invenies, quod de foris sæpius amittes. Cella continuata dulcescit et male custodita tædium generat. Si in principio conversationis tuæ bene eam incolueris, et custodieris, erit postea tibi amica dilecta, et gratissimum solatium:
| 20:6 Ի լռութեան եւ ‘ի հանգստի զարգանայ փոյթեռանդն ոգի, եւ յուսանի զխորհուրդս սուրբ գթոց: Անդ գտանէ աղբիւրս արտասուաց, որովք զամենայն գիշեր լուանայ զանձն եւ մաքրէ. եւ արարչի իւրում այնչափ ընտանենայ, որչափ առաւել յամենայն աշխարհական աղմկէ օտարանայ: Ապա որ ‘ի բաց կայ ‘ի ծանօթից եւ ‘ի բարեկամաց, առ այնպիսին մերձի Աստուած ընդ սրբոց հրեշտակաց: Լաւ է մենանալ, եւ վասն անձին հոգալ, քան զանձնէ անփոյթ լեալ, նշանս գործել: Գովելի է կրօնաւորի սակաւ ուրեք արտաքս ելանել, խորշել յերեւելոյ մարդկան, եւ չկամել իսկ տեսանել զմարդիկ:
| 20:6 In silentio et quiete proficit anima devota, et discit abscondita Scripturarum. Ibi invenit fluenta lacrymarum, quibus singulis noctibus se lavet et mundet, ut Conditori suo tanto familiarior fiat, quanto longius ab omni sæculari tumultu degit. Qui ergo se substrahit a notis et amicis, approximabit illi Deus cum Angelis sanctis. Melius est latere et sui curam agere, quam se neglecto signa facere. Laudabile est homini religioso raro foras ire, fugere videri et nolle homines videre:
| 20:7 Զի՞ է քեզ տեսանել, զոր չէ արժան ստանալ: Անցանէ աշխարհ, եւ ցանկութիւն նորա: Ձգեն զգայական իղձք ‘ի զբօսանս. այլ յանցանել ժամուն զի՞նչ մնայ քեզ, բայց ծանրութիւն խղճի եւ ցրումն մտաց: Ուրախ ելք բազում այն է՝ զի տխուր դարձ գործեն. եւ խնդամիտ հսկումն երեկոյի, տխուր առաւօտ բերէ: Այսպէս ամենայն մարմնաւոր խնդութիւն անոյշ մտանէ, այլ ‘ի վախճանի խայթէ եւ սպանանէ: Զի՞նչ այլուր կարօղ ես տեսանել, զոր չտեսանես ‘ի սենեկի: Ահա երկինք եւ երկիր, եւ ամենայն տարերք. զի ‘ի սոցանէ եղեւ ամենայն:
| 20:7 Quid vis videre, quod non licet habere? Transit mundus, et concupiscentia ejus. Trahunt desideria sensualitatis ad spatiandum. Sed cum hora transierit, quid nisi gravitatem conscientiæ, et cordis dispersionem portat? Lætus exitus tristem sæpe reditum parit et læta vigilia serotina triste mane facit. Sic omne carnale gaudium blande intrat, sed in fine mordet et perimit:
| 20:8 Զի՞նչ ուրեք տեսանիցես յերկարատեւ ընդ արեգակամբ: Կարծիցե՞ս թերեւս յագենալ. այլ չիք քեզ այդմ ժամանել: Եթէ զամենայն զաստիս տեսանէիր, զի՞նչ էր՝ թէ ոչ տեսնիլ սնոտի: Ամբարձ զաչս քո ‘ի բարձունս առ Աստուած, եւ կաց յաղօթս վասն մեղաց քոց, եւ հեղգութեանց: Թո՛ղ զսնոտիս սնոտուոց. եւ դու միտ դիր ամենայնի, զոր հրամայէ քեզ Աստուած: Փակեա ‘ի վերայ քոյ զդուրս քո, եւ կարդա զսիրելիդ քո զՅիսուս: Լեր ընդ նմա ‘ի սենեկի. զի չիք գտանել այլուր խաղաղութիւն այդպիսի: Թէ չէիր ելեալ արտաքս, եւ լուեալ շփոթս, լաւ եւս վայելէիր ‘ի խաղաղութեան: Ցորչափ ախորժես լսել նորալուրս, մնայ քեզ վասն այդր կրել մտաց ամբոխմունս:
| 20:8 Quid potes videre alicubi, quod die potest sub solem permanere. Credis te forsitan satiari, sed non poteris pertingere. Si cuncta videres præsentia, quid esset, nisi visio vana? Leva oculos tuos ad Deum in excelsis, et ora pro peccatis tuis, et negligentiis. Dimitte vana vanis, tu autem intende illis, quæ tibi præcepit Deus. Claude super te ostium tuum, et voca ad te Jesum dilectum tuum. Mane cum eo in cella, quia non invenies alibi tantam pacem. Si non exisses nec quidquam de rumoribus audisses, melius in bona pace permansisses. Ex quo nova delectaris aliquando audire, oportet te exinde turbationem cordis tolerare:
|
Copyright (C) 2008-2022 |