16:0 Յաղագս համբերելոյ պակասութեանց այլոց:
| 16:0 De sufferentia defectuum aliorum:
| 16:1 Զոր ինչ ոք յինքն կամ յայլս ուղղել տկարանայ, պարտի համբերել երկայնմտութեամբ մինչեւ Աստուած այլազգ ինչ տնօրինեսցէ: Խորհեաց, գուցէ այնպէս լաւ եւս իցէ ‘ի հանդէս համբերութեան քոյ. առանց որոյ չեն ինչ արգոյ արդիւնք մեր: Բայց յայդպիսի ոտնառու խոչս աղաչեա զԱստուած՝ օգնական լինել քեզ, առ ‘ի կարօղ լինելոյ տանել քաղցրութեամբ:
| 16:1 Quæ rarissime homo in se vel in aliis emendare non valet, debet patienter sustinere, donec Deus aliter ordinet. Cogita quod sic forte melius est pro tua probatione et patientia, sine qua non sunt multum ponderanda merita nostra. Debes tamen pro talibus impedimentis supplicare, ut tibi dignetur Deus subvenire, ut possis benigne portare:
| 16:2 Եթէ ոք միանգամ կամ երկիցս խրատեալ՝ ոչ անսայ, մի՛ կագեր ընդ նմա. այլ զամենայն Աստուծոյ յանձն արա. զի եղիցին կամք նորա եւ պատիւ յամենայն ծառայս իւր. որ քաջ գիտէ զչարիս յեղափոխել ‘ի բարին: Ջանա երկայնամիտ լինել ‘ի տանել պակասութեանց այլոց եւ որպիսի եւ իցէ տկարութեանց. զի եւ քոյ կայ բազում ինչ, որոց այլք համբերել ունին: Եթէ չես ձեռնհաս առնել զքեզ որպէս կամիս, զիա՞րդ կարօղ լիցիս խոնարհել զայլս ‘ի հաճոյ քո: Մտադիւր կամիմք, թէ այլք իցեն կատարեալք. բայց զմեր անկատարութիւնս ոչ ուղղեմք:
| 16:2 Si quis semel vel bis admonitus non acquiescit, noli cum eo contendere, sed totum Deo committe, ut fiat voluntas sua, et honor in omnibus servis suis, qui scit bene, malum in bonum convertere. Stude patiens esse in tolerando aliorum defectus, et qualescumque infirmitates, quia et tu multa habes, quæ ab aliis oportet tolerari:
| 16:3 Կամիմք թէ այլք խստիւ յանդիմանեսցին. եւ մեք յանդիմանիլ ոչ կամիմք: Անհաճոյ է յաչս մեր այլոց համարձակութիւն. բայց ոչ կամիմք թէ զլասցին մեր խնդիրք: Կամիմք թէ յայլ պահեսցի խստութիւն կանոնի. եւ մեք չառնումք յանձն՝ ընդ լծով լինել կանոնի: Ապա յայտ է թէ դուն ուրեմն խորհիմք զընկերէն՝ որպէս զանձանց: Եթէ ամենեքին էին կարեալք, զի՛նչ մնայր մեզ յայնժամ կրել յայլոց վասն Աստուծոյ:
| 16:3 Si non potes te talem facere qualem vis, quomodo poteris alium habere ad beneplacitum tuum? Libenter videmus alios perfectos, sed tamen proprios non emendamus defectus. Volumus quod alii districte corrigantur, et nos ipsi corrigi nolumus, aut negari quod petimus. Alios restringi per statuta volumus, et ipsi nullatenus patimur amplius cohiberi. Sic ergo patet, quam raro proximum, sicut nos ipsos pensamus. Si omnes essent perfecti quid tunc haberemus ab aliis pro Deo pati:
| 16:4 Այլ արդ Աստուած այսպէս տնօրինեաց, զի ուսցուք զմիմեանց բեռն բառնալ. վասն զի չիք ոք անբեռն, չիք ոք ինքնաբաւ, չիք ոք անձին լիով իմաստուն. այլ պարտ է մեզ տանել միմեանց օգնել, զմիմեանս ուսուցանել եւ խրատել: Եւ թէ քանի յառաջադէմ է ոք յառաքինութեան, լաւ եւս երեւի ‘ի դէպս վշտաց: Քանզի դէպս զմարդ ոչ տկարացուցանեն, այլ յայտ առնեն թէ որպիսի ոք է:
| 16:4 Nunc autem Deus sic ordinavit, ut discamus alter alterius onera portare, quia nemo sine defectu, nemo sine onere, nemo sibi sufficiens, nemo sibi satis sapiens, sed oportet invicem portare, invicem consolari, pariter adjuvare, et ammonere. Quantas autem virtutes quisque fecerit, melius patet occasione adversitatis. Occasiones namque hominem fragilem non faciunt, sed qualis sit, ostendunt:
|
Copyright (C) 2008-2022 |