11:0 Յաղագս ստանալոյ զխաղաղութիւն,
եւ յաղագս նախանձու յառաջադիմութեան:
| 11:0 De pace quærenda, et zelo proficiendi:
| 11:1 Ի բազում խաղաղութեան վայելէաք, եթէ ոչ պատաղէաք յայլոց բանս եւ ‘ի գործս, եւ յորս ոչ են անկ հոգաբարձութեան մերոյ: Զիա՞րդ հնար է ընդ երկար ‘ի խաղաղութեան լինել այնմ, որ յօտարի հոգս խառնի, որ արտաքոյ զբաղանս խնդրէ, եւ որում չէ ինչ փոյթ ներանձնանալ: Երանի այնոցիկ, որք միամիտքն են. զի բազում՝ խաղաղութիւն գտցեն:
| 11:1 Multam possumus pacem habere, si volumus nos cum aliorum dictis et factis quæ ad nostram curam non spectant non occupare. Quomodo potest ille in pace die permanere, qui alienis curis se intermiscet, qui occasiones forinsecus quærit, qui parum vel raro se intrinsecur colligit? Beati simplices, quoniam multam pacem habebunt:
| 11:2 Զիա՞րդ ոմանք ‘ի սրբոց յառաջադէմ գտան ‘ի կատարելութիւնս եւ ‘ի վերնական խոկմունս: Վասն զի գլխովին զանձինս մեռուցանել ջանացան յամենայն երկրաւոր ցանկութեանց: Վասն այսորիկ սրտի մտօք ընդ Աստուծոյ միացան, եւ՝ անխափան կարօք եղեն զանձամբք պատաղիլ: Մեք կարի իմն զբաղիմք ‘ի մեր կիրս, եւ զանցաւորաց յոյժ խնամ ունիմք: Դժուարահաս եմք գէթ միում ‘ի մոլութեանց յաղթել, եւ առ օրըստօրէ յառաջադիմութիւն չունիմք ինչ եռանդն. վասն այսորիկ կամք մնամք ցուրտք եւ գաղջք:
| 11:2 Quare quidam Sanctorum tam perfecti et contemplativi fuerunt? quia mortificari omnino ab omnibus terrenis desideriis studuerunt, et ideo totis medullis cordis Deo inhærere, atque sibi libere vacare potuerunt. Nos nimium propriis occupamur passionibus, et de transitoriis nimis sollicitamur. Raro nam vitium unum perfecte vincimus, et ad quotidianum profectum non attendimus, ideo frigidi et tepidi remanemus:
| 11:3 Եթէ էաք կատարելապէս մեռեալք յանձինս, եւ ներքոյ ‘ի զբաղանաց զերծք, կարող լինէաք զաստուածայինս խորհիլ, եւ զերկնային խոկմանց առնուլ ինչ ճաշակ: Մեծ խոչ խափանարար այն է, զի չեմք ‘ի կրից եւ ‘ի ցանկութեանց զերծք, եւ ոչ ընդ սրբոց շաւիղ գնալ կամիմք անվրէպ: Եթէ դոյզն վիշտ ընդ առաջ լինի, անդէն վաղվաղակի լքանիմք, եւ ‘ի մարդկային մխիթարութիւնս բերիմք:
| 11:3 Si essemus nobismetipsis perfecte intenti, et exterius minime implicati, tunc possemus etiam divina sapere, et de cælesti contemplatione aliquid experiri. Totum et maximum impedimentum est, quia non sumus a passionibus, et concupiscentiis liberi, nec perfectam viam Sanctorum conamur ingredi. Quando etiam modicum adversitatis occurit, nimis cito dijicimur, et ad humanas consolationes convertimur:
| 11:4 Եթէ ջանայաք որպէս քաջք՝ պինդ կալ ‘ի մարտի, տեսանէաք արդեօք զտեառն օգնութիւն յերկնից ‘ի մեզ հասեալ: Զի նա ինքն քաջամարտից եւ ‘ի շնորհս իւր յուսացելոց՝ պատրաստ է օգնել. որ առաջի առնէ մեզ ասպարէզ մարտի, զի յաղթեսցուք: Եթէ միայն յարտաքին պահպանութիւնս կանանոց դնեմք զյառաջադիմութիւն կրօնաւորութեան, փութով շիջցի մեր եռանդն: Այլ զտապարն առ արմին դիցուք, զի մաքրեալք ‘ի կրից՝ խաղաղական միտս ստասցուք:
| 11:4 Si niteremur sicut viri fortes stare in proelio, profecto auxilium Dominii super nos videremus de cælo. Ipse nam certantes, et de sua gratia sperantes paratus est adjuvare, qui nobis certandi occasiones procurat, ut vincamus. Si tantum in istis exterioribus observantiis profectum religionis ponimus, cito finem habebit devotio nostra. Sed ad radicem securim ponamus, ut purgati a passionibus pacificam mentem possideamus:
| 11:5 Եթէ ամ յամէ զմի ‘ի մոլութեանց խլէաք, վաղվաղակի լեալ էաք արք կատարեալք: Բայց արդ բազում անգամ զհակառակն տեսանեմք. Զի լաւագոյնս եւ մաքրագոյնս գտանեմք զմեզ ‘ի սկզբան դարձի, քան յետ բազմամեայ ուխտադրութեան: Պարտ էր եռանդանն եւ յառաջադիմութեան օր ըստ օրէ առաւելուլ. Այլ այժմ մեծ իմն համարի, եթէ ոք զառաջնոյ եռանդան զմասն ինչ յանձին ունիցի: Եթէ առ փոքր մի բռնադատէաք զանձինս ‘ի սկզբան, ապա զամենայն կարող էաք առնել հեշտեաւ եւ խնդութեամբ:
| 11:5 Si omni anno unum vitium extirparemus, cito viri perfecti efficeremur. Sed modo contrario sæpe sentimus ut meliores, et puriores in initio conversionis nos fuisse inveniamus quam post multos annos prosessionis. Fervor et profectus noster quotidie deberet crescere, sed nunc pro magno videtur si quis primi fervoris partem possit retinere. Si modicam violentiam faceremus in principio, tunc omnia possemus facere cum levitate et gaudio:
| 11:6 Ծանր է զսովորականս թողուլ. Այլ ծանրագոյն եւս՝ ընդդէմ կամաց անձին գնալ: Արդ թէ չես յաղթօղ ‘ի փոքունս եւ ‘ի թեթեւս, զիա՞րդ յաղթեսցես ‘ի դժուարինս: Ի սկզբան անդ լեր դիմական քում յօժարութեան, եւ կասիր ‘ի չար սովորութենէ. Զի մի՛ առ փոքր փոքր արկցէ զքեզ յառաւել դժուարութիւն: Եթէ գիտէիր թէ քանի՛ խաղաղութիւն՝ անձինդ բարեկրութիւն, ժրագոյն արդեօք լինէիր ‘ի փոյթ հոգեւոր յառաջադիմութեան:
| 11:6 Grave est assueta dimittere, et gravius est contra propriam voluntatem ire. Sed si non vincis parva et levia, quando superabis difficiliora? Resiste in principio inclinatini tuæ, et malum defere consuetudinem, ne forte paulatim ad majorem te ducat difficultatem. O si adverteres quantum tibi pacem et aliis lætitiam faceres, temetipsum bene habendo, puto quod sollicitior esses ad spiritualem profectum:
|
Copyright (C) 2008-2022 |